Καλό ταξίδι , καλέ μου άνθρωπε
Απεβίωσε πριν λίγες ώρες (7.10 το πρωί), ο πολυαγαπημένος μας ηθοποιός, Θανάσης Βέγγος. Τον τελευταίο καιρό νοσηλευόνταν με σοβαρά προβλήματα υγείας με αποτέλεσμα να χάσει τη μάχη με τον θάνατο σε ηλικία 84 ετών στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός.
Είχε αφήσει το στίγμα του στον ελληνικό κινηματογράφο, με μια πληθώρα ταινιών που κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ προχωρημένες για την εποχή που προβλήθηκαν.
Μια εκτενής βιογραφία από το http://el.wikipedia.org :
Γεννήθηκε στον Πειραιά, στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1927 από το Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, συγκεκριμένα εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, και ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Η απόλυση του πατέρα του προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση, κάτι που τον αναγκάζει να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Κυριότερη μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε ήταν η απασχόληση σε επεξεργασίες δερμάτων. Παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του. Τα χρόνια 1948-1950 εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954 στην ταινία Μαγική Πόλις του Κούνδουρου. Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε σε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Συννεφιασμένη Κυριακή, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή. Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με το Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του 1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.
Τα επόμενα χρόνια, συνεργαζόμενος κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη, αναπτύσσει τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής. Με ταινίες όπως Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ, Μην είδατε τον Παναή, Ζήτω η τρέλα, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης καθιερώνεται στη συνείδηση του κοινού. Το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής ΘΒ – Ταινίες Γέλιου. Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις Φανερός πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία. Παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδηγούν την εταιρία του Βέγγου σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μόνο μετά από πολλά χρόνια.
Η καριέρα του συνεχίζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη, ενώ η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωσή του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1971, όπου η ταινία Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού. Άλλη σημαντική ταινία αυτής της περιόδου είναι Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας του 1976. Η θεματολογία των ταινιών του μετατοπίζεται προς την κοινωνική κριτική, ενώ το 1983 σταματά για λίγα χρόνια να κάνει κινηματογράφο. Τη δεκαετία του ’80 ασχολείται με το γύρισμα έξι βιντεοταινιών και της τηλεοπτικής σειράς Βεγγαλικά που, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, προβλήθηκε τελικά στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 εμφανίστηκε στη σειρά του ΑΝΤ1 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης.
Η επιστροφή του στον κινηματογράφο γίνεται με την ταινία Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη. Η ερμηνεία του έχει πια διαφοροποιηθεί, είναι χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, με κορυφαία στιγμή το ρόλο του στην ταινία Όλα είναι δρόμος του 1998. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε επίσης στην Επίδαυρο, το 1997 στο ρόλο του Δικαιόπολι στους Αχαρνής και το 2001 στην Ειρήνη του Αριστοφάνη με μεγάλη επιτυχία. Το 2002, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο Θανάσης Βέγγος κράτησε έναν από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά Περί ανέμων και υδάτων. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι από τους πιο αγαπημένους και δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου.
Ο Θανάσης Βέγγος ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Σωματείου Παραγωγών. Ήταν μόνιμος κάτοικος της Αθήνας. Την εποχή που γυριζόταν Ο δράκος παντρεύτηκε την Ασημίνα Βέγγου, με την οποία ήταν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του, και είχαν δύο γιους.
Στιγμές γέλιου :
http://www.youtube.com/watch?v=JFH23w24pqo
http://www.youtube.com/watch?v=0hzxnjP4d7o
Θανάσης Βέγγος, έτσι όπως λίγες φορές τον έχουμε δει :
Κατωπόδης Γιώργος
Παναγιώτης Κονιδάρης
3 Μαΐου 2011 @ 11:11
Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι πεθαίνουν τελευταία, κρίμα.
