Η Γιορτή της μητέρας, της μάνας της μαμάς …

Μια ευκαιρία να δώσουμε αγάπη στον άνθρωπο που έδωσε ζωή στην ζωή μας, σε αυτόν που στάθηκε δίπλα μας και θα στέκεται πάντα. Που σκούπισε τα αίματα από τα παιδικά μας γονατάκια και πήρε με ένα φιλί όλο το πόνο μακρυά.

Που με τρόπο μας έφτιαξε έναν όμορφο κόσμο και μας έκλεισε  μέσα του ωσπου να μεγαλώσουμε,και τις νύχτες έδειωχνε τους εφιάλτες μας με ένα μόνο αγκάλιασμα,  που έκλεινε τα αυτιά όταν στην εφηβεία μας  κλωτσάγαμε στα λόγια της, όσο γλυκά κι αν ήταν..

Που ως την τελευταία της στιγμή ήτανε ΜΑΝΑ….

Η γιορτή της μητέρας:Τι είναι, από πότε γιορτάζεται, και ποιοί …την γιορτάζουν

Εν αρχή ην ο άνθρωπος που μας έφερε στον κόσμο. Ο καθένας όμως μπορεί να δώσει το δικό του περιεχόμενο στη γιορτή, καθώς υπάρχουν και εκείνοι που στάθηκαν ή εξακολουθούν να στέκονται δίπλα μας σαν πραγματικές μάνες. Και μια γιορτή δεν κρύβει πάντα χαρά. Κάποιες μητέρες δεν έχουν το παιδί τους και κάποιες άλλες δεν έχουν τη δική τους μητέρα…

H Γιορτή της Μητέρας, παγκόσμια γιορτή, παραδοσιακά αποτίει φόρο τιμής στο πρόσωπο εκείνης που μας έφερε στον κόσμο. H ίδια όμως αυτή ημέρα μπορεί να είναι δύσκολη για πολλούς ανθρώπους, αυτούς που έχουν χάσει τη μητέρα τους, μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους, αλλά και αυτούς που δεν είχαν την τύχη να έχουν μια ζεστή σχέση αγάπης και φροντίδας με τη μητέρα τους. Παρ’ όλα αυτά, κάθε άτομο έχει κάποιον δικό του άνθρωπο για να αποταθεί στις δύσκολες στιγμές, φίλους και συγγενείς που του στάθηκαν σε κάποια κρίση, που άνοιξαν την αγκαλιά τους και έστειλαν αχτίδες ελπίδας και αγάπης σε δύσκολους καιρούς. Ολα αυτά είναι τα άτομα που θα πρέπει να θυμηθούμε και να γιορτάσουμε την παρουσία τους στη ζωή μας, άσχετα από το αν είναι άντρες ή γυναίκες και άσχετα από τον βιολογικό τους σύνδεσμο μαζί μας.

Μητέρες που έχουν χάσει ένα παιδί

H εμπειρία της μητρότητας αποτελεί ανεξίτηλη σφραγίδα στη γυναικεία ταυτότητα. H ψυχική αλλαγή που συντελείται όταν γίνει το πέρασμα σε αυτή τη νέα κατάσταση ύπαρξης και λειτουργίας, της μητρότητας, μεταβάλλει και τον τρόπο με τον οποίο η γυναίκα αντιλαμβάνεται την πραγματικότητά της. Γυναίκες που έχουν χάσει το έμβρυό τους κατά τη διάρκεια της κυοφορίας ή που έχουν χάσει το βρέφος τους σύντομα μετά τη γέννα, εξαιτίας κάποιας ανίατης ασθένειας, εξακολουθούν να φέρουν την ταυτότητα της μητέρας, ακόμη και αν δεν έχουν άλλα παιδιά για να εκπληρώσουν τα μητρικά τους καθήκοντα. Αλλά και οι γυναίκες που έχουν χάσει το παιδί τους σε μεγαλύτερη ηλικία, λόγω ασθένειας ή ατυχήματος, παραμένουν «μητέρες». H αγάπη για το παιδί που έχει χαθεί εξακολουθεί να είναι παρούσα, συχνά με οδυνηρό τρόπο, ενώ άλλες φορές, όταν η μητέρα έχει επεξεργαστεί τα έντονα συναισθήματα πένθους και οδύνής της, η αγάπη για το νεκρό παιδί μετουσιώνεται και εκδηλώνεται με πιο λειτουργικό τρόπο. H γιορτή της μητέρας αποτελεί μια ευκαιρία εκδήλωσης αγάπης και υπενθύμισης ότι το παιδί που χάθηκε υπήρξε. Γιορτάζεται λοιπόν από τον περίγυρο το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή υπήρξε όντως μητέρα. Βέβαια, δεν θα πρέπει να της στείλουν οι αγαπημένοι της λουλούδια ή μια κάρτα εκ μέρους του νεκρού παιδιού, αλλά μια κάρτα με ένα ιδιαίτερο μήνυμα και λόγια-βάλσαμο στην καρδιά της ή ένα μπουκέτο λουλούδια μπορούν να καταπραΰνουν τον πόνο της και να της δείξουν ότι οι γύρω της τη σκέφτονται.

