Συνέντευξη του Κ. Δρακονταειδή
στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ»
(30-9-2011)

Ξεπουλούν …και τη Λευκάδα.
Υπάρχει άλλος δρόμος.
Να ξυπνήσει η ατομική και η συλλογική ευθύνη.

1.Σε ποιο βαθμό πιστεύετε ότι έχει πλήξει την οικονομική δραστηριότητα του νησιού, η γενικότερη οικονομική κρίση;

Είναι προφανές ότι η Λευκάδα δεν βρίσκεται σε «δοκιμαστικό σωλήνα», ώστε να μην πλήττεται από την κρίση. Από την κρίση αυτή, δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς, από τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Αν κάποιοι έχουν την αυταπάτη ότι θα τη γλυτώσουν, «πλανώνται πλάνην οικτρά» και ήδη η πραγματικότητα τους διαψεύδει.

Θάλεγα ότι η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ απέναντι σε όλα αυτά, δεν είναι πια υποχρέωση αλλά ΚΑΘΗΚΟΝ.

Φυσικά η ύπαρξη του τουρισμού στο νομό μας, ανεξάρτητα από την συνολική πτώση του τζίρου που είχαμε φέτος, δίνει μια ανάσα, έστω και πρόσκαιρη, σε πολλούς από τους συμπολίτες μας. Το πρόβλημα είναι ότι η ανάσα αυτή, για τους περισσότερους, δεν φτάνει.

Το βέβαιο είναι ότι θα έχουμε έναν πολύ δύσκολο χειμώνα και πολύ φοβάμαι ένα επίσης δύσκολο καλοκαίρι του 2012, στο βαθμό που η κρίση ενισχυθεί και επεκταθεί όπως όλα δείχνουν, καλύπτοντας το σύνολο της Ευρώπης. Για παράδειγμα αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της ανεργίας, τώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι ως μισθωτοί, στα τουριστικά επαγγέλματα δεν θα έχουν καμιά ελπίδα για να βρουν δουλειά ή σκεφθείτε τους μικροεπαγγελματίες, πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν και να κρατήσουν τα μαγαζιά τους ανοικτά, μέσα σε αυτήν την λαίλαπα.

2.Αν και είναι πολύ σύνθετο το πρόβλημα της χώρας μας, μπορείτε να εντοπίσετε κάποιες βασικές αιτίες του;

Η κρίση είναι συστημική. Είναι του κυρίαρχου συστήματος. Μόνο οι πολιτικά τυφλοί δεν το βλέπουν.
Είναι μια κρίση που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο αναπαράγει και μοναδική αιτία της, είναι η αχαλίνωτη διάθεση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να αυξήσει τα κέρδη του.
Για να γίνει όμως αυτό αντιληπτό, πρέπει να δούμε το γιατί και πως οδηγούνται οι χώρες στην υπερχρέωση.
Τα τεράστια χρέη δημιουργήθηκαν, επειδή υπάρχουν δανείσιμα κεφάλαια τα οποία έχουν συσσωρευθεί στα χέρια λίγων, και τα οποία αναζητούν οφειλέτες με σκοπό να αρμέγουν τόκους.
Τα κεφάλαια αυτά είναι στα χέρια 1600 λεγόμενων «θεσμικών επενδυτών» και ανέρχονται σε 1000 τρις δολάρια. Πρόκειται ουσιαστικά για φούσκα χαρτιών.
Το παγκόσμιο πραγματικό, ακαθάριστο εισόδημα, είναι το πολύ, 60 τρις δολάρια.
Για να κερδίσουν αυτοί, πρέπει να δανειστούμε.
Δημιουργούν συνθήκες πλασματικού (μη αναγκαίου στην πραγματικότητα) δανεισμού. Βέβαια για να χορέψεις ταγκό, χρειάζονται δυο. Βρίσκουν λοιπόν κυβερνήσεις πρόθυμες, όπως των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα που για ψηφοθηρικούς (και    άλλους) λόγους προχωρούν σε συνεχή δανεισμό, από ένα σημείο και μετά, για να πληρώνουν μόνο τα επιτόκια των αρχικών δανείων.
Σκοπός τους, να βάζουν ολόκληρες χώρες στο χέρι, γιατί έτσι τις ελέγχουν και πολιτικά.
Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι το μεγάλο δάνειο που πήραμε το 1887 σε χρυσό φράγκο, (το ισχυρό νόμισμα της εποχής), το αποπληρώσαμε το 2009 και μας στοίχισε 1500 φορές παραπάνω.
Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι μόνο οι διαπιστώσεις, αλλά και το αν υπάρχει ελπίδα διεξόδου.

