ΟΛΟΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΜΑΡΤΗ 2012, ΣΤΙΣ 6.30 Μ.Μ.,  ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ Κ.Ο. ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ

ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ Π.Γ. ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Το μνημόνιο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – ΝΔ με την τρόικα, όπως και το προηγούμενο του ΠΑΣΟΚ, προστατεύει τα κέρδη των μονοπωλίων μέσα και έξω από την Ελλάδα. Χρησιμοποιείται ως όργανο νέας επίθεσης στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα και ταυτόχρονα ως μέσο εκβιασμού της εργατικής τάξης. Επιδιώκει με την τρομοκρατία και το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» να υποτάξει τους εργαζόμενους, ώστε να αποδεχθούν: Τη νέα απόλυτη μείωση μισθών και συντάξεων, την επιβολή αλλεπάλληλων νέων φόρων και αύξηση των παλιών. Την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Το μοίρασμα της φτώχειας και της ανεργίας με περιορισμό ημερήσιας και εβδομαδιαίας εργασίας. Την προοπτική στάσης πληρωμών μισθών και συντάξεων από το κράτος, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους καπιταλιστές. Τις νέες περικοπές στις ήδη περιορισμένες κρατικές δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια κ.λπ.

Από τα πράγματα, και αυτή η συμφωνία θα αποδειχτεί ανεπαρκής και ανεφάρμοστη. Με την πρόσφατη συμφωνία της ελεγχόμενης εξωτερικής χρεοκοπίας δεν πρόκειται το ελληνικό χρέος να γίνει «βιώσιμο».

Άλλωστε, η συμφωνία επιμηκύνει τη δανειακή υποθήκευση της ελληνικής οικονομίας για 30 χρόνια. Αυτή είναι η ουσία των ρυθμίσεων που αφορούν ενίσχυση της παρουσίας της τρόικας, υπαγωγή των δανειακών κεφαλαίων, κρατικών εσόδων από εκποιήσεις, κέρδη από επενδύσεις – π.χ. Helios – και από φορολογία σε ειδικό λογαριασμό για τη με προτεραιότητα εξυπηρέτηση του χρέους.

Το κυριότερο είναι ότι δεν αποτρέπει τη βίαιη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία σε βάρος του λαού, η οποία θα συνδεθεί με νέα φάση αδυναμίας στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού δημόσιου χρέους. Η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ δεν εξαρτάται από τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού. Σχετίζεται με το βάθεμα της ανισομετρίας στην Ευρωζώνη, την απειλή εκδήλωσης νέας κρίσης στην ΕΕ, την προοπτική απώλειας μεριδίου στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, την όξυνση του ανταγωνισμού με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Είναι υποκριτική, δημαγωγική η κριτική που ασκούν ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά και διάφοροι οικονομολόγοι ότι και αυτό το μνημόνιο, όπως και το προηγούμενο, δε διασφαλίζει την παραγωγική ανάπτυξη. Είναι οι ίδιοι που χρόνια τώρα υποστηρίζουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, αποκρύπτοντας από το λαό ότι η ΕΕ, η δικτατορία των μονοπωλίων είναι ασυμβίβαστη με την παραγωγική ανάπτυξη που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, οδηγεί στην ανισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων και των τομέων της οικονομίας, είναι άναρχη και περικλείει την κυκλική οικονομική καπιταλιστική κρίση. Είναι στρουθοκαμηλισμός μέχρι χτες στελέχη του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίζουν σήμερα ότι μέσα στις προηγούμενες συμφωνίες (μνημόνιο) υπήρχαν – και η ΝΔ υποστηρίζει ότι και στο νέο μνημόνιο υπάρχουν – περιθώρια κοινωνικής πολιτικής, υπεράσπισης μισθών – συντάξεων κ.λπ.

Ο ελληνικός λαός – μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι και οι οικογένειές τους – ενώ δεν έχει ούτε την ελάχιστη ευθύνη για τη διαμόρφωση και διόγκωση του δημόσιου χρέους, έχει μπει στο τούνελ της κόλασης, από το οποίο δεν πρόκειται να βγει με το «κούρεμα» του ονομαστικού χρέους κατά 53% και το νέο δάνειο των 130 δισ. ευρώ, όπως προβλέπει η συμφωνία.

