Αθήνα 18-04-2011

Αρ. Πρωτ. 3

Κοιν:   Δήμαρχο Δήμου Μεγανησίου

           Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου

           Meganisi Times

           Meganisi  Νews

           My Lefkada                            

                         ΚΙΝΗΣΗ  ΕΝΕΡΓΩΝ  ΠΟΛΙΤΩΝ  ΜΕΓΑΝΗΣΙΟΥ

 ΤΟ  ΒΑΘΥ  ΚΑΙ  Η  “ ΜΑΡΙΝΑ”

 Αρχίζει η τουριστική περίοδος  και  η μισθώτρια εταιρεία  της  “μαρίνας “, στο Βαθύ, ανάγγειλε την  έναρξη λειτουργίας της για δεύτερη χρονιά.

Η  “μαρίνα” στο Βαθύ,  έργο υποδομής,  αποτελεί πλέον μία πραγματικότητα.  Δεν ξεχνάμε όμως ότι για το έργο αυτό απ’ αρχής μέχρι και την μίσθωσή του υπήρξαν  διχογνωμίες και αντιδράσεις  οι οποίες  έφθασαν  να πολιτικοποιηθούν αν όχι να ιδεολογικοποιηθούν. Οι αντιδράσεις είχαν να κάνουν με την ιεράρχηση των αναγκών του Μεγανησίου σε έργα υποδομής, την χωροθέτηση της, τον σχεδιασμό της, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, τον τρόπο κατασκευής  και τέλος τον τρόπο λειτουργίας και εκμετάλλευσης της. Η δημιουργία της δεν εντάχθηκε σε ένα  συνολικό  αναπτυξιακό πρόγραμμα του Μεγανησίου, κάτι τέτοιο δεν εκπονήθηκε ποτέ, ούτε ήταν αποτέλεσμα χωροταξικού σχεδιασμού, απλά  υπερίσχυσε ένα και μόνο κριτήριο, το εμπορικό όφελος, άμεσο ή έμμεσο, από την λειτουργία της.  Καμία μελέτη σκοπιμότητας  ούτε καν προβληματισμός  για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, στον οικισμό, στο μέλλον του Μεγανησίου. Όλα θυσία στο όραμα του γρήγορου και εύκολου  πλουτισμού. Δημοτικές αρχές χωρίς όραμα, χωρίς γνώση, αρνούμενες  να ακούσουν και να αντιληφθούν τι είναι η πραγματική ανάπτυξη και τι λέει η επιστήμη, σύρθηκαν πίσω από τα εμπορικά συμφέροντα και την ψηφοθηρία. Δυστυχώς  “ ο γέγονε, γέγονε”.

Η αναγκαστική λοιπόν συμβίωση  της  “μαρίνας” με το Βαθύ προκαλεί αυτήν την παρέμβασή μας  προκειμένου έστω και εκ των υστέρων να βελτιωθούν όσα επιδέχονται βελτίωση, αλλά κυρίως ορισθούν κανόνες και προδιαγραφές λειτουργίας  που θα σταματήσουν αφ’ ενός την υποβάθμιση της ζωής των κατοίκων του οικισμού,  μονίμων και εποχιακών και αφ’ ετέρου την κακοποίηση του περιβάλλοντος. Ενός περιβάλλοντος που αποτελεί το “κεφάλαιο “ του Μεγανησίου και το οποίο αν αναλωθεί θα οδηγήσει το νησί σε μαρασμό.

Το να θυμηθούμε τα σφάλματα και τις παραλείψεις  δεν αποσκοπεί σε  καταλογισμό ευθυνών, αλλά σε παραδειγματισμό, με ποιες δηλαδή διαδικασίες σχεδιάζεται και   εκτελείται ένα αναπτυξιακό έργο υποδομής.

