Με το ανέκδοτο αυτό, μας διαβεβαιώνει ο Τζον Μακμάνους στους «Τάιμς της Ιρλανδίας», γελούν σήμερα πολλοί στην Ευρώπη (εκτός από τους Γερμανούς): «Ενας Ιρλανδός, ένας Πορτογάλος και ένας Ελληνας πηγαίνουν σε ένα μπαρ και παραγγέλνουν τρία ποτά. Ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό; Ο Γερμανός».

Τα καλά ανέκδοτα πάντα έχουν μια δόση αλήθειας. Ο ιρλανδός υπουργός Οικονομικών Μάικλ Νούναν κάλεσε τις προάλλες την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αγοράσει μαζικά όλα τα ομόλογα των υπερχρεωμένων χωρών του ευρώ ώστε να αποτρέψει τη χρεοκοπία τους. Να κάνει δηλαδή αυτό που έκανε και η αμερικανική κυβέρνηση: μόλις ξέσπασε η κρίση, αγόρασε μετοχές τραπεζών στη Γουόλ Στριτ, αγόρασε την AIG, τη Φάνι Μέι και την Φρέντι Μακ και κρατικοποίησε μεγάλο μέρος της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.

Μπόρεσε να το κάνει αυτό εκδίδοντας ομόλογα που τα αγόραζε η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα. Οι οικονομολόγοι λένε πως αυτή η τακτική οδηγεί τελικά στον πληθωρισμό, αλλά η αμερικανική κυβέρνηση είχε αποφασίσει πως αυτό ήταν ένα πρόβλημα που αφορούσε την επόμενη ημέρα. Θεωρητικά, η Ευρώπη θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Η ΕΚΤ κάθεται πάνω σε ένα οπλοστάσιο 3 τρισ. ευρώ, που ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι σχολιαστές συμφωνούν ότι είναι αρκετό για να πείσει τις αγορές ότι η Ιταλία και η Ισπανία δεν θα χρεοκοπήσουν. Ομως οι κανονισμοί της ΕΚΤ τής απαγορεύουν την απευθείας αγορά ομολόγων των κρατών – μελών του ευρώ. Επειδή είναι αιχμάλωτη του παθολογικού φόβου των Γερμανών για τον πληθωρισμό.

Είναι λογικό να βγαίνει η Ευρώπη στη ζητιανιά, επειδή δεν θέλει να κάνει η Κεντρική της Τράπεζα αυτό ακριβώς που πρέπει να κάνει κάθε κεντρική τράπεζα στον κόσμο; Γιατί, ας πούμε, ο φορολογούμενος της Βραζιλίας πρέπει να θεωρήσει λογικό το αίτημα να συμβάλει στο ταμείο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που διαθέτει μια κεντρική τράπεζα με 3 τρισ. ευρώ τα οποία φοβάται να χρησιμοποιήσει; Οι χώρες του G20 θεωρούν τη γερμανική αδιαλλαξία αδικαιολόγητη, δεδομένου ότι η γερμανική οικονομία ωφελήθηκε από το ευρώ περισσότερο από όλες τις άλλες.

 

Αργά ή γρήγορα λέει ο Τζον Μακμάνους, η Γερμανία θα βρεθεί μπροστά σε αυτό το δίλημμα: είτε να βάλει την ΕΚΤ να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει κάθε κεντρική τράπεζα είτε να δει το ευρώ να διαλύεται καθώς θα απειλούνται (ή θα απειλούν) με χρεοκοπία χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία ή η Γαλλία. Με αυτή την έννοια, όπως ομολογούσαν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», οι ισχυρότερες χώρες του ευρώ είναι σήμερα οι πιο χρεωμένες. Μόνο οι κυβερνήσεις τους κάνουν σαν να μην το καταλαβαίνουν υποβάλλοντας τους λαούς τους σε ανώφελα μαρτύρια.