Ανοιχτή επιστολή προς «φίλον ΠΑΣΟΚοσοσιαλιστή».

Αγαπητέ φίλε, σε είδα στην πλατεία Συντάγματος οργισμένο και αγανακτισμένο. Επίτρεψε μου λοιπόν, μιας και συναντηθήκαμε ύστερα από τόσα χρόνια, να μοιραστώ μαζί σου κάποια συμπεράσματα.

Το χάλι της «Ελλαδίτσας» σου και του «λαουτζίκου» σου (θυμάσαι βέβαια την Αυριανή και το χυδαίο αντικομμουνισμό της δεκαετίας του 80) κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη οφείλεται σε τρεις βασικές αιτίες:

1) Η διαδικασία επιβολής της Νέας Τάξης του πατρός Μπους, της λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Διεθνούς των αρχουσών τάξεων. Αυτή η διαδικασία, για να περάσουν όλοι αυτοί οι δυνάστες σε ένα ανώτερο επίπεδο εξουσίας κι εμείς σε ένα κατώτερο επίπεδο σκλαβιάς, είναι που γέννησε έντεχνα και μεθοδικά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση.

2) Η «ευτυχής» και χαζοχαρούμενη ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και μάλιστα στο στενό κλοιό, στον λάκκο των λεόντων, όπου οι κραταιές χώρες του Βορρά αλίευσαν με μεγάλη μαεστρία, οφείλω να το παραδεχτώ, χώρες και λαούς για ξεπουπούλιασμα. Κι εδώ έχουν την ευθύνη τους και βαριά μάλιστα οι «αριστεροί» αναθεωρητές του τύπου Κύρκος, Καρίγιο, Μπερλιγκουέρ που αποπροσανατόλισαν και αποκοίμισαν για τριάντα χρόνια τους λαούς που έταξαν να προασπίσουν.

3) Οι απατεώνες αστοί πολιτικοί μας, οι λεηλατητές του μόχθου όλου του λαού που δεν σεβάστηκαν για τρεις δεκαετίες και πλέον ούτε τους κανόνες που θέσπισαν οι ίδιοι μέσα στο βρόμικο καπιταλιστικό τους παιγνίδι. Αυτοί και οι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες φίλοι και συνεργοί τους έδωσαν τη χαριστική βολή στην αγαπημένη μας πατρίδα.

Κι επειδή το ψάρι μεν βρομάει από το κεφάλι, αλλά η σήψη δεν σταματάει εκεί, όλος ο λαός μας έχει βουλιάξει μέσα στην άρρωστη σκέψη, στη διάθεση για αρπαγή, για απάτη, για εύκολο πλουτισμό εις βάρος των άλλων, για ρεμούλα και λαμογιά. Γι αυτό και τους συγχωρούν, γι αυτό και τους ξαναψηφίζουν. Γιατί αν ήταν στη θέση τους, ευχαρίστως θα έκαναν τα ίδια και χειρότερα, κι αυτό ακριβώς ονειρεύονται, βλακωδώς βέβαια αφού είναι μονίμως τα θύματα αυτής της κατάστασης.

Σίγουρα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπορούν να ελέγξουν απόλυτα την κρίση που δημιούργησαν μαζί με τους υπερατλαντικούς συνεργούς τους και τους νεοκαπιταλιστές συμμάχους τους του πρώην ανατολικού μπλοκ. Σίγουρα και οι ίδιοι πληρώνουν το τίμημα των επιλογών τους για τη νεοταξίτικη διαδικασία που ξεκίνησαν. Αυτό που φροντίζουν είναι σε πρώτη φάση να μην καταρρεύσουν τα κράτη των χωρών με τις λιγότερες αντοχές, κάτι που θα δημιουργούσε πολιτικές ανακατατάξεις μη ελέγξιμες ακόμα και επαναστάσεις.