Το ιστορικό της δημιουργίας και της μίσθωσης,  με όσα λάθη και παραλείψεις έγιναν, καθώς και η λειτουργία του πρώτου χρόνου μίσθωσης δίνουν χρήσιμα συμπεράσματα και οδηγούν σε διορθωτικές κινήσεις και θέσπιση κανόνων λειτουργίας. Αυτονόητο ότι η αρμοδιότητα αυτή ανήκει στον Δήμο και ο δικός μας ρόλος είναι μόνο συμβουλευτικός μέσα στο πλαίσιο του σκοπού της Κίνησης μας να προσφέρουμε  ανιδιοτελή βοήθεια.

Και για να βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους, λέμε ότι, στο Βαθύ κατασκευάσθηκε  “ καταφύγιο τουριστικών σκαφών “  και όχι  “τουριστικό λιμάνι (μαρίνα)”. Mαρίνα  είναι  ένα σύνθετο έργο  παροχής  υπηρεσιών και βοήθειας  στον θαλάσσιο τουρισμό καθώς και υπηρεσιών  αναψυχής και εμπορίου. Όλες αυτές οι υπηρεσίες  αναπτύσσονται σε θαλάσσιες και χερσαίες εγκαταστάσεις. Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί η μαρίνα της Λευκάδας, από τις καλλίτερες στην Μεσόγειο. Αποτελεί κανόνα οι μαρίνες αφ’ ενός  να καταλαμβάνουν, ικανές σε έκταση  και περίκλειστες, επιφάνειες στεριάς και θάλασσας και αφ’ ετέρου να διατηρούν αποστάσεις από οικιστικούς ιστούς και εμπορικά λιμάνια. Και αυτό για να μην οχλούν και να μην οχλούνται. Τουριστικό καταφύγιο είναι λιμάνι  μικρής χωρητικότητας  που παρέχει στοιχειώδεις εξυπηρετήσεις και υπηρεσίες σε σκάφη αναψυχής. Αυτονόητο ότι και στις δύο περιπτώσεις επιλέγονται όρμοι που δεν εκτίθενται  σε επικίνδυνους, για  πλεύση, καιρούς.