Μητέρες χωρίς μητέρα

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη κατηγορία γυναικών: δεν είναι ότι οι μητέρες τους δεν βρίσκονται πια στη ζωή, αλλά είναι οι γυναίκες αυτές που δεν είχαν την τύχη να δημιουργήσουν έναν άρρηκτο συναισθηματικό δεσμό με τις μητέρες τους. Οι γυναίκες που σήμερα είναι μητέρες οι ίδιες αλλά ήταν συναισθηματικά παραμελημένες ως παιδιά, με παιδική ηλικία στιγματισμένη από αρνητικά βιώματα μπορεί να έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να εκδηλώσουν τα συναισθήματά τους και να χρειάζεται να κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια με τα δικά τους παιδιά ώστε να τους δώσουν αυτά που οι ίδιες δεν έλαβαν από τις δικές τους μητέρες. Οι μητέρες που δεν είχαν έναν καλό λόγο για τις κόρες τους, που ήταν τελειομανείς και επιθυμούσαν να ζήσουν τη ζωή τους μέσα από τις επιτυχίες της κόρης τους, οι μητέρες που στάθηκαν με κάποιο τρόπο τροχοπέδη στην εξέλιξη της κόρης τους, στιγμάτισαν αυτές τις γυναίκες που τώρα έγιναν οι ίδιες μητέρες. Οταν αυτές όμως συνειδητοποιήσουν την επιρροή των βιωμάτων τους στο πώς σκέφτονται και αντιδρούν σήμερα που είναι οι ίδιες μητέρες, έχουν τη δύναμη να μην εγκλωβιστούν στα αρνητικά σχήματα του παρελθόντος, αλλά να επικεντρωθούν στα θετικά σημεία και να αλλάξουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους προς το καλύτερο.

Χωρισμένοι μπαμπάδες και μαμάδες

Με τον αριθμό των διαζυγίων σε άνοδο, ολοένα και περισσότερες μαμάδες, ή και μπαμπάδες που αναλαμβάνουν την επιμέλεια του παιδιού τους, αξίζει να γιορτάσουν τη γιορτή της μητέρας. Πρόκειται για τους γονείς που έκαναν προσωπικές θυσίες και επένδυσαν στην ψυχική υγεία του παιδιού τους, συχνά σε αντίξοες συνθήκες. Πέρα από τη σημασία του βιολογικού δεσμού, η λέξη «μητέρα» ενέχει και την έννοια της ανατροφής, της φροντίδας, της προστασίας και του συναισθηματικού δεσμού με το παιδί. Αυτές τις λειτουργίες μπορεί να τις επιτελέσει και ένας πατέρας. Ο χωρισμένος γονιός, χωρίς την υποστήριξη της πυρηνικής οικογένειας, μπορεί να είναι εξίσου επιτήδειος στο να φέρει εις πέρας την ύψιστη αποστολή του να μεγαλώσει ένα παιδί, προσφέροντας όχι μόνο υλικά, αλλά κυρίως συναισθηματικά. Οταν το παιδί ενός τέτοιου αξιέπαινου χωρισμένου γονιού είναι μικρό για να προσφέρει μια έκπληξη στον γονιό του, ο περίγυρός του μπορεί να οργανώσει μια τέτοια χειρονομία αναγνώρισης της προσπάθειας και των ικανοτήτων του.