3.Θεωρείται πως υπάρχει ελπίδα;

Βεβαίως και υπάρχει ελπίδα. Αυτό που λέω δεν πηγάζει από μια χαζοχαρούμενη αισιοδοξία, αλλά από ρεαλισμό.
Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε ότι το υπάρχον σάπιο, διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από αυτήν την κρίση. Αυτοί που έχουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους είναι παραδομένοι, και λειτουργούν ως «υπάλληλοι» της τρόϊκα.

Αυτοί οι «απίθανοι τύποι» που κυβέρνησαν και κυβερνούν την Ελλάδα, αλλά και οι άλλοι που περιμένουν στη σειρά να καταλάβουν την εξουσία ούτε θέλουν ούτε μπορούν, να αλλάξουν τη ρότα του καραβιού. Είναι μέρος του προβλήματος και σε καμιά περίπτωση μέρος της λύσης.

Δεν μπορεί επομένως οι σημερινοί θύτες ενός οικονομικού – και όχι μόνον- εγκλήματος να επιφέρουν την «κάθαρση» στην τραγωδία της χώρας μας. Άλλωστε και στις αρχαίες τραγωδίες, η κάθαρση δεν επέρχεται από τους θύτες. Κι όμως έχουν το θράσος να το επιχειρούν.

Θέλω να θυμίσω ότι σύμφωνα με το άρθρο 14 παρ. 5 του Μνημονίου, η Ελλάδα παραιτείται άνευ όρων από την εθνική της κυριαρχία. Οι δανειστές της, μπορούν να εκκινήσουν διαδικασία οικονομικής εκκαθάρισης του δημόσιου και του ιδιωτικού πλούτου, αλλά και του εθνικού εδάφους.

Αυτό το μοντέλο εφαρμόζεται πειραματικά στην Ελλάδα, ώστε σε λίγο να γενικευτεί και σε άλλα κράτη. Σημειωτέον ότι αν εφαρμοσθεί, δημιουργεί παγκόσμιο νομικό προηγούμενο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι μοναδικοί που παράδωσαν την εθνική κυριαρχία, μέσω δανειακής σύμβασης, ήταν ο Ράλλης την κατοχή και ο Γ. Παπανδρέου σήμερα.

Από την άλλη, είναι σαφές ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο. Αυτό το γνωρίζουν και οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών.

Ένα παράδειγμα είναι αρκετό για να το αποδείξει. Με βάση τον προϋπολογισμό του 2011, το ελληνικό κράτος θα πρέπει εντός του έτους να καταβάλει το συνολικό ποσό των 62 δισ. ευρώ για τόκους, χρεολύσια και λοιπές δαπάνες. Την ίδια ώρα, και μετά την λεηλασία του ελληνικού λαού, τα συνολικά κρατικά έσοδα δεν θα ξεπερνούν τα 55 δισ. ευρώ.

Τα δάνεια που συνάπτει το κράτος, δεν συνάπτονται για λογαριασμό των μισθωτών, των συνταξιούχων και των μικροεπαγγελματιών, αλλά για να επιστρέφουν – κατευθείαν – στους πιστωτές. Συνάπτονται για να καλύπτονται οι δανειστές και να εξασφαλίζεται ρευστότητα στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, με τους πολίτες να φορτώνεται τους νέους τόκους και τα νέα χρέη.

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με την άθλια προπαγάνδα για δήθεν «δάνεια που δίνει η τρόικα και που τα εξασφαλίζει η κυβέρνηση για να πληρώνονται οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι».

Υποστήριζα και υποστηρίζω ότι η χρεοκοπία είναι δεδομένη. Μικρότερη σημασία έχει εάν την βαφτίσουν «ελεγχόμενη» ή όπως αλλιώς.