Ας δούμε λοιπόν τι  έγινε στο Βαθύ που επιλέχθηκε να στεγάσει το όραμα πολλών χρόνων, για δημιουργία μαρίνας στο Μεγανήσι, Δεν γνωρίζουμε  με ποια κριτήρια, διαφορετικά από τα παραπάνω αναφερόμενα, έγινε αυτή η επιλογή,  όταν μάλιστα την ίδια εποχή, σε παράλληλη διαδικασία, διαμορφώνονταν το αλιευτικό καταφύγιο στον Αθερινό, ιδανικό τόπο για ανάπτυξη μαρίνας, η δημιουργία της οποίας  θα βοηθούσε στην αναβάθμιση του Κατωμεριού. Το ιστορικό ξεκινά το 1999 οπότε η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, μετά από αίτηση του Δήμου Μεγανησίου, με την απόφαση 6950/99 ενέκρινε την χωροθέτηση λιμανιού διαφόρων χρήσεων στο Ξωβάθι στο Βαθύ. Με νεότερη αίτησή του προς το Υπ. Ανάπτυξης ο Δήμος ζήτησε το λιμάνι αυτό να χωροθετηθεί σαν Καταφύγιο Τουριστικών Σκαφών.  Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Δήμος, λόγω αντικειμενικής αδυναμίας, είχε αναθέσει τον χειρισμό της υπόθεσης στην Νομαρχία Λευκάδας, η οποία, κατά την άποψή μας, ενήργησε υστερόβουλα και για ίδιο όφελος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την ίδια εποχή ήταν στα σκαριά η μαρίνα της Λευκάδας. Κατά την διάρκεια των διεργασιών που είχαν να κάνουν με γραφειοκρατικές και χρηματοδοτικές εγκρίσεις και στις οποίες η Νομαρχία πρωτοστάτησε, υποκαθιστώντας ολοκληρωτικά τον Δήμο, η μαρίνα μίκρυνε και έγινε καταφύγιο με την προσθήκη ορισμένων επί πλέον υπηρεσιών εξυπηρέτησης των τουριστικών σκαφών. Με την Yπουργική απόφαση (Y.A.) 8226/2001,που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Β1743/2001, εγκρίθηκε η χωροθέτηση  του καταφυγίου στο Ξωβάθι και παραχωρήθηκε η χρήση και η εκμετάλλευσή του για 33 χρόνια στον Δήμο, ο οποίος ορίσθηκε ως ο φορέας διαχείρισης και εκμετάλλευσης με ετήσιο αντάλλαγμα (μίσθωμα) 7000 Ευρώ περίπου, σε σημερινές τιμές. Τα κριτήρια και τους όρους της εκχώρησης θα τα σχολιάσουμε  μαζί με το μισθωτήριο συμβόλαιο του καταφυγίου παρακάτω. Μετά την Υπουργική απόφαση την διαχείριση του έργου από την μελέτη και χρηματοδότηση μέχρι και την σύνταξη του συμφωνητικού μίσθωσης του καταφυγίου ανέλαβε και είχε η Νομαρχία. O Δήμος, αν και ήταν με Υπουργική βούλα ο “νοικοκύρης” του έργου, εκχώρησε την ευθύνη του, εν λευκώ, στην Νομαρχία και περιορίσθηκε σε ρόλο παρατηρητή αρκούμενος σε κάποιες ενημερώσεις. Δεν είχε ούτε διεκδίκησε, όπως είχε δικαίωμα και υποχρέωση, λόγο στις επιλογές και τις αποφάσεις του Νομάρχη και των Υπηρεσιών του οι οποίοι ενεργούσαν με τρόπο τουλάχιστον αδιαφανή. Ουδέποτε στον Δήμο κοινοποιήθηκαν στοιχεία των μελετών, των επιλογών και της εργολαβίας κατασκευής. Ερωτούσαμε τις  διαδοχικές Δημοτικές αρχές αν έχουν λάβει γνώση  και αντίγραφα των  μελετών και αν είχαν ζητήσει κάποια συμβουλή και  παίρναμε την απάντηση ότι  “ αυτά τα θέματα είναι στην αρμοδιότητα της Νομαρχίας” δηλαδή είχαν πλήρη άγνοια.  Η δικαιολογία ήταν ότι το έργο μπορούσε να χρηματοδοτηθεί μόνο δια μέσου της Νομαρχίας και πράγματι έτσι συνέβαινε. Η χρηματοδότηση λοιπόν  ήταν εξαρτημένη από τις διαθέσεις της Νομαρχίας ,η οποία  κατά πάσα πιθανότητα την αντάλλαξε με την διαχείριση του έργου. Τελικά το έργο χαρακτηρίσθηκε Νομαρχιακό και χρηματοδοτήθηκε από τις Δημόσιες Επενδύσεις και το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο. Πέρασαν  εννιά χρόνια (!), από την Υπουργική απόφαση,  για να ολοκληρωθεί  το καταφύγιο  και στο χρονικό  αυτό διάστημα  η ενημέρωση ήταν ελάχιστη και οι ενστάσεις παραπέμπονταν  στην Νομαρχία. Χαρακτηριστικά, οι καταγγελίες και επισημάνσεις για κακοτεχνίες ελάμβαναν την στερεότυπη απάντηση “θα τα δούμε στην παραλαβή του έργου από την Νομαρχία. Δεν μας επιτρέπουν τώρα να επεμβαίνουμε”. Tι, άραγε να σχολιάσεις; Αν έγινε και τι έγινε στην παραλαβή   του έργου από την Νομαρχία δεν μάθαμε, ελπίζουμε να το καταφέρουμε κάποια στιγμή.