H αγάπη δίνει δύναμη

H αναγνώριση αυτών που αγαπάμε και μας αγαπούν δεν είναι και τόσο δύσκολη. Μερικές φορές η πιο απλή χειρονομία μπορεί να είναι μεστή νοήματος και με μεγαλύτερη συναισθηματική βαρύτητα από ένα ακριβό δώρο. Λόγια παρηγοριάς, μια ζεστή αγκαλιά, ευήκοα ώτα και διάθεση προσέγγισης και κατανόησης του άλλου μπορεί να κάνουν μεγάλη διαφορά στη ζωή ενός ανθρώπου. Για τα άτομα που έχουν χάσει το παιδί τους ή τη μητέρα τους, αν και μπορεί να είναι οδυνηρό, το να αναπολήσουν στιγμές χαράς και αγάπης έχει μια ιδιαίτερη δύναμη. H ύπαρξη και αναγνώριση της αγάπης είναι αυτή που δίνει τη δύναμη να δημιουργήσει κανείς ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς.

Το ΒΗΜΑ

————————————————————————————

Η Γιορτή της Μητέρας (Ιστορικό)

Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς στην «γιορτή της μητέρας». Ήταν γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα την αντικατέστησε η κόρη της η Ρέα η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.
Μία νεώτερη εκδοχή ήταν η αποκαλούμενη «Mothering Sunday», που μας μεταφέρει στην Αγγλία του 1600. Αυτή η μέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή όλων των μητέρων της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια αυτής της μέρας, οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους.
Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της «Μητέρας Εκκλησίας» αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία. Παραδοσιακά δώρα όπως τα λουλούδια, τα φυτά ή οι σοκολάτες προσφέρονταν στη Γιορτή της μητέρας.
Η δεύτερη Κυριακή του Μάη που καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή της μητέρας στις ΗΠΑ οφείλεται στην έμπνευση μιας γυναίκας από την Φιλαδέλφεια της Ana Jarvis. Η Ana Jarvis θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη της μητέρας της ξεκίνησε το 1907 μια εκστρατεία για να καθιερωθεί μια επίσημη γιορτή της μητέρας. Η προσπάθειά της είχε απήχηση και η γιορτή της μητέρας έγινε επίσημα εθνική γιορτή των ΗΠΑ το 1914 με προεδρικό διάταγμα που όριζε την δεύτερη Κυριακή του Μάη σαν Ημέρα της Μητέρας.
Αν και πολλές χώρες έχουν δικές τους ημερομηνίες για τη γιορτή της μητέρας, όπως και δικούς τους λόγους για να γιορτάζουν μια τέτοια μέρα, η δεύτερη Κυριακή του Μάη έχει επικρατήσει διεθνώς. Έτσι πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μάη.
Η Γιορτή της μητέρας βέβαια έχει χάσει, όπως και όλες οι γιορτές, τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Βλέπετε πρώτοι οι Αμερικάνοι, χωρίς να υστερούμε οι υπόλοιποι, ανακάλυψαν ότι παρ’ όλο που η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να γιορτάζεται η μητέρα σαν έννοια, ήταν παρόλα αυτά μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει κανείς την αγάπη του για την δική του μητέρα. Γρήγορα το εμπόριο και διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική γιορτή για λουλούδια, γλάστρες και εποχιακά φυτά διεθνώς εκτός από τα Χριστούγεννα. Σύμφωνα με έρευνες η γιορτή της Μητέρας κατέχει τα τελευταία χρόνια μερίδιο 26% στο σύνολο των ετήσιων πωλήσεων λουλουδιών και φυτών που γίνονται κατά την διάρκεια των διάφορων γιορτών.

————————————————————————————-

Τη μέρα αυτή, όλοι μας γιορτάζουμε τις μητέρες μας για την αγάπη, την αφοσίωση και την φροντίδα που μας έδωσαν, παρόμοια με την αγάπη και φροντίδα που δίνουν πολλές μητέρες ζώων στα παιδιά τους.

