Μας εστάλη από οικείους του το παρακάτω ποίημα, εις μνήμην του αγαπητού συμπατριώτη μας Φίλιππου Κατωπόδη, το οποίο και δημοσιεύουμε. Ευχαριστούμε την Σταμάτα Κατωπόδη για την εμπιστοσύνη της και τα καλά της λόγια.  

Ο μπάρμπα-Φλίππος διακρίνεται στο αριστερό άκρο της φωτογραφίας, στην αυλή του καφενέ του, φυσικά χαμογελαστός, όπως τον συνηθίσαμε και τον θυμόμαστε.

………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Πλάτανος!

  Στον ίσκιο του ξαπόσταιναν

Ξένοι και δικοί

Κι ακουμπούσαν τα κλαδιά του,

για το άρωμα, τη δροσιά του.

  -Μια γκοφρέτα, ένα γλειφιτζούρι  για μικρούς,

στο χτύπημα του κουδουνιού στα διαλλείματα

του σχολειού,

Ένα κρασί, μια μπύρα, ένα ούζο για μεγάλους

-Σλόγκαν καθημερινής σονάτας-.

Παίζοντας άοκνα.

Σαν σουρούπωνε,

Ιστορίες διηγούνταν κείνοι,

μα κείνος σπάνια δικιά του.

Τέτοια πως στης χολέρα της μέρα το πάλαι

από σπίτι σε σπίτι,

φροντίδα γιατρού δινότανε

Κι έπειτα συγγενείς και φίλοι όλοι

Γιατρό τον βλέπανε.

Τα κλαδιά του σ΄ όλο το νησί απλωνότανε,

-βλέπεις 12 χρόνια σύμβουλος –

Τα κοινά νοιαζότανε.

Ελα βρε φίλε σε κερνώ

Κι η βρύση της καλοσύνης έρρεε

Χείμαρρος…..

Στο καθημερνό γκαπ-γκουπ του σκεπαρνιού

Μαδέρια στηνότανε,

Τα σπίτια σαν βράχοι

απ του δικού του σφρίγους γινότανε.

Και το Σφυρί της ανιδιοτέλειας έμμετρης σονάτας,

Σαν ήχος βιολιού ακουγότανε

Που παίζε στο γιορτάσι της ζωής

πιο δυνατό κι απ την ορχήστρα του Τσουρούφλι

στα πανηγύρια γλέντια ,μέχρι πρωίας

Κι η μπύρα να ρέει στα κατώφλια.

Πώς να ξεχαστείς;

που ακούμπαγες τον πόνο με τα

γλυκά σου λόγια κι τον σμίκρυνες.

  Γράφεις Μεγανήσι κι η ακίδα γραφής να

χτυπάει το όνομα σου Φίλιππος Κατωπόδης.

Ταυτόσημη έννοια, με τόσες άμετρες αναφορές στα

σημεία ζωής των  Μεγανησιωτών.

  Γιατρός, Σύμβουλος, Ξυλουργός, Παντοπώλης,Οινοπωλείο,

Προσφορά το πρώτο σινεμά, την πρώτη τηλεόραση,

Και το τηλεφωνείο χρόνια και χρόνια.

Τρέξε το τηλεγράφημα τις ευχές, τα μαντάτα του ξενιτεμένου

τη χαρά πολλαπλασίαζες με τα δεξίματα

Και τις λύπες τις κράταγες λες κι ήθελες να τι μικρύνεις.

Μη το δώσεις το τηλεγράφημα για το χαμό του ναυτικού

Που ξέρεις κάναν λάθος

Και πρόσμενες άλλο  κι άλλο.

Που μ όλα αυτά αγκάλιαζες το κάθε Μεγανησιώτη τον κάθε συνάνθρωπο σου!

΄Εγειρες αλλά όχι για πάντα,

 Προσμονή στην Αναστάσιμη Μέρα.

Σταμάτα Κατωπόδη,

Ειδικό Εργαστηριακό
Διδακτικό Προσωπικό Πολυτεχνικής Σχολής,Παν/μίου Πατρών.