Μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία της Μαρίας Καμονάχου με τίτλο «Αλιεία κοραλλιών στο Ιόνιο τον 19ο αιώνα» … αλιεύσαμε από το δίκτυο. Μπορεί κανείς να βρει ολόκληρο το πόνημα σε μορφή PDF αρχείου στην παρακάτω διεύθυνση:  http://www.ine-notebooks.org/index.php/te/article/view/205/259

Τα πιο παλιά στοιχεία για την αλιεία κοραλλιών που γνωρίζαμε προέρχονται από τον Ι.Ραγκαβή, ο οποίος αποδίδει στο Μεγανήσι τον χαρακτηρισμό «μέγα κοραλλίων αγρευτήριον», όπως επισημαίνει και ο Κώστας Πάλμος στα «Μεγανησιώτικα». Η παρούσα εργασία έρχεται να το επιβεβαιώσει με τεκμηριωμένο τρόπο. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Πληροφοριακά σημειώνουμε ότι στη Μεσόγειο αποικίες κοραλλιών υπήρχαν και, εν πολλοίς, υπάρχουν ακόμη στην είσοδο της Αδριατικής, στο στενό του Βονιφατίου, στις ακτές της Σικελίας (μια κόκκινη ποικιλία κοραλλιών που ονομάζεται και Sciacca bello), στα νησιά του Αιόλου, στη θαλάσσια περιοχή της Σαρδηνίας, στην Κορσική, στην Τυνησία και την Αλγερία. Στην Ελλάδα υπάρχουν στο Ιόνιο και στην Κρήτη. Αποικίες και κατά συνέπεια αλιευτικά πεδία στο Ιόνιο υπήρχαν σε δύο σημεία: μεταξύ Λευκάδας (Μεγανήσι), Ιθάκης, Κεφαλληνίας και Εχινάδων και στην Κέρκυρα, στη θαλάσσια περιοχή των λεγομένων Διαποντίων Νήσων (Οθωνών και Ερεικουσας). Συγκεκριμένα στη θαλάσσια περιοχή της Ερεικουσας η αλιεία των κοραλλιών γινόταν μεταξύ Πανόρμου και Πλατοβουνίου, σ’ ένα αλιευτικό πεδίο πλάτους 1-6 μιλίων.Στην αλίευσή τους επιδίδοταν μέχρι τις αρχές του 18ου αι. οι Ναπολιτάνοι και οι Γενοβέζοι, γνωστοί αλιείς αλλά και επεξεργαστές κοραλλιών. Μια πληροφορία μάλιστα αναφέρει πως ακόμη και οι Δαλματοί έφθαναν μέχρι τα χωρικά ύδατα των Ιονίων για το σχετικό αλίευμα.Σε κάθε όμως περίπτωση οι Ναπολιτάνοι και οι Γενοβέζοι δεν έλειπαν, και δεν ήσαν λίγες οι φορές που συντροφεύονταν από αλιείς ντόπιους. Αυτοί μάλιστα επιχειρούσαν και πολλές φορές για τον εαυτό τους και διηγούνταν ότι οι καλάτες [καλάδες] στα συγκεκριμένα σημεία ήσαν κοπιώδεις και δύσκολες».

(Πηγή: http://www.ine-notebooks.org)