Οι στόχοι τους ήταν και είναι, να πετσοκόψουν τα εισοδήματα όλων των εργαζομένων 40-50%, να διαλύσουν όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και μετά να μας οδηγήσουν στην ελεγχόμενη ή μη πτώχευση, ώστε να μην χάσουν και τα χρήματά τους. Τα χρήματα αυτά προφανέστατα θα τα διασφαλίσουν, μέσα και από την εκποίηση όλου του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Για να έρθω όμως και στο πια είναι η λύση. Όταν κάποιοι, διατύπων την άποψη ότι χωρίς διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δεν μπορεί να γίνει τίποτα, τους έλεγαν ουτοπιστές. Σήμερα που θα οδηγηθούμε σε κούρεμα (haircut), του χρέους με τους δικούς τους φυσικά όρους, τι έχουν να πουν τα «παπαγαλάκια»;

Πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων, την πρόταση για δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους, που ανάμεσα στα άλλα θα απεδείκνυε και τις τοκογλυφικές, επαχθέστατες συμβάσεις που είχαν υπογραφεί, από τους κατά καιρούς «πατριώτες» πρωθυπουργούς. Αυτά, είναι πράγματα που έχουν υλοποιηθεί σε άλλες χώρες.

Όταν τους λες ότι με ύφεση δεν είναι δυνατόν να έχεις έσοδα, κι ότι ένας υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο τραπεζικός πυλώνας, μπορεί να ρίξει χρήματα στην πραγματική αγορά, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, γιατί ο πραγματικός τους στόχος είναι η στήριξη των τραπεζών και όχι των πολιτών.

Δείτε το πρόβλημα του κράτους. Μπορεί να συνεχίζεται το βιολί του κομματικού κράτους – φέουδο; Πρέπει να πάμε σε ένα διαφορετικό σύγχρονο και ταυτόχρονα ριζοσπαστικό μοντέλο δομής και λειτουργίας του κράτους. Αυτό που υπάρχει (να το χαίρονται), είναι κράτος βάσανο για τον πολίτη.

Ποιος για παράδειγμα φταίει που θέριεψε η φοροδιαφυγή; Με ένα φορολογικό σύστημα κομμένο και ραμμένο για το όφελος των λίγων και παράλληλα πελατειακό μιας και στην ουσία επιβραβεύει τους φοροφυγάδες.
Η υλοποίηση τέτοιων προτάσεων, για να μην υπάρχουν αυταπάτες, απαιτεί άλλους πολιτικούς συσχετισμούς.

Απαιτεί μια κυβέρνηση και έναν λαό, αποφασισμένο να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της πατρίδας του, το δίκιο του και βεβαίως να τα αλλάξει σχεδόν όλα.
Αυτή, η άλλη επιλογή που περιγράφω, πιστεύω ότι είναι ο πραγματικός (μονό)δρομος που οφείλουμε ως κοινωνία να πορευτούμε και όχι ο μονόδρομος τους που θα τσακίσει τα όνειρα των παιδιών μας.

4. Ειδικότερα για το Δήμο Λευκάδας, ποιες θεωρείτε ότι θα ήταν οι διέξοδοι για τους κατοίκους του νησιού; Βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;

Με βάση όσα ανέφερα στην πρώτη ερώτησή σας, οι διέξοδοι βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα είναι υπαρκτοί, στο βαθμό που υπάρξει πολιτική βούληση, για ένα διαφορετικό, τοπικό μοντέλο ανάπτυξης.

Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής:

► Είναι προφανές και αυτονόητο ότι ο τουρισμός αποτελεί την «αιχμή του δόρατός» της Λευκάδας. Υπάρχει όμως απόλυτη ανάγκη για τον τόπο μας (το επαναλαμβάνω μονότονα πολλά χρόνια) να μην σταθούμε στην μονοκαλλιέργειά του, αλλά να ενισχύσουμε και άλλες δράσεις του πρωτογενή και δευτερογενή τομέα (π.χ. αγροτική παραγωγή, βιοτεχνική δραστηριότητα, μεταποίηση κ.λπ.) που έχουν συνειδητά εγκαταλειφθεί. Η εγκατάλειψη αυτή, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων εγκληματικών πολιτικών που εφαρμόσθηκαν από τις κυβερνήσεις αλλά και τοπικούς πολιτικούς παράγοντες, δεκαετίες τώρα.

