17 Φεβρουαρίου 1991 Απόκριες .

Καρναβάλι Λευκάδας. Το Μεγανήσι δήλωσε παρόν στις καρναβαλικές εκδηλώσεις της Λευκάδας το 1991.

Το θέμα ήταν η ενωποίηση των τριών δημοτικών σχολείων του νησιού που  σαν κάτι καινούργιο προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις από γονείς των δύο χωριών που διεκδικούσαν αντίστοιχα την στέγαση του σχολείου.

Το άρμα ήταν το Δημοτικό Σχολείο Μεγανησίου.  Η πινακίδα έλεγε: «Οδός χωράφια αριθμός αγκάθια» δηλαδή χωρίς οδό και αριθμό αφού υπήρχαν έντονες διαφωνίες  για το που τελικά θα στεγαστεί μετά από την ενωποίηση.

 Ο Αρης  Ανδρέου στήριξε και υλοποίησε την ιδέα και μετέφερε στην Λευκάδα όλο το κλίμα  που είχε δημιουργηθεί. Κατασκεύασε εξ΄ολοκλήρου το άρμα και με σώμα και ψυχή

 συμμετείχε σε όλη την διαδικασία και συνόδευσε το γκρούπ στην Λευκάδα που εκεί το Μεγανήσι κερδισε εκτός από τις εντυπώσεις και το πρώτο βραβείο παρουσίας.

Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από το Γυμνάσιο Μεγανησίου και στηρίχτηκε από την τότε δημοτική αρχή του νεοσύστατου Δήμου Μεγανησίου.  Το άρμα και οι καρναβαλιστές μεταφέρθηκαν στην Λευκάδα με έκτακτο δρομολόγιο του φερρυ -μπωτ . Αρκετοί και οι γονείς που μπήκαν στο παιχνίδι και όχι μόνο βοήθησαν τα παιδιά αλλά τα συνόδευσαν κιόλας.

Πολύτιμη όμως ήταν και η βοήθεια των καθηγητών του Γυμνασίου.

Ο Λευκαδίτικος λόγος την άλλη μέρα έγραφε για την συμμετοχή του Μεγανησίου στο καρναβάλι:

Εκτός από άρμα υπήρχε και σκηνοθεσία. Τα παιδιά είχαν ντυθεί γονείς . Οι κοπέλες με χωριάτικες λευκαδίτικες φορεσιές – τις καφέ όχι τις νυφιάτικες- κάνοντας τις μανάδες, και τα αγόρια με παντελόνια και πουκάμισα παριστάνωντας τους πατεράδες.

Κάποιοι έκαναν τους κατοίκους του νησιού και τραβούσαν ο καθένας στην πλευρά του το σχολείο, και  άλλοι απειλούσαν και

φώναζαν στον τότε  Δήμαρχο Μεγανησίου Στάθη Ζαβιτσάνο που πρότεινε την ενωποίηση και προηγούνταν της πορείας.

Τον ρόλο του Δήμαρχου είχε» ενσαρκώσει» ο μαθητής Λάμπρος Δάγλας που με την ανάλογη αμφίεση_κοστούμι, γραβάτα, ψηλό καπέλο- έπεισε το κοινό.

«Ακόμα θυμάμαι αυτή την πρωτόγνωρη για μας εμπειρία» μας λένε η Βούλα Πολίτη, και η Ευσταθία Καββαδά  μαθήτριες  γυμνασίου τότε.

«Το μόνο που δεν μας ένοιαζε ήταν η κόντρα και οι διαφωνίες των γονιών μας. Ισα ίσα που το πανηγυρίζαμε κιόλας. Τζέρτζελο θέλαμε, και πανηγύρι. Και το καταευχαριστηθήκαμε. Ολη η διαδικασία ήταν διασκεδαστική. Μας βοήθησαν πολύ και οι καθηγητές και ο Δήμος και οι γονείς μας. Χωρίς τον Αρη όμως δεν θα γινόνταν τίποτα.

Αλησμόνητη εμπειρία. Μακάρι και τα παιδιά μας να έχουν τέτοιες αναμνήσεις από τα σχολικά τους  χρόνια.»

Το πανηγύρι συνεχίστηκε και στην επιστροφή αφού οι ακούραστοι καρναβαλιστές παρέλασαν και στο νησί το απόγευμα της ίδιας μέρας και εισέπραξαν θερμότατο χειροκρότημα και από τους Μεγανησιώτες.

Εχουν περάσει 21 χρόνια από τότε. Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, εκείνα  τα παιδιά μεγάλωσαν  και οι γενιές άλλαξαν.

Κάποια έμειναν ίδια όπως τότε. Οπως η τρέλα και η δίψα για τζέρτζελο. Αφορμή λείπει και το Μεγανήσι θα είναι πάντα μέσα σε όλα.

Θα δηλώνει πάντα Παρόν….

Καλές Απόκριες.