Φαντάζει ίσως πολυτέλεια μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό της επίθεσης του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του ενάντια στον λαό ν’ ασχοληθεί κανείς με τον μικρό δήμο Μεγανησίου.

Όμως έχω την αίσθηση ότι τους Μεγανησιώτες τους αφορούν και τα του οίκου τους, μιας και οι συνέπειες της βάρβαρης πολιτικής της κυβέρνησης αρχίζουν και γίνονται αισθητές και στον δήμο μας.

Ενώ είμαστε σε αναμονή του πενταετούς επιχειρησιακού σχεδίου-προγράμματος της δημοτικής αρχής (το οποίο έπρεπε ενδεικτικά να έχει υποβληθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου) άρχισαν τα όργανα με τις απολύσεις.

Δύο ήδη υπάλληλοι του δήμου βγήκαν στην ανεργία και αρκετοί ακόμα περιμένουν τη σειρά τους.

Η καθολική σχεδόν αντίδραση των δημοτών στη χωροθέτηση του Βιολογικού και του Σ.Μ.Α. και η συλλογή υπογραφών (πέρα των ακροτήτων, των υπερβολών, της παραπληροφόρησης και των λάθος ερωτημάτων) δημιουργεί νέα δεδομένα όσον αφορά την κοινωνική συναίνεση σε πρωτοβουλίες και δράσεις του δήμου που χρήζουν επανεξέτασης και ο τρόπος που η δημοτική αρχή συχνά αιφνιδιάζει την κοινωνία και εκ των υστέρων υπόσχεται διάλογο μαζί της.

Υποτιμήθηκε και εξακολουθεί να υποτιμάται η σύνδεση του ξεπουλήματος της ύδρευσης της Λευκάδας στην ΕΥΔΑΠ Νήσων ΑΕ με την ύδρευση του νησιού μας. Ακούγονται και γράφονται διάφορα για τις παράνομες γεωτρήσεις στη Λευκάδα, για επανεξέταση της συμφωνίας Βαυκερής – Μεγανησίου για την παροχή νερού στο νησί μας και για καινούρια σύμβαση. Αλλά με ποιον, με τον δήμο Λευκάδας ή με την ΕΥΔΑΠ;

Προβληματισμό επίσης δημιουργεί η συνέντευξη του Δήμαρχου Μεγανησίου στο LEFKADAPRESS μέσα στην οποία εκτός από αινιγματικές τοποθετήσεις υπάρχουν και διφορούμενες έως αντιφατικές διαπιστώσεις.

«Είναι  αλήθεια ότι ο Καλλικράτης απευθύνεται σε μεσαίους και μεγάλους δήμους».

Τι σημαίνει αυτό; Μήπως προετοιμάζουμε την κοινή γνώμη να δεχθεί την «αδυναμία» μας να υπάρξουμε σαν αυτόνομος δήμος και παρακάτω:

«Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το σύνολο των τοπικών υποθέσεων, έχουμε όμως την δυνατότητα να διαχειριστούμε το αναπτυξιακό μας μοντέλο».

Ετούτο πάλι ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Τι φορέας ανάπτυξης (με πάντα επίκαιρο το ερώτημα ποιας ανάπτυξης και για ποιον (ποιους) ); Μπορεί να είναι ένας μικρός δήμος που δεν μπορεί να διαχειριστεί τους κοινόχρηστους χώρους του καν, να εισπράξει τα ανταποδοτικά του τέλη ή να ενώσει την κατακερματισμένη (δυστυχώς) κοινωνία μας;

Και τί επενδυτικές δραστηριότητες μπορεί να αναπτύξει ένας μικρός δήμος με κουτσουρεμένη έως ανύπαρκτη μελλοντικά κρατική επιχορήγηση, ένας δήμος που θα εξαρτάται ολοκληρωτικά από τις επενδυτικές ορέξεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, των ανωνύμων εταιριών, των ΣΔΙΤ και των κάθε λογής των καιροσκόπων σε μια μικρή μεν αλλά γρήγορα αναπτυσσόμενη και πολλά υποσχόμενη τουριστική αγορά;

