Πριν 2-3 χρόνια γνώρισα τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο. Υπήρξε αγροτικός γιατρός στο Μεγανήσι το 1986 έως το 1988. Όπως χαρακτηριστικά μου είχε πει : »Εγώ θα ήμουν αυτός που σου είχε κάνει τα πρώτα εμβόλια» . Δέχθηκε να μιλήσει για τις δύσκολες αλλα ωραίες εποχές εκείνης τις περιόδου.

Συνέντευξη:

Δημήτρη , κατ αρχάς ,χαίρομαι πολύ που δέχθηκες να μιλήσεις με το meganisitimes.gr

 

->> Είναι δική μου χαρά να μιλήσω για μια πολύ όμορφη  περίοδο της ζωής μου….

Αρχικά, ήθελα να μας πεις, πότε ήσουν αγροτικός γιατρός στο Μεγανήσι ;

 

->> Από τον Φεβρουάριο του 1986 έως τον Φεβρουάριο του 1988. Δεν ήμουν ουτε καν 27 ετών  όταν έπιασα υπηρεσία.

Να αναφέρω δε, ότι  ήρθα στο Μεγανήσι για να υπηρετήσω  μόνο 4 μήνες – όσους  έπρεπε για να ολοκληρώσω το 12μηνο της υπηρεσίας  υπαίθρου-    και έμεινα 2 χρόνια. Τους πρώτους 8 μήνες τους έκανα σε ορεινή περιοχή   σαν λοχίας Ιατρός.  Τελείωσε η στρατιωτική μου θητεία και μου έμεναν άλλοι 4 μήνες.

 

 

Ήθελα να σε ρωτήσω να μου πεις κάποιο στιγμιότυπο που σου έμεινε χαραγμένο στο μυαλό, από εκείνη την εποχή .

 

->> Η πιο έντονη στιγμή ήταν όταν για πρώτη φορά περνούσα με το φέρρυ από το Νυδρί στο Μεγανήσι. Η μέρα  ήταν υπέροχα φωτεινή, το όλο τοπίο  ξηράς και θάλασσας,  ήταν μαγικό. Όποιος  έχει κάνει την διαδρομή ξέρει τι εννοώ.

Να σημειώσω ότι δεν ήξερα που πήγαινα, δεν ήξερα καν οτι  το Αγροτικό Ιατρείο  Κατωμερίου ήταν στο Μεγανήσι, δηλαδή σε νησί (για 4 μήνες πήγαινα, ούτε καν το έψαξα).

Το μόνο λοιπόν,  που γνώριζα ήταν ότι είναι στην Λευκάδα,  κοντά στο Νυδρί. Στην Νομαρχία Λευκάδος πληροφορήθηκα οτι το Κατωμέρι ειναι σε νησί!!! Και ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη  που θα μπορούσα να  με περιμένει.

 

Ποια γνώμη σχημάτισες για τους Μεγανησιώτες ;

 

->> Εδώ δεν είναι θέμα «γνώμης» …. είναι θέμα αισθημάτων, (γέλια)! Αγάπησα και αγαπώ τους Μεγανησιώτες και τον τόπο τους.  Με στήριξαν ανθρώπινα, όλοι  και από τα 3 χωριά κι  από την πρώτη στιγμή  με βοήθησαν  σε ότι πρόβλημα είχα. Ελπίζω να έχουν και αυτοί καλή γνώμη για μένα, να άφησα καλές εντυπώσεις και σαν γιατρός και σαν άνθρωπος.

Μπορεί εκ των πραγμάτων να είχα περισσότερες συναναστροφές με  τους Κατωμερίτες. γιατί στο Κατωμέρι ήταν τότε το Αγροτικό Ιατρείο άρα και η έδρα μου και το σπίτι μου, αλλά όπου και να πήγαινα με έκαναν κι ένιωθα  σαν παιδί τους !

Ψάχνω μέσα μου  για να βρω η να ανακαλέσω κάτι αρνητικό, αλλά δεν ανιχνεύω  τίποτα. Και δεν κάνω έμμεσα ή άμεσα κοπλιμέντα. Έτσι είναι.  Πιστεύω απλά ότι «με σήκωσε»  ο τόπος και οι κάτοικοι  και εγώ ανταποκρίθηκα θετικά και  στο έπακρο.

