Αν δεν σου αρέσουν τα spoilers, μη συνεχίσεις το διάβασμα. Το έργο που παίζεται καθημερινά σε αυτή τη μικρή trattoria πίσω από το Hilton είναι αριστούργημα.

Έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά για το Vezene και, δεδομένου ότι συμπληρώνει ήδη μισό χρόνο λειτουργίας, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και old news. Old news, όμως, ονομάζουμε κάτι που εμφανίστηκε, έκανε buzz και πλέον ξεπεράστηκε. Και αυτή δεν είναι η περίπτωσή του (το ότι δεν βρίσκεις ούτε σκαμπό ακόμη και τις καθημερινές το αποδεικνύει). Δεν είμαστε οι πρώτοι που θα σου μιλήσουμε για το Vezene και σίγουρα δεν είμαστε οι τελευταίοι. Αν διατηρήσει την ποιότητά του σταθερή, το Vezene θα συζητιέται για πολύ καιρό ακόμη και θα διεκδικεί επάξια μια θέση στη (περιορισμένη) λίστα με τα classic σημεία αναφοράς γεύσης ετούτης εδώ της μικρής πόλης.

Όταν πρωτοδιάβασα το καλοκαίρι για αυτό το νέο, ωραίο εστιατόριο που άνοιξε, στο μυαλό μου το άκουγα «Βέζενε». Ίσως επειδή συνοδευόταν από τη λέξη trattoria, ίσως γιατί η λέξη μοιάζει το Venere, δεν ξέρω. Εξεπλάγην, πάντως, όταν έμαθα ότι όχι μόνο τονίζεται στη λήγουσα (Βεζενέ) αλλά ότι στην πραγματικότητα είναι το όνομα του ιδιοκτήτη του, του Άρη Βεζενέ. Ο οποίος Βεζενές apparently γράφει ιστορία εδώ και κάτι χρόνια στο Μεγανήσι της Λευκάδας με ομώνυμο εστιατόριο – συγνώμη, δεν το ήξερα, είμαι και τσακωμένη με το Ιόνιο, εγώ είμαι παιδί των Κυκλάδων. Την ίδια περίοδο, ήρθε στην Ελλάδα η αδερφή μου με Άγγλους συναδέλφους της και το βάρος έπεσε σε εμένα για να διαλέξω που θα φάμε. Σκέφτηκα το Vezene, αλλά προτίμησα να τους πάω σε μια από αυτές τις ταράτσες του κέντρου που σου σερβίρουν μέτριο φαγητό και τον φωτισμένο Παρθενώνα στο πιάτο.

Και έπειτα, ήρθε η μέρα που πήγα στο Vezene. Παρκάροντας στα στενά γύρω από το Χίλτον και μπαίνοντας στο μικρό, low profile χώρο από ξύλο και μέταλλο, σκέφτηκα πως μάλλον καλά έκανα και πήγα τους Άγγλους στην ταράτσα. Όχι πως ο χώρος είναι άσχημος. Αντιθέτως, και θέα στο Λυκαβηττό έχει και είναι ένα ζεστό, απροσποίητο περιβάλλον. Προσεγμένο, ώστε να νιώθεις πως σε σέβεται μεν, αλλά και ήσυχο, ώστε να μην αποσπά την προσοχή σου από το φαγητό δε.

Όταν έρθει εκείνη η ώρα, ίσως δυσκολευτείς να παραγγείλεις. Τα γράμματα του καταλόγου είναι μικρά, ο φωτισμός χαμηλός και θα έχεις πολλές άγνωστες λέξεις. Βλέπεις ο Βεζενές, παράλληλα με το να σε ταΐσει, θέλει και να σε επιμορφώσει, περιγράφοντας αναλυτικά τα πιάτα, τα υλικά και την προέλευσή τους. Αν μη τι άλλο περνάς ευχάριστα το χρόνο με την παρέα σου να ρωτάτε ο ένας τον άλλο “ξέρεις εσύ τι είναι η Burrata”; Δεν ξέρεις. Αλλά σύντομα μαθαίνεις ότι είναι η πιο μεστή, πλούσια mozzarella που έχεις δοκιμάσει ποτέ, μια βουτυράτη, γεμάτη χυμούς λευκή σφαίρα, που σε κάνει να ντρέπεσαι για όλες εκείνες τις λαστιχένιες φέτες που σου σέρβιραν τόσα χρόνια (και που έφαγαν οι καημένοι οι Άγγλοι).

