Της Κατερίνας Γ. Καββαδά

“ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΛΛΟΝ” 

Μια φορά κι έναν καιρό μια παρέα ρομαντικών, από το νησί του Μέντορα, ονειρεύτηκε ένα μεγάλο σπίτι,σήμερα το λένε μουσείο, που μέσα θα στεγάζονταν οι φωτογραφίες, οι κόποι και τα όνειρα των γονιών τους. Είχε δε την τόλμη να κάνει μια έκθεση λαΪκής τέχνης και ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Ο κόσμος συμμερίστηκε το όνειρο, άνοιξε τα μπαούλα του κι έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε….. για να θυμούνται,έλεγαν, οι νεότεροι… Εκεί να δεις κεντήματα, φουστάνια, στρώματα, παπλώματα, κονίσματα, αργαλειούς, καναπέδες, μαστραπάδες, λάμπες, λυχνάρια, πνιάτες…
Έγινε και μια γιορτή που την τίμησαν όλοι οι άρχοντες του τόπου…. Πλήθος κόσμου καμάρωνε, σχολίαζε, δάκρυζε, φωτογράφιζε………..
Κάποιες γυναίκες τραγούδησαν νυφιάτικα τραγούδια και οι χρυσοχέρες έφτιαξαν πίττα και κουλούρι της νύφης όπου τα μοίρασαν στους επισκέπτες!
Από τότε περάσανε χρόνοι πολλοί. Οι υποσχέσεις, ξεχάστηκαν μετά τα φώτα της δημοσιότητας……..Και η παρέα λησμόνησε το όνειρο γιατί έχει πάντα πολύ πιο σοβαρά να πράξει… Κάποιοι δε τελευταία είπανε ότι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε είναι πολυτέλεια να μιλάμε για μεγάλα σπίτια!! Κι έτσι έμεινε ο τόπος χωρίς μνήμη… Και οι αιθεροβάμονες αλλοδαποί-ετεροδημότες, όπως κάποιος τους χαρακτήρισε… γυρίζουν από μουσείο σε μουσείο αναζητώντας τα χρόνια της αθωότητας….

Υ.Γ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ – ΜΙΑ ΑΠ΄ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΑΦΗΣΕ Τ΄ΟΝΟΜΆ ΣΟΥ. ΙΣΩΣ ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ Ν΄ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ… Εδώ

Πηγή: Souel