Το Δ.Σ. του Δήμου αποφάσισε να μισθώσει το καταφύγιο αντί να το δουλέψει με τις ίδιες του δυνάμεις. Δεν γνωρίζουμε αν την εισήγηση της απόφασης συνόδευε μελέτη κόστους-ωφέλειας καθώς και καθορισμού εύλογου μισθώματος. Η δημοσίευση, της απόφασης  του  Δ.Σ. για μίσθωση του καταφυγίου, η διαδικασία και το αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα του  διαγωνισμού μίσθωσης και το μισθωτήριο, προκάλεσαν και προκαλούν ακόμη και τώρα έντονες αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις  έχουν να κάνουν με το  ότι δεν εξασφαλίσθηκαν θέσεις εργασίας για τους Δημότες του Δήμου και ότι τα έσοδα είναι μειωμένα. Πράγματι τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του καταφυγίου δεν είδαμε Μεγανησιώτες να εργάζονται πλην μιας ή δύο περιπτώσεων.

Αποκαλυπτικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν ορισμένα από τα αναφερόμενα στη Υπουργική Απόφαση χωροθέτησης και ορισμού του Δήμου Μεγανησίου σαν φορέα διαχείρισης  του καταφυγίου, όπου ορίζεται ρητά ότι  “τα έργα διαμόρφωσης του καταφυγίου θα εκτελούνται με ευθύνη του φορέα διαχείρισης σύμφωνα με τις εγκεκριμένες μελέτες”. Δεν γνωρίζουμε κάτω από ποιες συνθήκες ο Δήμος απεμπόλησε, ουσιαστικά, το  δικαίωμά του αυτό. Η Υπουργική Απόφαση (Υ.Α.) στην μεν εισαγωγή της  αναφέρει ότι “με το καταφύγιο επιδιώκεται ο διαχωρισμός της κίνησης των σκαφών αναψυχής από την ακτοπλοική κίνηση” στο δε άρθρο 1 αντιφάσκει και χωροθετεί  “νέα ράμπα ferry-boat” στο μέσον του αναπτύγματος του κρηπιδώματος του καταφυγίου. Eπίσης η απόφαση ορίζει, ότι ο χώρος θα περιφραχθεί με διαμόρφωση εισόδου  και θα δενδροφυτευθεί.  Ο όρος, για περίφραξη του καταφυγίου,   περιλήφθηκε και στο μισθωτήριο συμβόλαιο με την ονομασία “προστατευτικά κιγκλιδώματα”  χωρίς να εξηγείται τι προστατεύεται και από ποιο κίνδυνο. Μήπως έτσι επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας στους  περιπατητές; Kαι τι θα γίνει με το στένεμα του μοναδικού παραλιακού δρόμου, την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων; Ούτε λίγο ούτε πολύ κινδυνεύουμε να γίνουμε ξένοι στον τόπο μας.

Με την Υ.Α. το Δημόσιο (εκμισθωτής) εκμισθώνει το καταφύγιο στον Δήμο (μισθωτής) ο οποίος με την σειρά του το υπεκμισθώνει στον ανάδοχο με το συμφωνητικό της 06-05-2010 όπως είχε δικαίωμα ( ν.2160/93). Δεν γνωρίζουμε ποιος κάλυψε νομικά τον Δήμο. Μήπως συντάκτης του μισθωτηρίου ήταν η Νομαρχία; O Δήμος έλαβε ανεξάρτητη νομική συμβουλή ή εμπιστεύθηκε για μία ακόμη φορά την Νομαρχία; To λέμε αυτό γιατί μια σειρά παρατηρήσεις στο κείμενο του μισθωτηρίου ζητούν εξηγήσεις και απαντήσεις. Και για να εξηγηθούμε, με την παρέμβασή μας αυτή δεν εκφράζουμε άποψη υπέρ ή κατά της μίσθωσης; αλλά κατά πόσον το συγκεκριμένο μισθωτήριο προστατεύει τα συμφέροντα του Δήμου και της κοινωνίας.