• Οι θηλυκοί ελέφαντες τυλίγουν με την προβοσκίδα τα μωρά τους όταν ανακαλύψουν ότι δέχονται επίθεση από αρπαχτικά ζώα ή ακόμα και από ανθρώπους.
• Οι θηλυκοί πιγκουΐνοι (αλλά και οι αρσενικοί) κρατούν τα αυγά στα πόδια τους για να τα προφυλάξουν από το παγωμένο έδαφος.
• Οι θηλυκές αρκούδες, λύκοι και αλεπούδες χτίζουν φωλιές για να προστατέψουν τα μωρά τους από τα στοιχεία της φύσης.
• Οι θηλυκοί πίθηκοι και γορίλες μεταφέρουν συνεχώς τα μωρά τους στους ώμους τους για να τα προφυλάξουν από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
• Τα θηλυκά δελφίνια ακολουθούν και προστατεύουν τα μωρά τους για δύο χρόνια.
• Οι θηλυκοί χιμπατζήδες, λύκοι και γάτες ασχολούνται για πολλές ώρες καθημερινά για τον καλλωπισμό και τη φροντίδα των παιδιών τους δημιουργώντας ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους.
Πολλές μητέρες ζώων ρισκάρουν τη ζωή τους με σκοπό την προστασία των παιδιών τους.
Το θηλυκό ελάφι προσποιείται ότι είναι νεκρό για να αποτρέψει επίθεση στη φωλιά με τα μωρά της ενώ οι θηλυκοί σκίουροι προσπαθούν να γίνουν οι ίδιες στόχος κάνοντας εμφανή την παρουσία τους όταν αρπαχτικά εντοπίσουν και επιτεθούν στη φωλιά τους αποσπώντας τους με αυτό τον τρόπο την προσοχή τους και βάζοντας σε κίνδυνο τη δική τους ζωή.
Ας χαιρετήσουμε λοιπόν όλες τις μητέρες του κόσμου (ανθρώπους και ζώα) για την αγάπη και την προστασία τους και ιδιαίτερα όλες όσες που θυσιάστηκαν για να σώσουν τα παιδιά τους.

