ΔΗΜΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΑΝΗΣΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΤΕΣ

Κυβέρνηση, τρόικα, ΔΝΤ, και ΕΕ ληστεύουν καθημερινά τους εργαζόμενους με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τη φορολεηλασία, τις αυξήσεις στα είδη βασικής ανάγκης, τις ιδιωτικοποιήσεις και την περικοπή – κατάργηση των κοινωνικών δαπανών και υπηρεσιών. Το Μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τον κόσμο της εργασίας και τη χώρα σε πτώχευση. Μόνη λύση για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο η βελτίωση της επιχειρηματικότητας και του ανταγωνισμού με την κινεζοποίηση εργαζόμενων και περιβάλλοντος.

ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟ ΤΗΣ “ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ” ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ-ΜΙΚΡΟ ΤΟΠΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Το δικό του Μνημόνιο και το δικό του Μεσοπρόθεσμο περνά και θα περάσει το επόμενο διάστημα o Δήμος μας. Με τον αντιλαϊκό – αντιδραστικό Καλλικράτη και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλοι οι Δήμοι και ο Δήμος Μεγανησίου έχει μετατραπεί οριστικά σε δήμο-επιχείρηση. Στους νέους Δήμους-μικρά τοπικά κράτη οι δημότες αντιμετωπίζονται ως πελάτες και οι παροχές που απολαμβάνουν συνοδεύονται από υψηλά δημοτικά τέλη, ιδιωτικοποιήσεις και υποταγή στην επιχειρηματικότητα και στον ανταγωνισμό της αγοράς. Ότι είναι καλό για την αγορά και τις επιχειρήσεις είναι καλό και για τους δημότες.
Ο δήμος πια δε θα έχει τις δικές του δομές (υπηρεσίες πρασίνου καθαριότητας και άλλες) για να ικανοποιεί τις ανάγκες των δημοτών, αλλά θα τις αγοράζει από ιδιωτικές εταιρίες και απλά θα τις μεταπουλά με τσουχτερό αντίτιμο στους δημότες. Η άλλη πλευρά έχει να κάνει με τις υποδομές του Δήμου που αφού έχουν φτιαχτεί με χρήματα των δημοτών ή θα φτιαχτούν σε συνεργασία του Δήμου με ιδιώτες (ΣΔΙΤ-ΕΣΠΑ) θα πουληθούν ή θα χαριστούν με συμβολικό ενοίκιο όπως το λιμάνι στο Βαθύ.
Αυτή την πολιτική κατεύθυνση ακολούθησαν όλες οι δημοτικές αρχές την τελευταία 15ετία χωρίς να το δηλώνουν καθαρά στα προγράμματά τους ή να την υλοποιούν άμμεσα. Οι δήμοι χάνουν τον όποιο κοινωνικό τους χαρακτήρα και λειτουργούν με ανταποδοτική λογική. Εάν πληρώσεις θα έχεις παροχή υπηρεσιών και μέχρι το σημείο που δεν θίγεται το κέρδος του Δήμου ή του ιδιώτη. Πρώτα ο επιχειρηματίας λοιπόν και μετά ο πελάτης δημότης.