Βήμα-βήμα προσπαθούν να δημιουργήσουν τον εργασιακό τους μεσαίωνα, το φτώχεμα των λαών, αλλά παράλληλα καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε  αυτό να μην έχει απόλυτες συνέπειες για τα  κράτη-χώρες. Όπως καταλαβαίνεις αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο, λόγω της ολίγον κατ’ ολίγον χρεοκοπίας της μεσαίας τάξης που παραμένει ο βασικός αιμοδότης της κρατικής οικονομίας. Πώς γίνεται να φτωχύνουν αυτοί, να προλεταριοποιηθούν όπως θέλουν οι ιμπεριαλιστές χωρίς συνέπειες για το κράτος;

Η λογική απάντηση εδώ είναι σαφώς είτε με φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, εθνικοποίηση των πηγών του πλούτου, είτε με δανεισμό, εξωτερικό αλλά και εσωτερικό, ας μη γελιόμαστε. Δε χρειάζεται να σου πω τι επέλεξαν. Το βλέπεις καθαρά πλέον  Αντί να πληρώνουν φόρους για την περιουσία, το εισόδημα, την παραγωγή και την εμπορική διακίνηση οι μεγαλοκαρχαρίες, μας δανείζουν με τοκογλυφικούς τόκους  πάνω στα κρατικά ομόλογα. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ, αλλά ο Ρίτσαρντ Γουλφ, διάσημος οικονομολόγος του πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης και καθηγητής του Γιώργου Παπανδρέου

Πληρώνουν το τίμημα λοιπόν για να βουλιάξει η μεσαία τάξη, χωρίς να βουλιάξει το κράτος. Ή αν θες, το ίδιο είναι, πληρώνουν το τίμημα για να στηριχτεί το κράτος χωρίς η μεγαλοαστική τάξη να δώσει ούτε ένα πράσινο φύλλο. Όταν όμως αυτοί οι λαοί φτάσουν σ’ εκείνη την εξαθλίωση και υποδούλωση που προσπαθούν να τους φέρουν, όταν θα έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους ταπεινά και μοιρολατρικά, τότε να είσαι σίγουρος ότι τα κράτη αυτά θα σαρωθούν από το πρόσωπο της γης σαν άχρηστα πια κατάλοιπα του παλαιού παγκόσμιου στάτους κβο και θα δώσουν τη θέση του στην νέα πανοικουμενική εξουσία. Αλλά αυτό, προς Θεού, δεν πρέπει να γίνει τώρα! Αν γινόταν τώρα κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή της κατάρρευσης και των δικών τους σχεδίων. Είναι απλό, για σκέψου το. Τι έχουν τώρα να βάλουν στη θέση των εθνικών κρατών; Ακόμα τίποτα και το κενό μπορεί εύκολα να καταληφθεί από τα λαϊκά κινήματα των χωρών αυτών, της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας κ.ο.κ. 

Με όλα αυτά δε θέλω να πω πως όλοι αυτοί οι δυνάστες βρίσκονται εν αγαθή φιλία και συνεργασία μεταξύ τους, μιας κι ο στόχος τους είμαστε εμείς. Κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς αφελές. Ένα μόνο θα σου πω. Οι λύκοι μετά από το κυνήγι μαλώνουν πάντα για τη μοιρασιά της λείας. Ο νοών νοήτω….

Επομένως, αγαπητέ φίλε, μην φοβάσαι. Το ελληνικό κράτος δεν πρόκειται να βουλιάξει, γιατί το έχουν ακόμα ανάγκη τα τέκνα του «πλοιάρχου» Μπους, του μακαρίτη, που από τις δέκα φράσεις που έλεγε οι εννιά ήταν «the new order». Το έχουν ακόμα, και θα το έχουν για αρκετό καιρό, ανάγκη οι λύκοι του Βορρά και η συμμορία Μπίλντερμπεργκ.

Το ότι σήμερα οργίζεσαι και παράλληλα μας «τη λες» κιόλας, ενώ τόσα χρόνια τους στήριζες, τους χειροκροτούσες και συκοφαντούσες χωρίς ντροπή τους ταξικά πολιτικούς τους αντιπάλους, εγγίζει τα όρια και του παραλογισμού και της θρασύτητας. Αλλά παρ’ όλα αυτά δε θα σου θυμώσω. Πώς να θυμώσεις για κάτι που μόνο οίκτο σου δημιουργεί; Ο ελληνικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία κατάντησε σαν τη χήρα στο κρεβάτι του λαϊκού ανεκδότου: «Άσ’ τονε να δούμε τι θα κάνει», λέει για το βιαστή που μπαίνει απ’ το παράθυρο. Κι όταν στο τέλος αυτός κάνει ότι κάνει… «Βρε, τον παλιάνθρωπο!!!». Έτερον ουδέν.