Μέσα στην τύρβη του χρόνου, η ξέφρενη πορεία του υλισμού αναλώνει ό,τι βρει στο διάβα της. Κοντά στα άλλα και κάποια από τα παλιά, παραδοσιακά επαγγέλματα, τα συνδεδεμένα με μια εντελώς διαφορετική εποχή, με την εποχή που αγγίζαμε και περιτριγυριζόμασταν από έργα ανθρώπων και όχι από κόπιες μηχανών. Έτσι, αποτελεί σχεδόν παράταιρη νότα νοσταλγίας όταν κάποιες φορές ξανακούμε την ξεχασμένη αναγγελία: «Καλατζηηηηής!»  ή «Γανωματηηηηής!».

Πριν δυο μέρες καλόκαρδα, δύο τεχνίτες δέχτηκαν να τους τραβήξουμε μια φωτογραφία.

-Υπάρχει ακόμα αυτό το επάγγελμα; Βγαίνει μεροκάματο;

-Τι να σου πω αδερφέ… Άλλοτε βγαίνει κι άλλοτε όχι. Έχω 15 χρόνια στην τέχνη, ο μάστορας όμως (έδειξε παρακεί τον σύντροφό του), έχει μια ζωή. Βάσανο είναι. Κάποτε γυρνάμε όλη τη Λευκάδα από το πρωί μέχρι το βράδυ για το μεροκάματο.

Κρατούσε το ταψί αγκαλιά, σαν πολύτιμο φυλαχτό. Χαμογελούσε με συστολή. Ο μεγαλύτερος, ο μάστορας, ήταν σκυθρωπός. Ίσως γιατί ο Μολώχ της εξέλιξης, με τα χρόνια, καταπίνει και το χαμόγελο.