ΠΕΤΡΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ*.

ΚΕΡΚΥΡΑ.

Με την μόλις ενός έτους, μεγάλη μας διοικητική μεταρρύθμιση που ακούει στο όνομα «Καλλικράτης», τι έκαμε το χρηστό (ή όπως θα ‘λεγε κι ο φίλος μου ο Ζορζ) «αθηνοκεντρικό» μας κράτος; Χώρισε τη χώρα σε 13 αυτοδιοικητικές περιφέρειες και μας οδήγησε στις κάλπες να ψηφίσουμε για Περιφερειάρχη και Περιφερειακό Συμβούλιο. Προφανώς, επειδή θεώρησε ώριμο τον ελληνικό λαό να ψηφίζει και να αποφασίζει για τα της μοίρας του και της Περιφέρειάς του. Δεν του ‘φτανε όμως αυτό (του «Αθηνοκεντρικού» μας κράτους). Μας φόρεσε καπέλο ταυτόχρονα και μια Αποκεντρωμένη Περιφερειακή Διοίκηση (με έδρα την Πάτρα παρακαλώ) για να εφαρμόζει τη δική του «πολιτική», που σε πλείστες όσες των περιπτώσεων είναι αντίθετη με τις αποφάσεις και τις ενέργειες τόσο του αιρετού Περιφερειάρχη όσο και του εκλεγμένου Περιφερειακού μας Συμβουλίου. Έτσι η αιρετή Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, από κυρίαρχο όργανο των Εφτανησιωτών με έδρα την Κέρκυρα μετετράπη ουσιαστικά σε παράρτημα της Πάτρας…
Δεν σταματούν βέβαια εκεί. Με αλλοπρόσαλλες «διοικητικές πράξεις» έξω από κάθε λογική, επιχειρούν απροκάλυπτα να υπονομεύσουν ναρκοθετώντας μέχρι τελικής εξαρθρώσεως, τη δική τους για να φανταστείτε διοικητική μεταρρύθμιση για την οποία έγινε τόσος ντόρος. Δεν είδαμε πουθενά μια ενέργεια ενίσχυσης της νεοσύστατης Περιφέρειας (ή έστω κάλυψης των φανερών αδυναμιών απ’ τις οποίες βρίθει το νομοθετικό της πλαίσιο) μέχρι τώρα. Αντίθετα, είδαμε να την υπονομεύουν. Πρώτα με τις διοικήσεις των νοσοκομείων (που τις θέλουν διασπασμένες εκτός των ορίων της Περιφέρειας), τώρα με το Κτηματολόγιο (που θα ‘πρεπε να ‘χουμε ξεσηκωθεί οι πάντες και να τους δέρνουμε), αύριο με το ΑΕΙ και με τα ΤΕΙ μας. Αν συνυπολογίσουμε δε ότι έχει παραλύσει σε πρωτοφανή βαθμό η δημόσια διοίκηση, κι ότι το ίδιο το κράτος δεν λειτουργεί παρά για να αφαιμάξει το λαό και τον τόπο του (κάνοντας κωλοτούμπες στους τοκογλύφους δανειστές) κι αν δεν ανατραπεί άμεσα αυτή η κατάσταση, αντιλαμβάνεστε τι μας περιμένει…
Κι εμείς; Το ερώτημα προβάλει αμείλικτο. Πώς το αντιμετωπίζουμε κάτι τέτοιο; Ως Περιφέρεια εννοώ. Είναι ή όχι το ανώτερο θεσμικό όργανο τούτου του τόπου; Καθότι, δύο δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας είναι ο εύκολος. Ο διαχειριστικός. Έχει ενδυθεί εσχάτως με το μανδύα του «τεχνοκρατισμού» και της «οικονομολογίας». Και η παρούσα «κρίση» το επιδείνωσε. Η χώρα μας από ευλογημένος τόπος μέχρι πρότινος, κατάντησε η χαρά του «οικονομολόγου» και του «τεχνοκράτη». Ο δρόμος αυτός μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αυτοχειριασμό, καθότι ο ρόλος μας ως αιρετή περιφέρεια περιορίζεται στο να βάζουμε υπογραφές επικυρώνοντας προ-ειλημμένες κεντρικές αποφάσεις. Όπως πρόσφατα, επί παραδείγματι, με την ΚΥΑ για τις ιχθυοκαλλιέργειες. Άντε να κάνουμε και καμιά καταγγελία, να βγάλουμε και ψήφισμα. Ή και να προσφύγουμε αν θέλετε στη δικαιοσύνη…