Έτσι  πιστεύω!

 

 

Ποιά είναι η άποψή σου για το Μεγανήσι σαν τόπος ;

->>  Όπως προείπα «αγάπησα και αγαπώ τους Μεγανησιώτες και τον τόπο τους».

Το νησί το οποίο οι ντόπιοι φίλοι  που απέκτησα,  μου το έδειξαν, το περπατήσαμε και το περιπλεύσαμε σχεδόν όλο  (ειδικά τα καλοκαίρια), έχει πολλές ομορφιές.

Κι όλοι οι φίλοι, συγγενείς και γνωστοί μου,  οι οποίοι  με επισκέπτοντο, είχαν και έχουν τα καλύτερα να πουν και για το  φυσικό κάλλος του νησιού αλλά και για τους κατοίκους του.  Δεν ειναι τυχαίο ότι πολλοί από αυτούς πηγαίνουν  ακόμα για διακοπές στο Μεγανήσι με την πρώτη ευκαιρία.

Εγώ να δω πότε θα καταφέρω να ξαναπάω.

 

 

 

Το ξαναεπισκέφθηκες από τότε ;  Έχεις ακούσει κάτι γι αυτό ;

 

->>  Είχα  ξαναπάει το 1992 αρχές  καλοκαιριού ήταν,  λίγο πριν φύγω για σπουδές στην Αμερική.

Έκτοτε  δεν κατέστει δυνατό να απολαύσω το νησί… δυστυχώς.

Έχω  ακούσει, ότι υπάρχει πλήρης  ανάπτυξη σε όλους τους τομείς. Ήδη από το ’92  που είχα πάει τελευταία φορά υπήρχε έντονη  αναπτυξιακή δραστηριότητα.

Μπορεί πάντως να μην πηγαίνω, αλλά ρωτώ, διαβάζω και μαθαίνω για το νησί.

 

 

 

Θυμάσαι κάποιο περιστατικό που σου έκανε εντύπωση ; Ιατρικής ή μη φύσεως ;

->> Θυμάμαι το πρώτο περιστατικό  που  έπρεπε να βοηθήσω. Αν και ήμουν σχετικά (*) ψύχραιμος και έμπειρος, τρόμαξα να καταλάβω τι σημαίνει  ακριβώς, με ιατρικούς όρους,   αυτό το «μου ’ρχεται άχαμνα» που ψέλλιζε μισοκαθισμένη, μια γλυκειά γιαγιάκα στις 3 η ώρα το ξημέρωμα … Εμένα πάντως μου έκανε για  αρχόμενο πνευμονικό οίδημα. Έτσι  το αντιμετώπισα και ευτυχώς είχα δικιο. Ευτυχώς (γέλια)….. Ε μετα έμαθα όλα τα ντόπια που έπρεπε και όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν .

(*)

(είχα ήδη υπηρετήσει για 9 μήνες σε μεγάλο Τάγμα ως λοχίας ιατρός και είχα και 8 μήνες  εμπειρίας σαν αγροτικός ιατρός σε χωριά στην Πίνδο)

 

 

 

Θυμάσαι κάποια άτομα που έκανες παρέα εκείνη την περίοδο ;

 

->> Με κίνδυνο να ξεχάσω και να αδικήσω κάποιους, τα πιο πολλά άτομα που έκανα παρέα  ήταν –εκ των πραγμάτων-  κυρίως από το Κατωμέρι.

Με όλους είχα καλές εως πολύ καλές σχέσεις.

Ο  Φίλιππος,  ο Γιώργος κι ο Άρης,  ο Νεκτάριος, ο Τάκης, η κυρία  Ξανθή, η Τασούλα,   η Λέττα,  κι ο Μήτσος, αλλά και  η κυρία Λευκοθέα κι ο κύριος Τάκης από το Σπαρτοχώρι, η Βούλα και τα άλλα παιδιά από το Βαθύ.

 

Ποιες ήταν οι ασχολίες σου ;

 

->> Σταθερά βέβαια ήταν το ιατρείο. Δυο φορές την εβδομάδα  στο Κατωμέρι, δυο στο Σπαρτοχώρι και μια φορά στο Βαθύ. Καμμιά φορά και πρωί και  απόγευμα όπως πχ., κατά την περίοδο που οι κάτοικοι μάζευαν ελιές, η όταν «έπηζε» το νησί,  γινόνταν αυτή η ελαστικοποίηση ωραρίου.