Στη συνέχεια έρχονται στο τραπέζι τα χτένια με guanciale και λάδι λευκής τρούφας, τα οποία τα περίμενες πολύ gourmet και εφετζίδικα, αλλά τελικά εμφανίζονται φιλικά, μέσα στο όστρακό τους, με ένα ελαφρύ λαχταριστό πανάρισμα, σαν να σου λένε “δεν έχουμε εμείς ανάγκη από φιοριτούρες, μιλάει η γεύση μας για εμάς”. Την προσδοκία της περιττής φιοριτούρας την ξεχνάς εντελώς πλέον όταν προσγειώνεται μπροστά σου η πεντανόστιμη ρουστίκ λεπτή πίτσα από τον ξυλόφουρνο ή η πληθωρική “μαμαδίσια” amatriciana. Ακόμη και τα strozzapretti με τριμμένο φουά γκρα, δεν φέρουν την υπεροψία ενός πιάτου με φουά γκρα αλλά έχουν και αυτά μια homey προσέγγιση (που τελικά ίσως εκτιμούσαν περισσότερο οι Άγγλοι από τα παραβρασμένα ραβιόλια με σπανάκι που αναγκάστηκαν να πάρουν).

Και μετά σταματάνε τα αστεία, γιατί βγαίνουν τα κρέατα. Τα τόσο εντυπωσιακά κρέατα που θα έπρεπε να τηρείται ενός λεπτού σιγή πριν φαγωθούν. Σε μια Αθήνα που έχει γεμίσει με μπριζολάδικα/steak houses/grill restaurants, το Vezene προτείνει κάτι διαφορετικό από τη XXL σταβλίσια μπριζόλα που τρως εδώ και εκεί: το μοναδικής γεύσης βοδινό Wagyu κρέας, έρχεται από την Ισπανία και αναδεικνύεται από τις ιδιαίτερες κοπές, όπως το ζουμερό λεπτό skirt, το παχύ onglet, το flank – και όλα αυτά σερβιρισμένα απλά, καθημερινά, με πεντανόστιμες πατατούλες με δεντρολίβανο στο πλάι (Άγγλοι, αν με διαβάζετε, σας ζητώ ταπεινά συγνώμη).

Στον επίλογο, κάνεις τάχα μου πως διαλέγεις γλυκό, αλλά μέσα σου έχεις ήδη προαποφασίσει ότι θα πας για το θηριώδες Deal Closer (αν είσαι με τουλάχιστον άλλους 3 για να το μοιραστείτε). Με αυτό το φαντασμαγορικό βουνό από παγωτό, σοκολάτα, μπισκότα, ξηρούς καρπούς και butterscotch στον κατάλογο, είναι πολύ λογικό τα υπόλοιπα γλυκά να νιώθουν κομπλεξικά και παραμελημένα. Άλλωστε, όπως είχε πει κάποιος στο twitter, αυτό το γλυκό χρειάζεται επειγόντως μάνατζερ, καθώς οι φωτογραφίες του βομβαρδίζουν κάθε τόσο τα social media. Και εσύ αν πας, βάζουμε στοίχημα πως θα το φωτογραφήσεις.

Μετά από όλο αυτό το όργιο απόλαυσης τι μένει; Μια αίσθηση πληρότητας, ικανοποίησης και ευτυχίας. Α, ναι. Και ο λογαριασμός. Δεν είναι μικρός (γύρω στα €40-€60/άτομο), αλλά δεν είναι και αδικαιολόγητος. Εδώ πληρώνεις τα σπάνια εισαγόμενα υλικά, την τέλεια εκτέλεση των πιάτων, την πρωτοτυπία του μενού και φυσικά, τις γεύσεις που θα θυμάσαι για καιρό. Όχι σαν τους Άγγλους που πλήρωσαν τα ίδια με εσένα και τελικά έφαγαν σκέτη θέα.

Vezene, Βρασίδα 11, 210 7232002 (κάντε κράτηση εγκαίρως – το μαγαζί είναι μικρό και μονίμως γεμάτο). www.trattoriavezene.com/

Πηγή: OneMan