Ο άλλος είναι ο καθαρά πολιτικός δρόμος. Είναι ο δρόμος της υπευθυνότητας, ο δρόμος που χαράζει μονοπάτια για το αύριο, χαράζει προοπτική και ελπίδα. Κι είναι απλός, απίστευτα απλός αυτός ο δρόμος. Ξεκινάει από την καταγραφή. Ισχύουσα κατάσταση. Ανά τομείς. Ύστερα, ιεράρχηση αναγκών: ένα, δύο, τρία. Τέλος, χαράζω τη δική μου αναπτυξιακή πορεία. Ύστερα, «εργαλεία». Νομοθετικό πλαίσιο. Και τα περιθώρια βελτίωσής του. Το νομοθετικό πλαίσιο είναι σαν το κοστούμι: μορφοποιείται. Αδυνατώ να φορέσω ένα κοστούμι δέκα νούμερα στενότερο. Οι τύποι που το επιχειρούν αυτό, είναι οι τύποι της κωμωδίας. Διεκδικώ επομένως κοστούμι στο ακριβές νούμερό μου. Ζητώ αλλαγή (βελτίωση, επέκταση, συμπλήρωση, επανακαθορισμό, πείτε το όπως θέλετε) του νομοθετικού πλαισίου. Στα γραφεία της Κεντρικής Ένωσης περιφερειών, έχει συγκεντρωθεί ήδη ένας τεράστιος αριθμός αιτημάτων απ’ όλη την επικράτεια που διεκδικούν επανεξέταση του «Καλλικράτη». Περίμενα από την Π.Ι.Ν. πιο συστηματική δουλειά σε σχέση με τον εντοπισμό των φανερών ελλείψεων, λαθών και αδυναμιών του Ν. 3852/10 που δεν επιτρέπει στα εκλεγμένα όργανα της περιφέρειας να ασκήσουν την πολιτική τους. Όπως περίμενα, αποτελεσματικότερη προώθηση των προτάσεών της. Τέλος, διεκδικώ τους ανάλογους «πόρους»…
Χρειάζεται επίσης προσοχή. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ως συμφέρον της Περιφέρειας το άθροισμα των «συμφερόντων» των επιμέρους νησιών που την απαρτίζουν. Η άσκηση πολιτικής εδώ, οφείλει να υπακούει σε συνολικότερη θεώρηση, σε σύνθεση. Στη βάση ενός οράματος. Και, πάντως, όχι στη λογική του «δύο μέτρα, δύο σταθμά», όπως πιθανόν θα ευελπιστούσαν κάποιοι. Θα είναι σαν να αυτοχειριαζόμαστε οι ίδιοι. Ούτε, πολύ χειρότερα, λόγω απραξίας ή αδράνειας να δώσουμε την αίσθηση ότι «καλύτερα προωθούσε τα δικά του ζητήματα κάθε νησί επί Νομαρχίας» και άρα «να ξαναγυρίσουμε στις Νομαρχίες»…
Η Εφτάνησος ως ιδιαίτερη γεωγραφική, ιστορική, πολιτισμική ενότητα, είναι η πρώτη που ενσωματώθηκε από τα 1864 με τη μητέρα Ελλάδα. Έστω, κακιά μητριά, για κάποιους. Σήμερα, δύο είναι τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της περιφέρειάς μας: Ο τουρισμός, αξιοποιώντας σεβαστικά το απίστευτου κάλλους φυσικό περιβάλλον όλων ανεξαιρέτως των νησιών. Που το ένα προεκτείνει και συμπληρώνει το άλλο. Και οι άνθρωποί της. Ο πολιτισμός δηλαδή. Αυτή η αέναη, αστείρευτη δημιουργικότητα καλαισθησίας και πνεύματος, που οριοθέτησαν την ιστορική διαδρομή της. Οι αδυναμίες και τα προβλήματα; Ουκ έστιν αριθμός. Πρώτα, η συγκοινωνία.
Στη μάχη με το χρόνο μήπως και ξαναδούμε τα νησιά μας όπως τα ονειρευόμαστε, είναι πολλά που πρέπει να γίνουν. Τίποτα δε θα γίνει ωστόσο, μονάχα με καταγγελίες, διαμαρτυρίες και ψηφίσματα. Χρειάζεται επειγόντως να προχωρήσουμε σε Πράξεις. Σε όσες εξαρτώνται από μας (κι είναι στο χέρι μας) σε πρώτη φάση. Μπορεί ίσως να μην καταφέρουμε πολλά. Και κανείς δεν θα κατηγορήσει την παρούσα περιφερειακή αρχή αν δεν λύσει το μέγα ζήτημα της συγκοινωνιακής σύνδεσης των νησιών μεταξύ τους, παραδείγματος χάρη. Δεν θα υπάρχει όμως η παραμικρή δικαιολογία για κανένα μας, εάν δεν πράξουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να ενισχύσουμε τη Συνοχή. Και όχι με διαμαρτυρίες, καταγγελίες ή, αν θέλετε, και κουτοπονηριές. Αλλά με συγκεκριμένες Πράξεις.
Θα επανέλθω.

* καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ

(Πηγή: www.enimerosi.com)