Η παρέμβαση της τρόικας για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, για τη με ανταποδοτικότητα απόδοση επικουρικών συντάξεων, απροκάλυπτα επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για πακέτο βοήθειας προς το κεφάλαιο σε βάρος των εργαζομένων.

Άλλες ρυθμίσεις, π.χ. χρηματοδότηση τραπεζών μέσω EFSF, φοροαπαλλαγές κ.λπ. δείχνουν τη μέριμνα για το κεφάλαιο και την κερδοφορία. Αντίθετα, ρυθμίσεις, που αφορούν τη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών Ταμείων, δείχνουν την ανάλγητη αντιλαϊκότητα.

Πετάνε κατάμουτρα στον ελληνικό λαό ότι φταίει η κακή διαχείριση και κυρίως η λαϊκή σπατάλη και ο λαϊκός δανεισμός για το ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους. Τους διαψεύδουν τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το χρέος των νοικοκυριών στην Ελλάδα το 2010 ήταν 20 μονάδες κάτω από το ανώτατο επιτρεπτό όριο ως ποσοστό του ΑΕΠ, ότι είχε το 5ο καλύτερο ποσοστό μετά την Ιταλία, το Βέλγιο, την Αυστρία, τη Γερμανία.

Άλλωστε, σύμφωνα με μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, στο τέλος του 2010, το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν το 3ο μικρότερο μετά από εκείνο της Αυστραλίας και της Αυστρίας, ενώ τα σκήπτρα κατείχαν με τη σειρά: Ιαπωνία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Ισπανία και ακολουθούν: Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Βρετανία, Γαλλία, Καναδάς, Ιταλία. Τελικά, το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί ένα ειδικό ελληνικό πρόβλημα, αλλά πρόβλημα συνολικά της ΕΕ, της διεθνούς αγοράς του κεφαλαίου.

Αυτοί που αναρωτιούνται, γιατί πέρασε πάνω από ένας χρόνος για να πραγματοποιηθεί το «κούρεμα», κρύβουν συνειδητά από το λαό ότι η αιτία της καθυστέρησης οφείλεται στον ανταγωνισμό ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου, μέσα και έξω από την Ευρωζώνη και μέσα στην Ελλάδα, για το πώς θα κατανεμηθεί η ζημιά.

Το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει ότι αυτός ο κύκλος της οικονομικής κρίσης θα είναι και ο τελευταίος για την καπιταλιστική Ελλάδα. Το βέβαιο είναι ότι η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική, θα έχει στηριχθεί σε πολύ μεγαλύτερη εκμετάλλευση που δε θα είναι παροδική, δε θα οδηγήσει σε βελτίωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος. Αντίθετα, είναι υπερώριμη η δυνατότητα ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών αναγκών που προϋποθέτει κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων, του φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και αποχώρηση από τη διεθνή αγορά κεφαλαίου με εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό, όμως, είναι ζήτημα ταξικής πάλης για την εξουσία.

Οι μέρες που έρχονται θα είναι μέρες ενός βάναυσου και ανελέητου βομβαρδισμού του λαού με δεκάδες νόμους και υπουργικές αποφάσεις. Ο λαός πρέπει να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Οφείλει να απορρίψει τους ωμούς εκβιασμούς και τα ιδεολογήματα των κομμάτων της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Οταν οι κυβερνητικοί και οι άλλοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, μέσα και έξω από την Ελλάδα, μιλάνε για «ικανοποιητικές συμφωνίες», τότε ο ελληνικός λαός έχει μοναδικό όπλο του την πάλη ενάντια στους καπιταλιστές και τις συμφωνίες τους, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τη διεθνή αγορά κεφαλαίου.

Ο δρόμος πάλης στην προοπτική ανατροπής της οικονομικής κυριαρχίας και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου είναι ο μόνος δρόμος για να αναχαιτίσει τη νέα επίθεση φτώχειας που του επιφυλάσσουν, πρωτοφανή φτώχεια σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα παραγωγικότητας της εργασίας.

ΟΛΟΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΜΑΡΤΗ 2012, ΣΤΙΣ 6.30 Μ.Μ.,  ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ Κ.Ο. ΛΕΥΚΑΔΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