► Δεν μπορεί να συνεχίζεται, αυτός ο άναρχος και εκτατικός τρόπος ανάπτυξης που παράγει περισσότερα προβλήματα από όσα επιλύει, στο όνομα ενός πρόσκαιρου κέρδους.
Πρέπει, στη βάση ενός σαφούς σχεδίου, να επιλέξουμε πιο είναι το μοντέλο που θέλουμε ως τόπος να προωθήσουμε.
Εμείς έχουμε προτείνει ένα συγκεκριμένο, ήπιο, εναλλακτικό μοντέλο που μπορεί να περισώσει περιβαλλοντικά ότι έχει απομείνει και παράλληλα να φέρει μεγαλύτερο εισόδημα στον τόπο.
Ποτέ δεν προωθήθηκε ένα τέτοιο σχέδιο.

► λόγω της επέκτασης της κρίσης σε όλη την Ευρώπη, υπάρχει απόλυτη ανάγκη ως Λευκάδα στο μέτρο των δυνάμεών μας, να επιδιώξουμε μέσα από συγκεκριμένο σχεδιασμό και με συγκεκριμένες δράσεις, να επιδιώξουμε την αναζήτηση του τουριστικού προϊόντος και πέρα από την Ευρώπη. Αυτό σημαίνει ότι ο Δήμος και η αιρετή Περιφέρεια σε συνεννόηση με τους τοπικούς φορείς του τουρισμού, οφείλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες κι είναι σαφές ότι δεν αναφέρομαι στα «ταξιδάκια αναψυχής» (για ορισμένους) στις διάφορες εκθέσεις που κι αυτές είναι αναγκαίες, αν οργανώνονται με σοβαρό τρόπο.
Είδατε μέχρι σήμερα, να αναπτύσσονται τέτοιες σχεδιασμένες πρωτοβουλίες;

5. Υπάρχουν βασικά προβλήματα σε όλους τους δήμους της χώρας. Μερικά όμως είναι σοβαρότερα. Ποιο ή ποια πιστεύετε ότι είναι τα σημαντικότερα για το δήμο Λευκάδας και ποιες οι προτάσεις σας για τη λύση τους;

Είναι προφανές ότι τα προβλήματα του Δήμου, που έτσι κι αλλιώς είναι πολλά (ύδρευση, αποχέτευση, απορρίμματα, βιολογικοί, υποδομές, κοινωνικές δομές, κ.λπ.), έχουν γίνει πια βρόγχος που πάει να πνίξει τους δήμους, με δεδομένη την κρίση.
Όταν η κυβέρνηση έφτιαχνε τον «Καλλικράτη», δεν είχε στο μυαλό της την δημιουργία δήμων που θα είναι πλάι στον πολίτη. Είχε στο μυαλό της, πως θα τελειώνει με τους δήμους, παραχωρώντας τις κυριότερες αρμοδιότητές τους σε ιδιώτες και κάνοντάς τους μηχανισμούς είσπραξης τελών και φόρων.

Ποιός μπορεί να είναι ο ρόλος ένας δήμου που παραχωρεί σήμερα την ύδρευση, την αποχέτευση, την καθαριότητα και αύριο τις υπόλοιπες αρμοδιότητές του σε ιδιώτες;
Ο Δήμος Λευκάδας όχι μόνο κινείται σε αυτό το πλαίσιο, αλλά πρωτοπορεί αρνητικά, μιας και εκτελεί μέχρι κεραίας την συγκεκριμένη πολιτική. Το παράδειγμα της παράδοσης της ύδρευσης και αποχέτευσης, στην υπό ιδιωτικοποίηση ΕΥΔΑΠ, είναι χαρακτηριστικό. Είμαστε ο πρώτος δήμος στην Ελλάδα που το επιχείρησε.

Ο Δήμαρχος και οι σύμβουλοι του λειτούργησαν ως «τσιράκια» της κυβέρνησης, προωθώντας τις πολιτικές επιλογές της.
Τους ρωτάω και ταυτόχρονα τους προκαλώ να απαντήσουν, είναι πατριωτική στάση, να παραδώσουν τις πηγές της Λευκάδας στους Γάλλους, στους Γερμανούς ή οποιουσδήποτε άλλους ιδιώτες.
Η παραδοχή και μόνο από τη μεριά της δημοτικής αρχής, της πλήρους αδυναμίας της να διαχειρισθεί το πρόβλημα, κι αφού επί οκτώ μήνες επί της ουσίας το εγκατέλειψε, συνιστά γι’ αυτή τεκμήριο ενοχής.