Ο ΠΙΟ ΚΑΛΟΣ (ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ) Ο ΜΑΘΗΤΗΣ
Στο Μεγανήσι έχουμε την ατυχία να έχουμε έναν δήμαρχο πιο Γιωργάκη από το Γιωργάκη (για αυτό άλλωστε τον κάλεσε στο ήσυχο Μεγανήσι) και μια πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο πιο ΠΑΣΟΚ από το ΠΑΣΟΚ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: ο δήμος Μεγανησίου πρώτος πριν παραχωρήσει το νεοφιλέλευθερο ΠΑΣΟΚ το λιμάνι του Πειραιά στην COSCO χάρισε το λιμάνι του Βαθιού σε ημετέρους. Πριν η κυβέρνηση πουλήσει το νερό της Αττικής ο δήμαρχος το Πάσχα έφερε στο δημοτικό συμβούλιο πρόταση για πώληση του νερού στο σύνολο του στην ΕΥΔΑΠ.
Τώρα αποφασίζει να κατασκευάσει βιολογικό καθαρισμό και σταθμό μεταφόρτωσης σκουπιδιών στη Μεσογή. Με ιδιαίτερο αυταρχισμό (στυλ κυβέρνησης για Κερατέα) και χωρίς την απαιτούμενη λαϊκή συναίνεση, επιχειρεί να εκχωρήσει σκουπίδια και λύματα στους ιδιώτες χωρίς να το λέει, πρωτοπορώντας για ακόμη μια φορά πριν τους δήμους της Αττικής. Ο δήμαρχος και οι δημοτικοί του σύμβουλοι δεν αποφασίζουν με τοπικά κριτήρια αλλά με κεντρικά και μάλιστα κυβερνητικά. Κάνουν κεντρική πολιτική σε τοπικό επίπεδο. Είναι είτε το έχουν συνείδηση, είτε όχι.

Η ΦΟΥΣΚΑ ΤΟΥ “ΠΟΙΟΤΙΚΟΥ” ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ
Οι επιλογές αυτές είναι αποτέλεσμα και της αντίληψης του μοντέλου ανάπτυξης και επιχειρηματικότητας. Αυτό το μοντέλο ασπάζονται όλοι οι μετέχοντες στο δημοτικό συμβούλιο, πλειοψηφία και μειοψηφία, παρά τις υπαρκτές διαφοροποιήσεις που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση της εξουσίας και τα αντιτιθέμενα τοπικά συμφέροντα. Σύμφωνα με αυτό ο θαλάσσιος τουρισμός και ο τουρισμός γενικά αποτελεί το συγκριτικό πλεονέκτημα για την ανάπτυξη και την τοπική επιχειρηματικότητα. Όλες οι δομές του δήμου πρέπει να υπηρετούν αυτό το σκοπό και όλες οι αποφάσεις και τα έργα πρέπει να εξυπηρετούν αυτή τη μορφή οικονομίας. Έτσι την τελευταία δεκαετία όλη η ενέργεια κατευθύνθηκε στο Βαθύ και κανείς δεν ασχολήθηκε με τα σκουπίδια\ανακύκλωση, τα λύματα ή με άλλα ζητήματα λαϊκού τοπικού ενδιαφέροντος. Πρόκειται για τον λεγόμενο “ποιοτικό” τουρισμό, που μάλλον έχει μικρότερη οικονομική συμβολή από το αναμενόμενο. Μπροστά σε αυτόν όλοι όσοι δε διαθέτουμε σκάφος εκατομμυρίων ευρώ, μπράβους και ορντινάντσες, είμαστε απλά ο φολκλόρ καμβάς που έχουν ανάγκη οι “ποιοτικοί” τουρίστες. Όσο θα αναπτύσσεται αυτή η μορφή τουρισμ
ού τόσο θα κακοποιείται η φύση παρά τα πρόσκαιρα οφέλη από τις πωλήσεις γης και την εύρεση “εργασίας”.
Ο δήμος πρώτος έδωσε το καλό παράδειγμα στους κάθε λογής καταπατητές γης και αιγιαλού με την κατασκευή των καντινών στο Φανάρι και στα Σπήλια, τα οποία βρίθουν πολεοδομικών παραβάσεων. Θεώρησε ευλογία για το το Μεγανήσι την κατασκευή του Αλκατράζ στην είσοδο των Αλμυρών, έκανε την πάπια για το έγκλημα (διάνοιξη δρόμου) από την offshore στο Κεφάλι. Μεγάλη επιτυχία θεωρούν για τον τόπο το γεγονός ότι έχει πουληθεί ένα μεγάλο μέρος του νησιού και ότι έχει αρχίσει να χτίζεται εντατικά από άκρη σε άκρη. Καμία δράση, καμία αναφορά στον εναλλακτικό- περιπατητικό-περιηγητικό τουρισμό, καμία κουβέντα για τον αγροτουρισμό. Και όλα αυτά τα ονομάζουν ήπια τουριστική, αειφόρα (sic!!!) ανάπτυξη. Πλην της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού τίποτε άλλο δε φύεται στα μυαλά των διοικούντων. Σε λίγο θα βγάλουν στην παρανομία τόσο τη γεωργία όσο και την κτηνοτροφία και την αλιεία. Το μόνο που αναφέρουν στα προγράμματα τους είναι η κατασκευή μουσείου που ακόμα αναμένεται, για τις τρεις αυτές δραστηριότητες που έθρεψαν για αιώνες το νησί. Για τους κυρίους αυτούς είναι απαγορευμένη σκέψη. Τα πρόβατα, οι ελιές, τα λιοτρίβια αποτελούν μου
σειακό είδος, δε συνιστούν ποιότητα!!!!! Στόχος τους το νησί να μην παράγει τίποτε τα επόμενα χρόνια στον πρωτογενή τομέα, παρά μόνο τουριστικές υπηρεσίες.

“ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ” ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ: ΣΥΝΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
Το μοντέλο αυτό οδήγησε σε πανάκριβες υπηρεσίες για τα φτωχά λαϊκά στρώματα και δημιούργησε μια κουλτούρα εύκολου χρήματος και νεοπλουτισμού. Στηρίζεται στη μαύρη ανασφάλιστη και υποαμοιβόμενη εργασία ελλήνων και ξένων εργατών και την οποία ο δήμος ποτέ δεν ανέδειξε. Είναι καθαρό με ποια πλευρά είναι.
Ο μόνος εργασιακός χώρος στον οποίο τηρούνται τα εργατικά δικαιώματα είναι ο δήμος και γι’ αυτό πρέπει σύμφωνα με τους κυβερνώντες να πάψουν να υπάρχουν το επόμενο διάστημα, με όπλο την έλλειψη χρημάτων για την πληρωμή των μισθών (μια και το κράτος δε θα δίνει πια χρήματα) τις ιδιωτικοποιήσεις και τις απολύσεις. Αποτελούν κακό παράδειγμα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΜΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Συνολικά αυτή η αντίληψη για την ανάπτυξη άμεσα θα μπει σε κρίση μια και αυτή η μορφή οικονομίας, η »βαριά βιομηχανία» της χώρας όπως την ονομάζουν, αποτελεί σημαντικό κομμάτι της συνολικής οικονομίας. Η κρίση του καπιταλισμού δεν είναι ελληνική είναι ευρωπαϊκή και παγκόσμια.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ
Πολλοί και πολλές θα απορούν για την επιλογή της κατασκευής του σταθμού μεταφόρτωσης σκουπιδιών και του βιολογικού σταθμού στη Μεσογή. Αντιγράφουμε από το προεκλογικό πρόγραμμα του δημάρχου:

“ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΙ
Ο φάκελος του έργου βρίσκεται σε φάση ολοκλήρωσης. Υπάρχει απόφαση χωροθέτησης και η αγορά των οικοπέδων. Διεκδικούμε την ένταξη του έργου για χρηματοδότηση.

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
Σταθερή μας θέση η δημιουργία σταθμού μεταφόρτωσης (έχει ήδη αγοραστεί το οικόπεδο) και η μεταφορά τους . Παράλληλη δράση η ανακύκλωση, που είμαστε έτοιμοι, αφού λύσουμε με το Σύνδεσμο Καθαριότητας το θέμα διάθεσης απορριμματοφόρου”.

Πουθενά δεν αναφέρεται ονομαστικά που βρίσκεται το οικόπεδο που αγόρασε ο Δήμος ούτε ότι πρόκειται για κοινό έργο βιολογικού και σταθμού μεταμόρφωσης σκουπιδιών στην ίδια τοποθεσία. Πρόκειται για πολιτική εξαπάτηση ολκής του μεγανησιώτικου λαού. Ας μην επικαλείται ο δήμαρχος και οι δημοτικοί του σύμβουλοι ότι ενημέρωσαν τους πολίτες για το χώρο κατασκευής του έργου προεκλογικά. Άραγε τα μέλη του προηγούμενου δημοτικού συμβουλίου της αντιπολίτευσης δεν τα γνώριζαν όλα αυτά; Τι θέση πήραν όταν ψηφίστηκε η αγορά του οικοπέδου;

ΜΕΡΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ “ΕΡΓΟ” ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΗ
Γιατί έπρεπε να επιλεγεί και να αγοραστεί νέος χώρος, ενώ υπάρχει ο χώρος των 11στρεμμάτων του κατ’ όνομα ΧΥΤΑ; Γιατί πρέπει να γίνει ένα τέτοιο έργο “μέσα” στον οικισμό του Σπαρτοχωρίου; Υπάρχει έννομο συμφέρον δημοτικών συμβούλων που πήραν μέρος στην τελευταία ψηφοφορία που ενέκρινε τη μελέτη κατασκευής του έργου; Η κατασκευή του συγκεκριμένου έργου συνδέεται με την προσπάθεια να αποκτήσει το νησί τη δική του βιομηχανική ζώνη στη συγκεκριμένη περιοχή; Είναι έργο που τη διαχείριση του θα έχει ο δήμος ή μήπως θα δοθεί σε ιδιώτες επιχειρηματίες τους οποίους θα πληρώνουν αδρά οι δημότες; Τι σημαίνει ο δήμος θα αξιοποιήσει την περιουσία των 11 στρεμμάτων του ΧΥΤΑ; Τι σχέση έχει η επιλογή τοποθεσίας του έργου με το νέο ΣΧΟΟΑΠ Σπαρτοχωρίου (και όλου του νησιού) μια και επέκταση του οικισμού δεν μπορεί να γίνει προς τη μεριά των σκουπιδιών και της χαβούζας; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται από το κλείσιμο του ΧΥΤΑ (αξία γης στη συγκεκριμένη περιοχή) και ποια η σχέση με την επένδυση στο Κεφάλι; Το έργο θα είναι σαν νοσοκομείο, άοσμο χωρίς ρύπους ή ακριβώς το αντίθετο σε σύντομο χρόνο; Μέχρι να φτιαχτεί ο βιολογι�
�ός για τους άλλους οικισμούς που θα αδειάζουν τα λύματα τους τα βυτιοφόρα; Τι θα γίνει με την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή που υπάρχει στην περιοχή; Ο κόλπος του Κολόπουλου θα εξακολουθήσει να είναι ο κρυστάλλινος ψαρότοπος που γνωρίζαμε;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ
Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι εύκολη, ούτε ενιαία. Ας δούμε όμως το συγκεκριμένο έργο με βάση το νέο μοντέλο του “ποιοτικού” τουρισμού για να καταλάβουμε το γιατί της πολιτικής επιλογής, καθώς και τα νέα πολιτικά και οικονομικά μπλοκ που διαμορφώνει και τις συγκρούσεις που δημιουργεί.
Η δημοτική αρχή έχει χωρίσει άτυπα το νησί σε ζώνες επιχειρηματικότητας. Σύμφωνα με αυτό το χωρισμό το βόρειο τμήμα του νησιού αποτελεί τον κύριο βραχίονα της »ήπιας» με έντονα χαρακτηριστικά τουριστικής ανάπτυξης και κατοικίας. Κορωνίδα και κέντρο αυτής της πολιτικής αποτελεί το Βαθύ το οποίο έχει μετατραπεί σε οικονομικό, τουριστικό και οικονομικό κέντρο με όλες τις υποδομές (λιμάνι, υπηρεσίες διασκέδαση, εύκολη πρόσβαση) μια τοπική “Μύκονος”. Ακολουθεί το ησυχαστήριο του Κατωμερίου και το ησυχαστήριο του Σπαρτοχωρίου (Μεσογή προς Νότο), που θα είναι ταυτόχρονα και κέντρο διαχείρισης σκουπιδιών και επεξεργασίας λυμάτων. Είναι η παράπλευρη απώλεια, το αναγκαίο θύμα για να εξυπηρετηθεί το στρατηγικό σχέδιο του “ποιοτικού” τουρισμού. Κάποιος πρέπει να υφίσταται και τις βρόμικες δουλειές μακριά από τα μάτια των τουριστών (η περιοχή του Νεκροταφείου δε φαίνεται ούτε από το Κεφάλι, ούτε από τη θάλασσα, ούτε από το δρόμο). Η επιχειρηματική ζώνη του Κεφαλιού ακολουθεί το δικό της ανεξάρτητο δρόμο, αποτελεί μικρό κράτος με δικό του προγραμματισμό. Ο δήμος ενδεχομένως θα εξασφαλίσει τις υποδομές νερό κ
τλ και κάνει τα στραβά μάτια στις περιβαλλοντικές και άλλες παραβάσεις. Προσδοκά, αγωνίζεται και εύχεται την υλοποίηση μιας φαραωνικής επένδυσης, για να πουλήσει τη γκλαμουράτη χρυσόσκονη της στους άλλους “ποιοτικούς τουρίστες” (κατά το σλόγκαν το Μεγανήσι είναι ένα νησί δίπλα στο Σκορπιό του Ωνάση).

