Άρθρο του Αποστόλη Γατή.

Αυτή τη χώρα τη βιώνει κανείς μάλλον στον καθρέφτη. Δημιουργεί  ένα είδωλο που ώρες ώρες, αν όχι πάντα, σε μπερδεύει. Για παράδειγμα, κοιτιέσαι στον καθρέφτη, σηκώνεις το δεξί σου χέρι και βλέπεις ότι είναι το αριστερό σου! Σηκώσεις το αριστερό σου χέρι και θαρρείς πως είναι το δεξί σου!

Έτσι θα συμβαίνει, ενδεχομένως, με όλους μας, ακόμα και με αυτούς που σπεύδουν να σώσουν τη χώρα και που δεκαετίες τώρα εναλλάσσονται μονότονα στους θώκους, στο μοτίβο των κληροδοτών και των κληρονόμων. Δε μπορεί, θα κοιτιούνται και αυτοί στον καθρέφτη και, ενώ έχουν πλήρη συνείδηση των ιδεολογικών τους καταβολών, αφήνουν το είδωλό τους να τους μπερδεύει τόσο, ώστε στο τέλος, αν και το υποσυνείδητό τους αντιδρά, πιστεύουν στην αντίθεση. Σ’ αυτόν τον ίδιο καθρέφτη βλέπει, δυστυχώς,  και το έρμο το πόπολο. Δεν είναι δυνατόν να μπερδεύονται οι πεφωτισμένοι, οι Illuminati της χώρας και να μην μπερδεύεται το πόπολο!

Είναι κάτι σαν το «σα(ν)» και το «ως». Το λέω αυτό, επειδή τώρα, πριν μερικά λεπτά, παρακολουθώ μια πρωινή «αρένα» σωτήρων και βερμπαλιστών που σίγουρα ετοιμάστηκαν δεόντως κοιτώντας στον καθρέφτη. Άκουσα εκφράσεις όπως «εμείς σαν πολιτικοί…», «εμείς σαν χώρα που είμαστε…». Εντάξει, δεν είμαι και άριστος χρήστης της ελληνικής, όμως αυτό το «σα(ν)» αντί του ορθού «ως», στην περίπτωση που δεν αποτελεί ένδειξη γλωσσικής πενίας ή ασυναρτησίας (μου έμεινε αυτό του Μπαμπινιώτη από τα φοιτητικά μου χρόνια!) ή έστω μια υπεραπλούστευση, λέει μια αλήθεια: «δεν είμαστε πολιτικοί…», «δεν είμαστε χώρα». Για το πρώτο δε γνωρίζω πόσοι είναι αυτοί που δεν αμφιβάλλουν. Όσο για το δεύτερο, η ευθύνη είναι και των δύο, εκείνων και του πόπολο, αφού, ας μην ξεχνάμε,  «όλοι μαζί τα φάγαμε…», δήθεν.

(Ο Αποστόλης Γατής είναι εκπαιδευτικός).