————————————————————————————-

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Η μητέρα μου, όταν έρχεται σπίτι (στην Αθήνα για να μας δει εμένα και το αδελφό μου), μαγειρεύει διάφορα φαγητά, τα χωρίζει σε συγκεκριμένες μερίδες κι έπειτα τα κλείνει σε τετράγωνα κουτιά από αλουμινόχαρτο και τα βάζει στην κατάψυξη. Γράφει πάνω στο χαρτονένιο καπάκι με κεφαλαία ατσούμπαλα γράμματα τι περιέχει το κάθε κουτί και σε ποιον ανήκει, για πα¬ράδειγμα: «ΠΕΝΝΕΣ ΜΕ ΧΤΑΠΟΔΙ-ΕΛΛΗ» ή «ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΜΕ ΡΥΖΙ-ΝΙΚΟΣ», ώστε το μόνο που μένει για μας είναι να ζεστά¬νουμε στο φούρνο για δέκα λεπτά το αλουμινένιο κουτάκι μας.
Η μητέρα μου, μένει στο ίδιο σπίτι μ’ έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν μιλάνε μεταξύ τους. Δηλαδή συγκατοικούν, αλλά δεν κάνουν τίποτα μαζί, όπως: να φάνε στο ίδιο τραπέζι ή να δουν μαζί τηλε¬όραση και φαντάζομαι πως δεν κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι. Αυτή η σιωπή σπάει κάποιες φορές όταν συμβαίνει κάτι κακό ή όταν δεν πρέπει να γίνει αισθητή σαν κατάσταση σε κάποιον τρίτο, αλλά πολύ προσωρινά. Όλα αυτά τα τελευταία χρόνια πέρασαν έτσι, με μεγάλα κύματα σιωπής που το ένα διαρκούσε πιο πολύ από το άλλο. Σιωπηλά άγρια κύματα σ’ ένα σπίτι διακοσίων τετραγωνι¬κών και με τρία άδεια παιδικά δωμάτια στον πάνω όροφο.
Μια μέρα πριν από κάποια χρόνια, γύρισα από το σχολείο τη συνηθισμένη ώρα, μπήκα από την πλαϊνή πόρτα που αφήναμε πά¬ντα ξεκλείδωτη και είδα τη μητέρα μου στο πάτωμα του σαλονιού. Δίπλα της ήταν πεσμένη μια σκούπα και πιο δίπλα το τηλέφωνο ανοιχτό κι εκείνη, πεσμένη στο πάτωμα, έβγαζε έναν περίεργο ήχο, κάτι ανάμεσα σε εξαντλημένο κλάμα και θλιβε¬ρό ουρλιαχτό. Δεν πανικοβλήθηκα ούτε έτρεξα να την αγκαλιά¬σω (και είναι τρομερό πως ακόμη κι εκείνη τη στιγμή η αντί¬δραση μου ήταν απολύτως ελεγχόμενη και μέσα στα πλαίσια του μη αυθόρμητου, όπως έμαθα να είμαι σ’ αυτή την οικογένεια), απλά της είπα, «τι κάνεις παιδί μου;» και τη βοήθησα να σηκω¬θεί. Ποτέ δεν έμαθα τι είχε συμβεί, μα η εικόνα αυτή μ’ έκανε να τη λυπηθώ τόσο πολύ που κατέστρεψε μέσα μου μια για πά¬ντα τη δυνατότητα να μου επιβάλλεται ή να μ’ επηρεάζει.
Η μητέρα μου είναι πολύ μόνη και η ψυχή της είναι πια πολύ εύθραυστη. 0 μόνος καιρός που τη θυμάμαι χαρούμενη ήταν τότε που δούλευε. Είχε πάει σε μια ιδιωτική σχολή Σχεδιασμού και Διακόσμησης αφού εμείς είχαμε λίγο μεγαλώσει. Γέμισε το σπί¬τι εργαλεία και χαρτιά με κατόψεις κτιρίων. «Πάω στη σχολή», έλεγε. Μετά αποφάσισαν με μια φίλη της ν’ ανοίξουν ένα γρα¬φείο. Αγόρασαν έπιπλα και σχεδιαστήρια και μικρά χαρακάκια σ’ όλα τα μεγέθη και τύπωσαν κάρτες. Πρώτη φορά είδε τ’ όνο¬μά της τυπωμένο κάπου! Ήρθαν οι πρώτες δουλειές κι εκείνη δούλευε κι είχε μια κούραση γλυκιά κάθε βράδυ. Εγώ τ’ απο¬γεύματα καθόμουν στο γραφείο, ο αδερφός μου πήγαινε σε απο¬γευματινό παιδικό σταθμό, ο άλλος αδερφός μου έμενε σπίτι μόνος του κι η μητέρα μου όλο δούλευε και είχε τα δικά της λε¬φτά. Αυτό κράτησε περίπου δύο χρόνια και μετά αποφασίστηκε να κλείσει το γραφείο γιατί είχε τρία παιδιά και κανέναν να τη βοηθάει. Κι έτσι έκλεισε το γραφείο και μαζί τελείωσαν οι ευτυχισμένες μέρες της μητέρας μου. Για αρκετά χρόνια μετά μας έλεγε: «Όταν σας ρωτάνε, θα λέτε “η μαμά μου δουλεύει ακόμα, αλλά τώρα παίρνει τις δουλειές στο σπίτι”».
Η καημένη η μητέρα μου! Κανείς δεν της έδωσε αγάπη. Ένιω¬θε σ’ όλη της ζωή μόνη και υποτιμημένη δίπλα σ’ έναν δυναμι¬κό, μορφωμένο σύζυγο. Δεν πρέπει να ‘χει νιώσει ποτέ της πο¬θητή και δεν θα τολμούσα ποτέ να υπολογίσω το πόσα χρόνια έχει να κάνει έρωτα. Καμιά φορά σκέφτομαι: «Μακάρι να είχε ερωτευτεί κάποιον και να μας είχε παρατήσει για να ζήσει μια πιο ανάλαφρη ζωή». Τουλάχιστον θα είχε κάνει για μια φορά στη ζωή της αυτό που ένιωσε.
Όταν τη σκέφτομαι μόνη μέσα στο τεράστιο σιωπηλό σπίτι δεν μπορώ να μην κλάψω. Όπως κλαίω πάντα κι όταν Βλέπω τα γραμματάκια της πάνω στα αση¬μένια κουτιά: «ΠΑΣΤΙΤΣΙΟ-ΕΛΛΗ», «ΜΠΙΦΤΕΚΙΑ ΜΕ ΠΑΤΑΤΕΣ-ΕΛΛΗ», «ΣΠΑΝΑΚΟΡΥΖΟ-ΕΛΛΗ»…
Αυτό καταφέρνω μόνο να κάνω για τη μητέρα μου: Να σπαράζω στο κλάμα, τετρακόσια πενήντα χιλιόμετρα μακριά, πάνω στα μαγειρευτά φαγητά της.

Έλλη, 23 ετών, φοιτήτρια. Αθήνα.

«SCHOOLIGANS»της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