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ
Προηγήθηκε μια έντονη προσπάθεια το μοντέλο του “ποιοτικού” τουρισμού να αποκτήσει πανελλαδικά ερείσματα με την επένδυση κεφαλαίων από ομίλους ή ιδιώτες εκτός νησιού.
Πρώτη μεγάλη τομή αποτέλεσαν οι Εσπερίδες για αυτό και στηρίχτηκαν προκλητικά από όλες τις δημοτικές αρχές σαν η πρώτη υπερτοπική καπιταλιστικού τύπου μεγάλη επένδυση στο νησί. Η επένδυση αυτή συμβολίζει και την ένταξη του Μεγανησίου στη βιομηχανία του ελληνικού τουρισμού και κατ´ επέκταση και στην παγκόσμια .
Η δεύτερη μεγάλη τομή είναι η αγορά από offshore του Κεφαλιού. Το νησί διεθνοποιείται και εντάσσεται στο παγκόσμιο real estate. Από τη διεθνή αγορά προέρχονται αυτή τη φορά οι νέοι επενδυτές.
Αυτή τη διεθνοποίηση (παγκοσμιοποίηση) και αυτό το μοντέλο τουρισμού πρέπει να υπηρετεί και ο νέος καλλικρατικός δήμος-επιχείρηση, μικρό-τοπικό κράτος δίνοντας το παράδειγμα με τη δική του λειτουργία.
Τομή προς αυτή την κατεύθυνση αποτέλεσε η κατασκευή και η παραχώρηση σε ιδιώτη του λιμανιού στο Βαθύ. Σε πρώτη φάση ο δήμος παρέχει υποδομές του σε ιδιώτες βοηθώντας τους να επενδύσουν τα λιμνάζοντα κεφάλαια τους. Σε περίπτωση που η εταιρία αυτή ενταχθεί στο χρηματιστήριο η συγκεκριμένη υποδομή διεθνοποιείται και εντάσσεται στην παγκόσμια οικονομία. Το μάρμαρο σε κάθε περίπτωση το πληρώνουν οι δημότες. Ο δήμος δρά σαν λαγός συνολικά του κεφαλαίου.
Την ίδια λογική είχε στον πυρήνα της και η πρόταση του δημάρχου για πώληση του νερού στην ΕΥΔΑΠ. Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να την πουλήσει σε πολυεθνικές εταιρίες που διαχειρίζονται το νερό σε όλο τον κόσμο. Για να ανεβάσει την αξία της έδωσε εντολή σε όλους τους πασόκους δημάρχους να πουλήσουν τις εταιρίες ύδρευσης των δήμων στην ΕΥΔΑΠ. Εντολοδόχοι λοιπόν της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ και της τρόικα. Ο σκοπός πάλι ο ίδιος: από τη μια ξεπούλημα δημόσιων υποδομών και μετατροπή τους σε χρηματιστηριακό προϊόν και πανάκριβο νερό αμφίβολης ποιότητας από την άλλη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΤΟΠΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η επιλογή αυτή του δημάρχου να ενισχύσει εκείνα τα τμήματα του κεφαλαίου που έχουν σχέση με το υπερτοπικό επενδυτικό κεφάλαιο, τον φέρνει σε σύγκρουση με εκείνα τα τμήματα της επιχειρηματικότητας που δημιουργήθηκαν στην πρώτη φάση της τουριστικής ανάπτυξης και είναι γέννημα του τόπου και της τοπικής οικονομίας. Οι επιλογές του όμως εντείνουν τον ανταγωνισμό που πια διεθνοποιείται ή δε πολιτική του λειτουργία στηρίζεται στον αυταρχισμό, στο σνομπισμό, στον αποκλεισμό και την υπεροψία. Εικόνα και ομοίωση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Επενδυτές με πολλά κεφάλαια και άπλετη πολιτική στήριξη κεντρική και τοπική, απειλούν άμεσα και προοπτικά την τοπική επιχειρηματικότητα που εκφράζεται βασικά μέσα από την αντιπολίτευση. Για αυτό και η σύγκρουση σε τοπικό επίπεδο θα βαθύνει και θα ενταθεί πηγαίνοντας χέρι χέρι με την απονομιμοποίηση της πολιτικής ηγεμονίας της πλειοψηφούσας παράταξης με τη διπλή της ιδιότητα: και ως εκπροσώπου του μεγάλου κεφαλαίου στο νησί και ως τοπικού εκπρόσωπου του ΠΑΣΟΚ και της ακραία αντιλαϊκής του πολιτικής.

Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΣΑΙΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ

To νέο μοντέλο ανάπτυξης και ο νεοφιλελευθερισμός έχει σαν στόχο την εξαφάνιση των παροδοσιακών μεσαίων μικροαστικών στρωμάτων (μικροξενοδόχων, μαγαζιών κα). Όσοι από αυτούς επιβιώσουν θα υπαχθούν άμεσα με υπαλληλική σχέση ακόμη κι αν διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους στο πολυεθνικό – υπερτοπικό κεφάλαιο ή απλά θα βγάζουν ένα μεροκάματο..
Θα τελειώσει πολύ σύντομα το »δουλεύω δυό μήνες, περνώ όλο το χρόνο” ή “το πουλώ ένα χωράφι βγάζω μια ζωή”, γιατί κοστίζει ακριβά στη νέα επιχειρηματικότητα και νοθεύει τον ανταγωνισμό.
Η κοινωνική πόλωση θα πάρει το επόμενο διάστημα παλλαϊκά χαρακτηριστικά και δε θα έχει να κάνει μόνο με τα μικροαστικά στρώματα του νησιού.
Τα προβλήματα που δημιουργεί η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ κρίση του καπιταλισμού δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό στη χώρα και στο νησί. Ούτε το ΠΑΣΟΚ με ολίγη “διαφωνούσα” παραδοσιακή αριστερά (πλειοψηφία του δήμου), ούτε το ΠΑΣΟΚ με πολύ συμφωνούσα παραδοσιακή δεξιά (μειοψηφία του δήμου) μπορούν να δώσουν πολιτικές λύσεις σε όφελος του μεγανησιώτικου λαού για όλους τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω. Μόνο ένα ανεξάρτητο διεκδικητικό κίνημα πολιτών μέσα και έξω από το δημοτικό συμβούλιο με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να ανατρέψει τις αντιλαϊκές πολιτικές, να βελτιώσει την καθημερινή ζωή, να προστατέψει το περιβάλλον.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Το κοινωνικό και περιβαλλοντικό συμφέρον
Πολλοί “ανοιχτόμυαλοι’’ που μιλάνε τόσο πρόχειρα και υποτιμητικά για τις αντιδράσεις στο συγκεκριμένο έργο, συνήθως δεν ζουν σε αυτές τις περιοχές ή έχουν οικονομικό συμφέρον να παπαγαλίζουν αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι νόμιμα τα ερωτήματα από μεριάς των πολιτών, των σκεπτόμενων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Η σημερινή κατάσταση θέτει με επιτακτικό τρόπο την επιλογή των κριτηρίων για τη διαχείριση των απορριμμάτων.
Θα δούμε το θέμα ΣΜΑ -ΕΕΛ με γνώμονα τη “μη-ενόχληση’’ των επενδυτών και τους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς των διαφόρων ομίλων και το πώς θα δικαιολογήσουν οι διάφοροι δημοτικοί-κυβερνητικοί και ευρωπαίοι γραφειοκράτες τον μισθό τους; Ή μήπως με βάση τα σημερινά αλλά και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των απλών κατοίκων, το δικαίωμα σε αξιοπρεπή υγιεινή διαβίωση, αλλά και τις ανάγκες του περιβάλλοντος που ατυχώς δεν έχει φωνή για να διαμαρτυρηθεί;
Μόνο το δεύτερο κριτήριο αντιστοιχεί στο ευρύτερο κοινωνικό και περιβαλλοντικό συμφέρον.
Η μόνη βιώσιμη και ρεαλιστική κατεύθυνση λύσης είναι να αναζητήσουμε πολιτικές, τεχνολογίες και πρακτικές ΠΡΟΛΗΨΗΣ – ΜΕΙΩΣΗΣ, ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ –
ΚΟΜΠΟΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ των απορριμμάτων, καθώς και ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ ΤΟΥΣ. Τουλάχιστον το 75% του βάρους των σκουπιδιών μπορεί να ανακυκλωθεί ή να κομποστοποιηθεί, δηλαδή με κάποιο τρόπο να επαναχρησιμοποιηθεί. Αν θέλουμε να μιλάμε με επιστημονικούς όρους, με κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια, οποιαδήποτε συζήτηση για τεχνολογίες διαχείρισης, πρέπει να ξεκινάει από εκεί και πέρα.