H Υ.Α. καθορίζει ότι, η εκχώρηση προς τον Δήμο “δεν εμπίπτει στις διατάξεις του νόμου περί εμπορικών μισθώσεων” καθώς ότι η παραχώρηση γίνεται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 7 του αρθ,31 του ν.2160/1993 και τέλος ότι “σε περίπτωση παράβασης όρου της παραχώρησης το Δημόσιο δικαιούται να ζητήσει από τον Δήμο να συμμορφωθεί εντός 45 ημερών ειδ’ άλλως θα προβεί σε ανάκληση της παραχώρησης”. To μισθωτήριο του Δήμου με τον ανάδοχο, αναφέρει ότι η μίσθωση δεν εμπίπτει στις διατάξεις του νόμου περί εμπορικών μισθώσεων και ότι η επίλυση των διαφορών θα γίνεται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 7 αρθρ. 31 ν.2160/93 με εσωτερική διαιτησία, παραλείπει όμως τον όρο της συμμόρφωσης εντός 45 ημερών.

Αυτό θεωρητικά σημαίνει ότι, για μια παράβαση του ανάδοχου, ο μεν Δήμος θα καταφύγει  στην διαιτησία, μία διαδικασία χρονοβόρα και πολυέξοδη, το δε Δημόσιο, εν τω μεταξύ, θα έχει ανακαλέσει την παραχώρηση δηλ. ένα μπλέξιμο χωρίς τελειωμό. Ποιος λοιπόν εισηγήθηκε στον Δήμος  να υπογράψει τέτοιους όρους;

Υπήρξε Νομική κάλυψη ή η Νομαρχία  έδωσε “βοήθεια”;

Mε το μισθωτήριο ορίστηκε η διάρκειά του σε 15+5=20 χρόνια και η εγγύηση  σε 4300,00 euros δηλ. ίση με το 1/10  του ετήσιου μισθώματος (!). Απορίας άξιον αφ’  ένός η μεγάλη διάρκεια της μίσθωσης και αφ’ ετέρου το εξοργιστικά  χαμηλό ύψος της εγγύησης.

Αλήθεια, ο συντάκτης του μισθωτηρίου δεν σκέφτηκε ότι στην περίπτωση,  που ο  μισθωτής  δεν καταβάλλει το μίσθωμα, ακόμα και για λόγους αντικειμενικής αδυναμίας του, η διαδικασία έξωσής του θα είναι χρονοβόρα  και η ζημιά του Δήμου  πολύ μεγάλη; Τι να καλύψει το ευτελές ποσό των 4300,00 euros;

To καταφύγιο, που στο σύνολό του αποτελεί ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου,   με την Υ.Α.  εκχωρήθηκε για χρήση και εκμετάλλευση στο Δήμο Μεγανησίου για 33 χρόνια έναντι ετησίου μισθώματος όπως επιτρέπει ο ν.2160/93. Μετά το πέρας των 33 χρόνων το καταφύγιο θα επιστραφεί στο Δημόσιο άνευ ετέρου. Η Υ.Α. καθόρισε τις πάγιες εγκαταστάσεις  και την δυναμικότητα (60 σκάφη) του καταφυγίου. Είναι αυτονόητο ότι οποιαδήποτε μεταβολή ή προσθήκη στην δημόσια αυτή περιουσία θα πρέπει να αποφασισθεί από το αρμόδιο Υπουργείο, με ανάλογη έκδοση νέας Υ.Α. και τα νέα έργα να εκτελεσθούν σύμφωνα με του νόμο περί των δημοσίων έργων. Εύλογο λοιπόν είναι το ερώτημα που προκαλούν οι  αναφορές στο μισθωτήριο για “συμφωνία κατασκευής  πρόσθετων λιμενικών και χερσαίων έργων στην ζώνη του καταφυγίου”, για “την δημιουργία πρόσθετων εγκαταστάσεων ή τροποποίησης των προβλεπομένων” και για κατασκευή πλωτής προβλήτας 40 θέσεων. Είναι δυνατόν με βάση ένα μισθωτήριο υπεκμίσθωσης ο ιδιώτης υπεκμισθωτής να επεμβαίνει σε δημόσια περιουσία; Σε όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες και παραστάσεις το Δημόσιο θα διαλέγεται με τον υπεκμισθωτή αλλά την ευθύνη θα την έχει ο Δήμος ο οποίος είναι ο μόνος αντισυμβαλλόμενος με το Δημόσιο; Γίνονται αυτά τα πράγματα;