Ο Βέγγος θα μείνει ασφαλώς αξεπέραστος, αφού δημιούργησε δικό του στιλ τέχνης, ακόμα και στις φάρσες. Συγκλονιστικός ωστόσο σε πολλές του ερμηνείες και σε δραματικούς ρόλους. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή που βλέπει τα νεκρά πουλιά στον Έβρο, στο «Όλα είναι δρόμος» του Βούλγαρη, ή τη σκηνή στο χιόνι με τον Χάρβεϊ Καϊτέλ στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Αγγελόπουλου. Θαυμάστε:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=pjlJh0zA2pE
Καλό του ταξίδι.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΗΛ.ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ
3 Μαΐου 2011 @ 12:05
Και την τελευταία του εμφάνιση ,
στο ¨ψυχή βαθιά»!
Κανέλλος Κων/νος "Σκρομ"
3 Μαΐου 2011 @ 11:54
Ένας Άνθρωπος τόσο οικείος που μία ζωή με έκανε να κλαίω από τα γέλια σήμερα με έκανε να κλάψω μετά από πολύ καιρό. Είχα τη τύχη να τον γνωρίσω από κοντά να επηρεαστώ, να δανειστώ από το χιούμορ του και να ταυτιστώ πολλές φορές μαζί του …
http://www.youtube.com/watch?v=08eAyYJ_Y7Y
Αντιο, Πατεεεεε….ρααα ….
Ελλη
3 Μαΐου 2011 @ 12:55
Σε μένα θυμίζει έναν άλλο δικό μας άνθρωπο που έφυγε πριν από χρόνια ο οποίος είχε πρώτυπο τον Βέγγο και έφερε τις ταινίες του στο Μεγανήσι.
Ταυτιζόνταν και ο ίδιος μαζί του και εμείς ως παιδάκια ταυτίζαμε με την σειρά μας τον μπαρμπα Γιάννη με το Βέγγο .Τούμοιαζε λίγο και φυσιογνωμικά.
Καλό ταξίδι
Κανέλλος Κων/νος "Σκρομ"
3 Μαΐου 2011 @ 13:06
Ειρωνία της τύχης … Την Παγκόσμια ημέρα Γέλιου …
http://www.youtube.com/watch?v=PsEwYpswM3c
Απ. Γατής
3 Μαΐου 2011 @ 13:07
Φοιτητής ακόμα, αν θυμάμαι καλά στο 2ο ή 3ο έτος, έμενα στα Εξάρχεια, ψηλά στην Ιουστινιανού με Καλλιδρομίου. Θυμάμαι ήταν γύρω στις 4 το απόγευμα, καλοκαίρι, αφόρητη ζέστη. Ήταν παρκαρισμένο ένα μπλε(;) Mini Cooper -δε θυμάμαι αρκετά καλά- και ξαφνικά τον βλέπω μπροστά μου. Περπατούσε αργά, με κάπως κουρασμένο βήμα (τα’ χασα γιατί τον είχα συνηθίσει στις ταινίες να τρέχει ασταμάτητα), να μπαίνει στο αυτοκίνητο στη θέση του συνοδηγού και ξοπίσω έρχονταν κάποιοι του συνεργείου. Έμαθα αργότερα ότι κάπου εκεί και σε κάποια στενάκια κάτω από το λόφου του Στρέφη γύριζε κάποιες σκηνές.
Θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Ξέρετε τι μου προξένησε τη μεγαλύτερη εντύπωση; ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑ και η μελαγχολία στο πρόσωπό του. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή την εικόνα ποτέ, ειλικρινά σας λέω. Να είχε άραγε σχέση με τη θητεία του στη γαλέρα της ζωής που με όσα έχει πει ο ίδιος «τράβηξε πολύ μεγάλο κουπί»; Ίσως.
Κατωπόδης Στρ. Γιώργος
4 Μαΐου 2011 @ 13:26
http://meganisinews.wordpress.com/2010/12/21/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%AD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B5/#more-10105
21.Δεκ. 2010 άρχισε η ταλαιπωρία για τον μεγαλύτερο Έλληνα ηθοποιό.