Με ενότητα και αγώνα και με οδηγό τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας

►Να ανακληθεί τώρα η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου

►Να γίνει πλατιά ενημέρωση μέσα από ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις

►Να αποφασίσει για την τύχη του “έργου” ο μεγανησιώτικος λαός, χωρίς τους εκβιασμούς των ειδικών ,της ΕΕ και της δημοτικής αρχής

► Αναβαθμίζουμε τα ουσιαστικά πολιτικά επιχειρήματα προς την σωστή κατεύθυνση λύσης της διαχείρισης των απορριμμάτων, που σημαίνει προβολή μιας ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ:

πρόληψη, μείωση, απορριμμάτων
διαλογή απορριμμάτων στην πηγή, ανακύκλωση/κομποστοποίηση/επαναχρησιμοποίηση
όχι επιχειρηματική αξιοποίηση/ιδιωτικοποίηση, ναι στη δημόσια κοινωνική λειτουργία
όχι στο δήμο-επιχείρηση υπηρέτη ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων
προστασία του περιβάλλοντος (ΧΥΤΑ-ΜΕΣΟΓΗ) και της υγείας των πολιτών
όχι στη μετακύλιση στους πολίτες του κόστους κατασκευής των έργων
χρηματοδότηση από το κράτος, να τα πάρει από τις βιομηχανίες\ τουριστικές επιχειρήσεις που μας γέμισαν με λύματα και μη-διαχειρίσιμο σκουπίδι

►Διεκδικούμε ανατροπή του παρόντος περιφερειακού σχεδιασμού και προώθηση ενός νέου σχεδιασμού με βάση αυτές τις αρχές.
►ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΜΗ των πολιτών.
Η ΝΙΚΗ των κατοίκων της Κερατέας αποδεικνύει πολλά πράγματα.

Αναστασία Φερεντίνου – Μιχάλης Μιλτσακάκης

(Σημ: η επιστολή έχει σταλεί από τις 16 Αυγούστου, αλλά δεν είχε ληφθεί λόγω της βλάβης του μέιλ μου. Η βλάβη αποκαταστάθηκε και κατόπιν επικοινωνίας με τους αποστολείς, δημοσιεύεται τώρα, έστω κι αργά).