Πρέπει λοιπόν να επανακαθορίσουμε το μοντέλο ανάπτυξης με κυρίαρχο κατά την άποψή μου κοινωνικό χαρακτήρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Ένα έρημο νησί με ανέργους, με συνταξιούχους που τους μειώνουν δραματικά τις συντάξεις, με μικροεπαγγελματίες του 23% ΦΠΑ, με χαράτσια για τα σπιτάκια τους και κεφαλικούς φόρους, με αμφισβητούμενο πρόγραμμα «Βοήθειας στο σπίτι», με ανασφάλιστους νέους σερβιτόρους δεν μπορεί να θεωρείται αναπτυγμένο επειδή έρχεται το καλοκαίρι κάποιος μεγαλοσχήμονας καπιταλιστής ή κάποια στάρλετ της υποβαθμισμένης τηλεόρασης των reality.

Η άκριτη μεταφορά αναπτυξιακών μοντέλων αποτυχημένων αλλού στο νησί μας, η δουλική εφαρμογή της καταστροφικής κυβερνητικής πολιτικής δεν είναι αναπτυξιακή λύση.

Πρέπει να σταματήσουν οι εγκεφαλικές συλλήψεις που αγνοούν τις ιδιαιτερότητες, την ψυχοσύνθεση, την παράδοση αλλά και σε τελευταία ανάλυση τις δυνατότητες του νησιού και της κοινωνίας του.

Η όποια πολιτική του Δήμου αν συνδεθεί με τις επιδιώξεις της κυβερνητικής πολιτικής εκτός του ότι είναι αδιέξοδη είναι και καταδικασμένη. Θα στρέψει το σύνολο της κοινωνίας εναντίον του, και δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια. Ο Δήμος πρέπει να ξαναγίνει (ή να γίνει) μάχιμος, διεκδικητικός αντιφρονών και κοινωνικά ευαίσθητος για να είναι Δήμος όλων των δημοτών.

Να φωνάξει για το «Ολοήμερο Σχολείο» που καταργήθηκε, να πάρει πρωτοβουλίες αντίστασης ενάντια στα χαράτσια και την φορολογική επιδρομή, να διεκδικήσει χρήματα απ’ την κεντρική εξουσία, να υπερασπιστεί τη «Βοήθεια στο σπίτι», να σταματήσει τις απολύσεις, να βγει στην κοινωνία να συζητήσει.

Σ’ αυτόν το διάλογο που όλοι περιμένουμε, μικρή συνεισφορά αποτελεί η δική μου παρέμβαση, χωρίς κραυγές, χωρίς αναθεματισμούς, εμπάθειες και ρεβανσισμούς με την υπευθυνότητα που θέλω να πιστεύω ταιριάζει σ’ έναν Δημοτικό Σύμβουλο.

Σ’ αυτό το διάλογο και όχι μόνο στο διάλογο αλλά και στην καθημερινή πρακτική εξέχουσα θέση έχει και πρέπει να έχει η θεσμική αντιπολίτευση που μέχρι τώρα περί άλλων τυρβάζει.

Είναι ανάγκη ν’ αφήσει τη στείρα άρνηση, να ξεπεράσει τα σύνδρομα των εκλογών και της ήττας, να πάψει να σκιαμαχεί με την Δημοτική Αρχή για τον διχασμό της κοινωνίας και το μερίδιο ευθύνης γι’ αυτόν να γίνει πραγματική αντιπολίτευση με ξεκάθαρες, τεκμηριωμένες και επεξεργασμένες προτάσεις για το νησί και τα προβλήματά του.

Δεν είναι αντιπολίτευση η καθολική αποχή από πολιτιστικές εκδηλώσεις (π.χ. για τον Ελύτη) ή παιδαγωγικές (π.χ. του «Μέντη» για την Παιδεία), η παντελής απουσία από σοβαρά γεγονότα (πρόβλημα ύδρευσης το καλοκαίρι) και η περιχαράκωση (μιμούμενη τον Δήμαρχο και τους επιτελείς του) πιστή στην στρατηγική του «ώριμου φρούτου».

Ας ανοίξουμε λίγο τις καρδιές και τα μυαλά μας. Μπορούμε να συζητάμε και να διαφωνούμε, να διαφωνούμε και να συνυπάρχουμε!!

Θανάσης Κονιδάρης
Σεπτέμβριος 2011