Άρθρο του Πέτρου Αυγερινού.

«My dear Greek friends».

Έτσι ξεκινάει την ανοιχτή του επιστολή προς τον ελληνικό λαό ο διακεκριμένος Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Ντελπλά, μέλος του Γαλλικού Συμβουλίου Οικονομικής Ανάλυσης. «From a friend of Greece and of the Greeks» σπεύδει βεβαίως να διευκρινίσει (αν έχεις τέτοιους φίλους βέβαια…) Θέμα είχε, «a French Friendly Suggestion on how to Save Greece from Default and Collapse» (: μια γαλλική φιλική πρόταση για το πώς θα σωθεί η Ελλάδα από τη χρεοκοπία και την κατάρρευση). Και την αντιγράφω από την ηλεκτρονική σελίδα της γαλλικής εφημερίδας «Les echos» (γραμμένη στην αγγλική γλώσσα, και επικαλούμαι γι αυτή την πρόχειρη μετάφραση την κατανόησή σας).
Που μεταξύ πολλών εκεί μπλα μπλα (όπου μη σας τα μεταφέρω κι όλα και σας κουράσω άδικα) οι προτάσεις του διακεκριμένου Γάλλου φίλου μας καταλήγουν στην εξής μία. Ότι δηλαδή, μία λύση υπάρχει για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή κι αυτή δεν είναι άλλη από την αποπληρωμή του χρέους της στο ακέραιό του. Το λέει και το συμβόλαιό της. Για να καταλήξει απερίφραστα ο Γάλλος φίλος: «Η αλήθεια είναι ότι εμείς στην υπόλοιπη ζώνη του ευρώ είμαστε έτοιμοι να τη βοηθήσουμε (την Ελλάδα) εάν η ίδια δεχτεί να βοηθήσει τον εαυτό της. Αυτό είναι το ευρωπαϊκό συμβόλαιο (τώρα πού είδε αυτός ευρωπαϊκό συμβόλαιο άγριας εξόντωσης λαών μέσω ισοπεδωτικής λιτότητας και πρωτοφανούς ύφεσης, ο θεός κι η ψυχή του). Εμείς θέλουμε και έχουμε μεγάλο συμφέρον (ότι έχετε, έχετε) να κρατήσουμε την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ (να μας κάμουν τη χάρη δηλαδή, καθότι είναι δικό τους το ευρώ), υπό τον όρο βέβαια ότι κι εσείς θα εκπληρώσετε (μέχρι δεκάρας) τις υποχρεώσεις σας που απορρέουν από το συμβόλαιο (νάτο το συμβόλαιο πάλι). Όμως, εάν εσείς δεν επιθυμείτε τα χρήματα και το πρόγραμμα του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (αλήθεια, σε ποιο ακριβώς ευρωπαϊκό συμβόλαιο αναφέρεται ανάμειξη του ΔΝΤ στα οικονομικά χώρας της ευρωζώνης;) δεν θα υπάρξει βοήθεια από εμάς και τότε θα πρέπει να γνωρίζετε τις συνέπειες» (οι παρενθέσεις δικές μου).
Τι να του πεις. Αν σώνει και καλά χρειαζότανε να βάλω ένα τίτλο σε όλα αυτά, θα ‘γραφα απερίφραστα «Η διανόηση στην υπηρεσία της μαλακίας». Το θλιβερότερο είναι ότι ο φίλος Ζακ Ντελπλά, ένα αναιδές γερόντιο από τα πολλά που επί, από και υπό τη Γαλλική Ακαδημία σήμερα προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν τη σύγχρονη γαλλική σκέψη στο συντηρητισμό και στην οπισθοδρόμηση, μέσα βεβαίως από τη φτηνιάρικη, κοντόφθαλμη και κλειστοφοβική λογική του μέσου Γάλλου «νοικοκυραίου», με κάτι τέτοιες μυωπικές εστιάσεις δημιουργεί τέτοια ρήγματα ώστε, αντί να συγκλίνουν οι ευρωπαϊκοί λαοί, ουσιαστικά να αποκλίνουν.
Είναι ένας από τους πολλούς κι αυτός (στη Γερμανία να δείτε τι γίνεται) που έχουν ξεσηκώσει κύματα λαϊκισμού σ’ ολόκληρο το μήκος και το πλάτος της γηραιάς μας Ηπείρου. Μιλώντας ακατάσχετα για «χαραμοφάηδες», «τεμπέληδες» Έλληνες, ή για «κοπρίτες που λυμαίνονται το Δημόσιο» (όχι, αυτά δικοί μας τα είπανε), και που κατασπαταλούν ασύστολα και ασυλλόγιστα τα χρήματα των σωφρώνων υπολοίπων ευρωπαίων. Οι ίδιοι βέβαια γραβατωμένοι και καλοζωισμένοι.
Πράγματι, η ελληνική «κρίση χρέους» έγινε αφορμή για να αποκαλυφθούν πολλά. Πρώτα για μας εδώ και για το ροζ συννεφάκι καταναλωτικής καλοζωίας με το οποίο μας παραμύθιασαν τόσα χρόνια. Ή για τη λογική της αρπαχτής, της λαμογιάς και της πελατειακής διασύνδεσης που μας είχανε μπάσει. Ύστερα για τους θλιβερούς ηγέτες μας και για το πώς αντιλαμβάνονται το ρόλο τους. Ή για το πώς μας εξαπάτησαν εξακολουθητικά για να μας καταντήσουν όπως μας κατάντησαν, οδηγώντας τη χώρα μας στο μη περαιτέρω. Όμως βγήκαν στην επιφάνεια και πολλά για τους ευρωπαίους «φίλους και εταίρους». Αλλά απορώ πραγματικά. Πώς ύστερα από τόσο φαρμάκι που χύθηκε θα συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε και να συνεργαζόμαστε; Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα καταφέρνει και ξεπληρώνει στο ακέραιο το χρέος της (εντάξει, λέμε και κανένα αστείο πού και πού), εφ’ όσον θα ‘χει καταρρεύσει η εμπιστοσύνη μεταξύ μας και η καλή προδιάθεση, πώς είναι δυνατόν (είτε εντός αλλά είτε και εκτός της ζώνης του ευρώ) αύριο μεθαύριο να συνυπάρξουνε αρμονικά και να συνεργαστούνε μεταξύ τους τα παιδιά μας;
Δε χάθηκαν όλα. Κι είναι παρήγορο το σχόλιο του αναγνώστη (κάτι ως απάντηση στην ανοιχτή επιστολή του Ζακ Ντελπλά) στην παραπάνω ιστοσελίδα. Γράφει, με μια κομψή ομολογουμένως αλλά και γεμάτη ευγένεια γλώσσα, ο συγκεκριμένος αναγνώστης: «Αδυνατώ να κατανοήσω τον πραγματικό ορισμό της λέξης φίλος που χρησιμοποιείτε. Νόμιζα ότι ένας φίλος μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες. Μάλιστα όταν λυγίζεις από τα βάσανα, ο φίλος είναι εκείνος που βάζει πλάτη και σου επιτρέπει να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις. Επίσης όταν πεινάς, ο φίλος είναι εκείνος που μοιράζεται μαζί σου το φαγητό του: ακόμα κι αν δεν χορτάσετε με αυτό το λιγοστό φαγητό, χάρη σ’ αυτό θα επιβιώσετε και οι δυο σας.»
Θα συνεχίσω.

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ

(Πηγή: www.enimerosi.com)