Η τριγωνική σχέση, Βαθύ- περιβάλλον-τουριστικό καταφύγιο αποτελεί  μία πραγματικότητα που πρέπει να ερευνηθεί. Ξεκινάμε λοιπόν ρωτώντας αν έχουν λάβει γνώση από το 1999 μέχρι και σήμερα οι, θητεύσαντες Δήμαρχοι, Δημ. Σύμβουλοι, Δημ. Υπάλληλοι αλλά και οι Δημότες κάποιας Περιβαλλοντικής Μελέτης με αντικείμενο το καταφύγιο η οποία πρέπει κατά νόμον να συνοδεύσε όλες τις διαδικασίες χωροθέτησης που αναφέραμε παραπάνω. Ο Νόμος επιβάλλει οι μελέτες αυτές να δημοσιεύονται και να αναρτώνται υποχρεωτικά για να λάβουν γνώση οι πολίτες και να διατυπώσουν τυχόν ενστάσεις. Εμείς χρόνια τώρα ενοχλούμε τον Δήμο για κάποιο αντίγραφο αλλά οι απαντήσεις που πήραμε δήλωναν άγνοια του θέματος ή παρέπεμπαν στην Νομαρχία. Δεν γνωρίζουμε λοιπόν με  ποια στοιχεία συντάχθηκε η μελέτη και κατά πόσον αυτά που επιτάσσει εφαρμόσθηκαν. Ειδικότερα θέλουμε να μάθουμε αν, η μελέτη, χαρακτήρισε τον  θαλάσσιο χώρο στο Ξωβάθι σαν υγροβιότοπο, αν έλαβε υπ’ όψιν  ότι είχε  χαρτογραφηθεί σαν χώρος Νatura και πως επέτρεψε την καταστροφή του. Θέλουμε να μάθουμε αν έλαβε υπ’ όψιν το δροσερό ρεύμα αέρος που δημιουργεί η λαγκάδα στο Ξωβάθι και ανακουφίζει το Βαθύ στις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού, θα εξουδετερωθεί από την υπερθέρμανση που δημιουργεί το σχεδιαζόμενο τσιμεντάρισμα του  καταφυγίου με αποτέλεσμα να θερμανθεί το ρεύμα στην έξοδο του από την λαγκάδα. Ίσως για ορισμένους αυτά είναι ψιλά γράμματα όμως η κλιματική αλλαγή είναι  ήδη γεγονός.

Και ενώ δεν έχουμε γνώση εάν το καταφύγιο στην σημερινή του μορφή υπακούει στην περιβαλλοντική νομοθεσία διαβάζουμε στο μισθωτήριο ότι ο Δήμος είναι σε διαδικασία χωροθέτησης 40 νέων θέσεων ελλιμενισμού. Αυτό σημαίνει ότι έχει εκπονηθεί και εγκριθεί νέα περιβαλλοντική μελέτη. Zητάμε λοιπόν να πληροφορηθούμε αν έχει συνταχθεί, εγκριθεί και αναρτηθεί τέτοια μελέτη καθώς και να λάβουμε γνώση του περιεχομένου της ως έχοντες κάθε νόμιμο δικαίωμα.

Όλα τα παραπάνω αφορούν τις διαδικασίες μέσα από τις οποίες στήθηκε το καταφύγιο όπως προκύπτουν από τα έγγραφα που έχουμε υπ’όψιν μας.

Στην προεκλογική περίοδο οι Δημοτικές παρατάξεις αναφέρθηκαν στην απαράδεκτη  κατάσταση που επικρατεί στο Βαθύ και υποσχέθηκαν την λήψη μέτρων και την απόφαση  τους να συγκρουσθούν με τα συμφέροντα. Ήρθε λοιπόν η ώρα να μας πουν κατά πόσον το τουριστικό καταφύγιο σκαφών αναψυχής, μετά μάλιστα από ένα χρόνο λειτουργίας του, βελτίωσε ή επιδείνωσε την κατάσταση αυτή; Και επί πλέον συμφωνούν ή διαφωνούν :

