Ερωδιοί

 

 

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Μάκη Πολίτη «Ερωδιοί» τείνει να εξαντληθεί (έχουν απομείνει μόνο 5 αντίτυπα, μπορεί να τα ζητήσει όποιος ενδιαφέρεται στο φαρμακείο). Υπάρχει ωστόσο και στο διαδίκτυο εδώ, στο scribd.

Ένα χαρακτηριστικό ποίημα, λυρικό και επικό συνάμα, από τη συλλογή:

Ψυχογένεση
(Το σύμπαν, ένα μόριο της ψυχής σου)
Κανείς δε σ’ ακούει!
Όσο και να φωνάξεις
ο ήχος πνίγεται
στο απέραντο της μοναξιάς σου.
Μ’ αποκομμένο τον ομφάλιο λώρο
στροβιλίζεσαι,
στροβιλίζεσαι αδιάκοπα, ενδείκτης ζωής,
όπου η μέρα και η νύχτα οι απόλυτες
ενώνονται
φευγαλέο γκρίζο στα πλευρά σου.

Κανείς δε σε βλέπει!
Η όραση στάθηκε,
εκατομμύρια χρόνια τώρα,

στα πριν από σένα νεφελώματα.
Ποιος να υποπτευτεί
την περιέργεια της κάμπιας της μοναχικής
που καλλιέργησες μέσα σου,
έτσι καθώς στροβιλίζεσαι
και διαφεντεύεις το φως,
έτσι καθώς πλέκεις στροφή τη στροφή
τώρα το κουκούλι σου.

 

Κι ήρθε ο ύπνος
ο χωρίς όνειρα.
Κι ήρθε η κοίμηση
της λήθης και της μετάλλαξης.
Κι ήρθε ο θάνατος ο πρώτος
που γεννάει και ενσαρκώνει.

 

Ο Χρόνος νεκρός κείται
στον ιδιόχειρο τάφο.
Κύκλοι επάλληλοι σάρκας αστρικής
συσσωρεύονται και καταρρέουν
πίσω απ’ το παράδοξο του ορίζοντα.
Ο Χρόνος νεκρός,

όπου η στιγμή απλώνει αιώνες στους ήλιους,

η χρυσαλλίδα

αφήνει το πρώην σώμα της
κι αναδεικνύεται τέλειο ον,
όπου η διαστολή και η έκρηξη
φωτίζουν τα μεσογαλαξιακά διαζώματα.

Ξεκινάς.
Οδεύεις πορεία στο άπειρο.
Πίσω λεπτή κλωστή
ξετυλίγεται το μετάξι,

αόρατη κι άτμητη.
Ταξιδεύεις σώμα και φάσμα.
Διαχέεσαι στις ευθείες
και ανασυγκροτείσαι στις έλξεις.

Πέρ’ απ’ τα σμήνη των γαλαξιών επιμηκύνεσαι

κι ανατέλλεις

ήλιος γαλάζιος στα συστήματα.

Σιγάζουν οι μνήμες τώρα.
Έγινες τρωγλοδύτης στο σώμα
Υπάρχεις!
Κι ούτε θυμάσαι πως γλίστρησες,
σκιά απ’ τ’ άβατο,
πως ήρθες
λαμπρός μετεωρίτης
και βλάστησες
στα σπλάχνα της γυναίκας.
Σιγάζουν οι μνήμες.
Μόνο τα μάτια καίνε
από πυρετό νοσταλγίας.
Οι γονείς σου σ’ ηύραν
δώρο κρεμασμένο
στο δέντρο τ’ ουρανού που κολυμπούσαν,
προοπτική της επιθυμίας τους.
Ησυχάζεις!
Κάποτε θ’ απλώσεις τα χέρια,
θ’ αναζητήσεις τη μεταξένια κλωστή.
Πολύ μακριά απ’ τα τελευταία νεφελώματα,
όπου η ακτίνα δε βρίσκει πια
την τρισδιάστατη επιφάνεια,
θα πλέξεις πάλι,
κάμπια κοσμική
το κουκούλι σου.

 

Κάποτε μια νέα έκρηξη
θα σ’ εκτινάξει ξανά στους γαλαξίες.