Άρθρο του Αποστόλη Γατή

Θυμάμαι τον καιρό που ακόμα το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην περίοδο εσωκομματικών εκλογών. Το σύνθημα που ακουγόταν και αναπαράγονταν στους κύκλους, ευρείς και στενούς, από τα μεγάλα αστικά κέντρα μέχρι το τελευταίο καφενεδάκι του χωριού, ήταν συμπτυγμένο στη λέξη «ανατροπή». Εννοείται ότι η συγκεκριμένη λέξη δεν χρησιμοποιείτο για να σηματοδοτήσει μια επαναστατική διαδικασία με τη στενή έννοια. Άλλωστε η Άννα Διαμαντοπούλου, απαντώντας πρόσφατα στη Βουλή στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι «στις δημοκρατίες τα καθεστώτα δεν ανατρέπονται». Αλλά εξαρτάται πάλι ποιο (επικαιροποιημένο) περιεχόμενο δίνουμε στη δημοκρατία που έχει καταντήσει αγνώριστη από τα αλλεπάλληλα πολιτικά μπότοξ και λίφτιγκς.

Η ανατροπή, λοιπόν, σηματοδοτεί κατά αντίληψη τη ρήξη με μια τάξη πραγμάτων που, περνώντας συνειδητά μέσα από μια εσωτερική διεργασία και ανάλυση, έχει προδιαγράψει με διαφάνεια και σαφήνεια την επόμενη μέρα και τους στόχους. Αλλά επειδή ζούμε σε καπιταλισμό –μετα-αστική εποχή, οικονομισμό κατά την άποψή μου- τα κόμματα εξουσίας συνεπαρμένα από τα papers αποφοίτων τύπου LSE (London School of Economics) ανακαλύπτουν –αν δεν εισάγουν- το «επιχειρηματικό σχέδιο» στην πολιτική πράξη∙ είναι τότε τουλάχιστον οξύμωρο να διαμαρτύρονται και να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ομολογώντας πόση δυστυχία αισθάνονται, όταν έρχονται σε αντίθεση με την ίδια τους τη φύση κατά την άσκηση εξουσίας! Ως πολίτης συμμερίζομαι αυτό τον πόνο, φτάνοντας στο σημείο μάλιστα ενός έντονου πατριωτισμού (;), αλλά ποτέ στην έντρομη αναφώνηση τού «και το μισθό μου ακόμη για την πατρίδα» που η παρουσίασή του ως μότο ήταν υπεραρκετό να προκαλέσει τουλάχιστον μειδίαμα.

Σήμερα στην τηλεόραση της ΝΕΤ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ο κ. Μόσιαλος, ο οποίος σύμφωνα με πρόσφατη συνέντευξή του σε αθηναϊκή εφημερίδα αισθάνεται πιο ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τον γράφοντα όσο και με άλλους, οι οποίο χωρίς κανένα αντάλλαγμα και απαίτηση «πήραν το κόμμα, το κίνημα (;) στην πλάτη» για να μπορεί ο κάθε λαλών να χορηγεί πιστοποιητικά του ορθού δόγματος και της ενδεδειγμένης στάσης στη συγκυρία, μάλλον ξεχνά ότι σοσιαλισμός, σοσιαλοδημοκρατία  και ΠΑΣΟΚ είναι πλέον έννοιες ασύμβατες. Όσο και να έχει αστικοποιηθεί το ΠΑΣΟΚ, όσο και να έχει μεταλλαχθεί, όσο και αν ο απλός αλλά όχι απλοϊκός κόσμος του αισθάνεται εξαπατημένος και βιασμένος ιδεολογικά, δε μπορεί να ξεστομίζονται νεοθατσερικές κορώνες (το επικοινωνιακό το αφήνω προς ώρας). «‘Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ανεξάρτητα αν ανήκουν σε υπηρεσία που κλείνει ή δεν κλείνει, συγχωνεύεται ή δεν συγχωνεύεται, είναι υποψήφιοι για εφεδρεία». Να προσθέσω κι εγώ στη λογική:  «Ξεκινήστε από αυτούς που μπήκαν με μέσον. Και ξέρετε πόσοι, ποιοι, πότε και που.«.

Διερωτώμαι δε, αν άκουσαν άραγε κάποιοι κάτι απ’ όσα ειπώθηκαν στη Βουλή των Εφήβων και αν έχουν καταλάβει ότι το τρένο έχει ήδη ξεκινήσει με αυτούς μέσα και ότι μόνο το ολόγραμμά τους περιμένει στην ουρά τού γκισέ για εισιτήριο.