Αν είναι ανίκανοι να διαχειρισθούν τα προβλήματα (να καταμετρήσουν, να εισπράξουν, κ.λπ.), έχουν μια καθαρή επιλογή μπροστά τους, ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ.

Δεν θα το κάνουν για δυο λόγους, γιατί είναι πολιτικά δειλοί και γιατί θέλουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Ο Δήμαρχος έχει κάνει πολιτική συναλλαγή με την κυβέρνηση και έχει πάρει πολιτικά ανταλλάγματα, για να υλοποιήσει τη σύμβαση με την ΕΥΔΑΠ.

Ειλικρινά αναρωτιέμαι, καλά ο Δήμαρχος έχει κάνει τις επιλογές του. Από τους είκοσι συμβούλους του, δεν έχει κανένας το τσαγανό να αντιδράσει, ΚΑΝΕΝΑΣ.
Τυχαίο; Δεν νομίζω!!!

Εμείς από την προηγούμενη δημοτική θητεία, καταθέσαμε συγκεκριμένη και καθαρή πρόταση, η οποία ήταν:

1.Εξέταση για τη Δημιουργία Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό (λόγω κόστους), η ύδρευση – αποχέτευση να παραμείνει ως υπηρεσία του Δήμου, αφού βεβαίως οργανωθεί σε νέα βάση.

2.Αξιοποίηση της μελέτης διαχείρισης των υδάτινων πόρων του Δήμου, δεδομένης της αυτάρκειας του σε νερό.
και

15 ακόμα σημεία τα οποία έχουν κατατεθεί ως πρόταση στο Δ.Σ. και για την οικονομία του χώρου δεν αναφέρω (αναλυτικά αναρτώνται στο blog της Κίνησής μας).
Την πρόταση αυτή έκαναν ότι δεν την άκουσαν. Για να υλοποιηθεί, απαιτεί εκτός από πολιτική βούληση και διάθεση να συγκρουστούμε με την καρδιά των προβλημάτων και προφανώς και με συμπολίτες μας που βολεύονται με την σημερινή κατάσταση.
Αντίστοιχα έχουμε καταθέσει προτάσεις και για τα άλλα σοβαρά θέματα, όπως των απορριμμάτων. Διεκδικούμε τη χρηματοδότηση της κατασκευής του εργοστασίου της μηχανικής επεξεργασίας. Δυστυχώς οι ρυθμοί ολοκλήρωσης των γραφειοκρατικών διαδικασιών είναι χαμηλοί, κυρίως όμως ανησυχούμε για τη χρηματοδότηση του έργου.

Όλα αυτά, αλλά και άλλα σοβαρά προβλήματα που λόγω χώρου δεν μπορούν να αναφερθούν, συνιστούν την καθημερινότητα του πολίτη. Δυστυχώς η καθημερινότητα αυτή γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Παράλληλα είναι προφανές από τα παραπάνω (και όχι μόνο) ότι υπάρχει εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και αντίληψη για τις προτεραιότητες.
Παράδειγμα: Η υποθαλάσσια ζεύξη. Άλλο παράδειγμα, η διάνοιξη του διαύλου. Αυτά τα έργα για μας, δεν είναι προτεραιότητας στη σημερινή τουλάχιστον συγκυρία, όταν καρκινοβατούν για λόγους χρηματοδότησης, έργα βασικών υποδομών του Δήμου (π.χ. βιολογικοί).

Για τον Δήμαρχο και τον βουλευτή είναι. Γιατί; Είναι απλό.

Η διάνοιξη του διαύλου θα στοιχίσει 22 εκατ. ευρώ. Προβλέπεται παράλληλα και η δημιουργία μαρίνας μεγάλων σκαφών.

1η παρατήρηση :Το κόστος είναι τεράστιο, η διάνοιξη μπορούσε να γίνει με πολύ λιγότερα χρήματα.

2η παρατήρηση: Θέλουν να δώσουν τη μαρίνα των μεγάλων σκαφών σε ιδιώτη, ο οποίος φυσικά βάζει ως προϋπόθεση τη διάνοιξη του διαύλου, και φυσικά του κάνουν το χατίρι.