 α. με την περίφραξη του καταφυγίου και τον έλεγχο εισόδου σε αυτό;

 β. με τον έλεγχο, ως ο νόμος περί προστασίας της θάλασσας  ορίζει, όλων των                            

     ελλιμενιζόμενων σκαφών, κατά πόσον δηλαδή είναι εφοδιασμένα με τον

     κατάλληλο εξοπλισμό και κατά πόσον ρυπαίνουν με λύματα την θάλασσα;

 γ. με την αύξηση της χωρητικότητας  του καταφυγίου σε 100 θέσεις  και αν αυτό

     επιτρέπει εγκεκριμένη περιβαλλοντική μελέτη.

 δ. με την τριτοκοσμική εικόνα που αντικρίζουν οι επισκέπτες  που αποβιβάζονται

     από το ferry-boat, αλλά και οι επιβαίνοντες στα τουριστικά σκάφη;

 ε. με την λήψη άμεσων μέτρων βελτίωσης της κατάστασης  στο Βαθύ;

 στ. με την εκπόνηση ειδικής μελέτης  (τεχνικής, κυκλοφοριακής, αισθητικής,

     οικονομικής), στα πλαίσια και παράλληλα με το ΣΧΟΟΑΠ, με αντικείμενο την

     ανάπλαση και ανάδειξη όλου του παραλιακού  μετώπου στο  Βαθύ

     περιλαμβανομένου του καταφυγίου τουριστικών σκαφών;

Η παρέμβασή μας δεν τελειώνει εδώ, θα συνεχισθεί με τα τεχνικά (σχεδιασμός, κατασκευή ) και οικονομικά ζητήματα που αφορούν το καταφύγιο, με το  πως η λειτουργία του επηρεάζει την ζωή στο Βαθύ και με τις τοποθετήσεις των θεσμικών ή απλών Μεγανησιωτών που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα μας. Κυρίως όμως  θα ερευνήσουμε ποιον ωφέλησε  και ποιον ζημίωσε η δημιουργία του καταφυγίου, τι αντίτιμο καλείται να πληρώσει το Βαθύ και πως η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί.

Ελπίζουμε  να έχουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας για περισσότερη πληροφόρηση από τους εμπλεκόμενους φορείς  τωρινούς και παλαιότερους. Επειδή δεν διεκδικούμε το αλάθητο και την αποκλειστικότητα ελπίζουμε και περιμένουμε Μεγανησιώτες με όνομα και επίθετο να παρέμβουν και να συμπληρώσουν την πληροφόρηση αλλά και να μας διορθώσουν ή κατακρίνουν για τυχόν λανθασμένες απόψεις μας.

ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΓΡΑΜΑΜΑΤΕΙΑΣ ΤΗΣ

 ΚΙΝΗΣΗΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ  ΜΕΓΑΝΗΣΙΟΥ

ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ΠΕΤΡΟΣ

ΓΑΒΡΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΓΙΑΝΟΥΤΣΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ

ΓΙΑΝΟΥΤΣΟΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ

ΔΑΓΛΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ ΓΕΡAΣΙΜΟΣ ΑΡΙΣ.

ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ ΛΑΚΗΣ

ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ ΣΠΥΡΟΣ ΕΛ.

ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΝΙΚ.

ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΗΣ.

ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ ΠΑΝΟΣ ΒΗΣ.

ΜΑΝΤΖΑΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΜΑΝΤΖΑΡΗΣ ΦΙΛΛΙΠΟΣ

ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

ΠΑΛΜΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΠΕΡ.

ΠΑΛΜΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚ.

ΠΑΛΜΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΙΚ.

ΠΑΛΜΟΥ ΜΑΡΙΑ ΣΥΖ. ΝΙΚ.

ΠΑΛΜΟΥ ΟΥΡΑΝΙΑ

ΠΟΛΙΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ

ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΝΔ.

ΡΟΚΑ ΔΗΜΗΤΡΑ

VAN FONDERN LYDIA