Πέραν των ιατρικών καθηκόντων μου, οι ασχολίες ήταν τον χειμώνα κυρίως το διάβασμα, να ακούω  και να παίζω μουσική  (είχα ενα synthesizer και μια κιθάρα  και γρατζούναγα), λίγες δουλειές του σπιτιού, βόλτες στην φύση και  βέβαια λίγο στο καφενείο.  Απλά ήρεμα πράγματα.

Στις περιόδους διακοπών και δη  καλοκαίρι που μαζευόντουσαν όλοι, το σκηνικό άλλαζε για όλο το νησί,  όπως και για μένα. Παρά την πολύ περισσότερη δουλειά και τα έκτακτα, δεν υπήρχε η αίσθηση της κούρασης. Έτσι  οι  βόλτες, το ψάρεμα  και τα μπάνια με τα παιδιά του χωριού, μετά το ιατρείο  ήταν μέσα στο πρόγραμμα….Ήταν η καλύτερη μου. Τι άλλο να πω?

Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπιζες έιτε εσύ είτε οι κάτοικοι ;

 

->> Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζα εγώ και μάλλον όλοι  οι άλλοι,  είχαν σχέση  κυρίως με την έλλειψη  σταθερής σύνδεσης- συγκοινωνιών μεταξύ  των τριών χωριών. Εγώ δεν είχα τότε μεταφορικό μέσον (*). Αρκετές φορές ειδικά όταν είχε γλυκό καιρό,  πήγαινα με τα πόδια στο Σπαρτοχώρι  και στο Βαθύ,  αλλά τις πιο πολλές φορές με μετέφεραν η κυρία Λέττα, η ο Μήτσος ο Νιάγκας, η όποιος άλλος είχε κάποια διαδρομή για δικούς του λόγους εκείνη την μέρα.

Μετά ήταν η απουσία Φαρμακείου.  Για  ευνόητους λόγους.

Και  τρίτον (και  μάλλον το χειρότερο για όλους)  ήταν οι περιπτώσεις  σοβαρών η και  έκτακτων περιστατικών τα οποία έπρεπε να προωθηθούν  – εν μέσω καταιγίδων- σε Νοσοκομείο η σε ειδικό,  κατά την διάρκεια απαγορευτικών  του χειμώνα.

Μάλλον ήμουν τυχερός γιατί ενώ είχα 6 περιστατικά σε διάστημα 2 χειμώνων, τα καταφέραμε με τα λίγα μέσα που είχαμε (και με πολλές προσευχές!)

(*)

(προσπάθησα να χρησιμοποιήσω μηχανάκι … αλλά μετά από 2 ατυχήματα  το άφησα .Δεν ήμουν κακός οδηγός, αλλά γκαντέμης: την μια  φορά με τσίμπησε σφίγγα πάνω από το αριστερό μάτι (!!!!) όταν γύριζα από το Σπαρτοχώρι και αν δεν πέρναγε η Λέττα να με μαζέψει και να με βοηθήσει να  κάνω τα δέοντα (ενέσεις επί τόπου για την  αλλεργία  και τον πόνο),  κι ένας βοσκός (δεν θυμάμαι το όνομά του ,λυπάμαι) να μου κάνει ανάταξη στην  κατ’ αγκώνα,   δεν γνωρίζω τι θα ίιχα αποίινει.

Την άλλη έσκασε το λάστιχο και βέεθηκα σε ένα χαντάκι έξω από το Βαθύ, ευτυχώς την γλύτωσα με μερικές αμυχές και μπόλικα αγκάθια «ολούθε».

Τότε άκουσα την κοινή λογική και τις συμβουλές της τότε σπιτονοικοκυράς μου θείας Ρωφήλιας: γιατρέ μου εαν πάθεις τίποτα δεν έχουμε άλλον γιατρό να σε γηροκομήσει … άστον τον δαίμονα και κάπως θα τα καταφέρεις.).

Σε ευχαριστώ Δημήτρη για την κουβεντούλα που είχαμε, σε περιμένω, όπως σου έχω πει, στο νησί το καλοκαίρι να φάμε καμιά συναγρίδα.