3η παρατήρηση: Το  ίδιο ισχύει για την υποθαλάσσια ζεύξη που επίσης που επίσης θα δοθεί σε ιδιώτη. Θα κατασκευασθεί με χρήματα κυρίως του δημοσίου και «δένει» με το θέμα του διαύλου.

Το πρόβλημά τους επομένως, δεν είναι οι προτεραιότητες και ο σχεδιασμός που έχει ανάγκη ο τόπος, αλλά η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων κεντρικών και τοπικών.
Ο Δήμαρχος αποδείχθηκε στην πράξη ότι είναι παρατηρητής των προβλημάτων του Δήμου.

Αδυνατεί να υλοποιήσει ακόμα και τις αποφάσεις που παίρνει, όπως για παράδειγμα το ότι δεν εισέπραξε ούτε ευρώ από την παραλία του Καθίσματος, και ενώ ταυτόχρονα δεν έκανε απολύτως τίποτα, για να αλλάξει την τραγική εικόνα κατάληψης του συνόλου της παραλίας.

Από όλα τα παραπάνω, προκύπτει ότι υπάρχει άλλος εναλλακτικός δρόμος για να πορευθούμε ως τοπική κοινωνία.
Εμείς ως Δημοτική Κίνηση τον προτείνουμε, οι πολίτες ας σκεφθούν και κυρίως ΑΣ ΔΡΑΣΟΥΝ, πριν είναι αργά.

6.Θεωρείτε ότι η δημοτική εξουσία φέρει κάποιο μερίδιο ευθύνης;

Είναι προφανές, από όσα ανέλυσα παραπάνω ότι το πρώτο και το κύριο μερίδιο ευθύνης, το φέρει η δημοτική αρχή η οποία ασκεί εξουσία. Η ευθύνη της αντιπολίτευσης, είναι να ασκεί έλεγχο και να διατύπωνα προτάσεις. Η παράταξη μας το κάνει αυτό συστηματικά, μιλάμε όμως σε «ώτα μη ακουόντων», μιας και η δημοτική αρχή έχει χαραγμένη τη ρώτα της…
Εκτιμάτε ότι μπορούν να συνεργαστούν σε βάθος χρόνου οι τοπικές παρατάξεις; Σε ποια πραγματική βάση;

Η δημοτική μας κίνηση, επιδίωκα σταθερά τη συνεργασία με όλες τις παρατάξεις του Δημοτικού Συμβουλίου, συμπεριλαμβανομένης και της πλειοψηφίας στη βάση προγραμματικών αρχών και θέσεων. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό έχει επιτευχθεί, με κάποιες από τις παρατάξεις, σε άλλες όχι.
Μοναδικό μας κριτήριο για αυτή τη συνεργασία είναι το καλό του τόπου, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε.

7.Θα ήθελα να μου μεταφέρετε λίγο το κλίμα που υπάρχει στο Δημοτικό Συμβούλιο…

Τα κλίμα είναι κακό. Η κύρια ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στη δημοτική πλειοψηφία -και προσωπικά στον δήμαρχο- η οποία αρνείται να συζητήσει οποιαδήποτε πρόταση, τουλάχιστον της παράταξης μας (και όχι μόνο).
Έχει ποια καταντήσει παροιμιώδης ο αυταρχισμός και η προκλητικότητα του, κυρίως με προσωπικές αναφορές.
Τέλος σοβαρή ευθύνη φέρει και η πρόεδρος του Δ.Σ..
Πρώτον, για λόγους αδυναμίας, αλλά κυρίως επειδή είναι η Πρόεδρος της πλειοψηφίας και όχι του Δημοτικού Συμβουλίου.

8. Βλέπετε «φως» στο βάθος του τούνελ;

Δεν βλέπω ούτε λυχνάρι(! !!)από την μεριά της πλειοψηφίας.
Είναι προφανές ότι ούτε θέλουν, ούτε επιδιώκουν συνεννόηση. Έχουν χαράξει το δρόμο τους, τον οποίο θα ακολουθήσουν μέχρι τέλους με πολιτικό-θρησκευτική ευλάβεια.

Κων/νος Δρακονταειδής, Επικεφαλής της παράταξης «Όλοι για την Λευκάδα»

2011-10-03

(Πηγή: www.lefkadanews.com)