Οδηγίες κατασκευής χαρταετού
Υλικά για τον χαρταετό
• Τρεις βέργες ή καλάμι ή κάποιο άλλο ελαφρύ ξύλο
• Σπάγκος
• Κόλλα
• Χαρτί γλασέ σε χρώμα της αρεσκείας σας ή πολύ λεπτό νάιλον
• Λεπτό σύρμα
• Ταινία κολλητική
• Χρωματιστά χαρτιά ή εφημερίδες για την ουρά
Παίρνουμε τα τρία ξύλα και τα κόβουμε όλα στο ίδιο μήκος (60 – 80 εκατοστά). Τα δένουμε με τον σπάγκο στο κέντρο πολύ σφιχτά μεταξύ τους (το ένα πάνω στο άλλο). Αφήνουμε περίπου μισό μέτρο σπάγκο να κρέμεται.
Στην άκρη του ενός ξύλου δένουμε σφιχτά το συρματάκι (εάν δεν έχετε χρησιμοποιήστε σπάγκο).Το περνάμε περιμετρικά στο σκελετό του χαρταετού δένοντας το σφιχτά γύρω από κάθε ξυλαράκι, σε μια εγκοπή που θα κάνουμε με ένα μαχαιράκι.
Πρέπει να προσέξουμε καθώς θα δένουμε το σύρμα να διατηρούνται ίσες αποστάσεις ανάμεσα στα ξύλα ώστε στο τέλος να έχουμε ένα κανονικό εξάγωνο.
Βάζουμε τον σκελετό πάνω στο χαρτί ή στο πλαστικό και το κόβουμε γύρω γύρω στην περίμετρο του εξαγώνου αφήνοντας ένα περιθώριο ως 5 εκατοστά.
Εδώ ήρθε η ώρα να βάλετε το δικό σας στίγμα στον χαρταετό. Μπορείτε να κολλήσετε ή να ζωγραφίσετε ότι επιθυμείτε, αρκεί να μην τον βαρύνετε πολύ…
Αφού τον διακοσμήσουμε βάζουμε ξανά τον σκελετό πάνω στο χαρτί και διπλώνουμε τα περιθώρια προς τα μέσα «αγκαλιάζοντας) το σύρμα σαν στρίφωμα. Το κολλάμε με κόλλα ή ταινία.
Σε δύο άκρα (β, γ) στερεώνουμε σπάγκο ώστε να δέσουμε στην μέση του την ουρά. Εδώ χρειάζεται λίγη προσοχή ώστε αβ=αγ=γδ=βδ.
Η ουρά πρέπει να είναι τουλάχιστον 4 φορές μεγαλύτερη από το μήκος του χαρταετού έτσι ώστε ο χαρταετός μας να μπορεί να πετάει τέλεια.
Την ουρά θα την φτιάξετε από εφημερίδες ή χρωματιστά χαρτιά μήκους περίπου 20 εκ. και θα τα δέσετε στον σπάγκο σε απόσταση 20 εκ. το ένα από το άλλο.
Στα απέναντι άκρα από αυτά που δέσαμε την ουρά μας (ε, ζ) θα δέσουμε τα ζύγια. Εδώ χρειάζεται προσοχή γιατί είναι το σημαντικότερο κομμάτι του αετού μας. Θα δέσουμε 2 κομμάτια σπάγκο στα άκρα ε & ζ και το καθένα θα ενωθεί με τον σπάγκο που αφήσαμε να κρέμεται στο κέντρο του αετού. Τα ζύγια πρέπει να σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο.
Στο σημείο της ένωσης δένουμε την καλούμπα μας.
Είστε έτοιμοι να αμολήσετε καλούμπα. Καλές πτήσεις και μην ξεχνάτε να μείνετε μακριά από τα σύρματα της Δ.Ε.Η!
(Πηγή: www.kolivas.de)
ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ
6 Μαρτίου 2011 @ 11:37
Παναγιωτη καλημερα και χρονια πολλα.
Ναι πραγματικα αυτος ειναι ο τροπος κατασκευης ενος χαρταετου.Ομως ασε με να ελθω λιγα χρονια πιο πισω.
Στα χρονια τα δικα μου.Τοτε οποιος αγοραζε εφημεριδα θεωρουνταν απο τους προνομιουχους.Οχι για να διαβασει την εφημεριδα αλλα για να φκιαξει αετο.Τοτε δεν ξεραμε απο διαστασεις κλπ.Το μονο που γνωριζαμε ειναι οτι το ζυγι επρεπε να βρισκεται στο κεντρο του αετου.Σαν κολα βαζαμε ζυμαρι λιγο υγρο και φυσικα η ουρα που φκιαχναμε απο την ιδια εφημεριδα επρεπε να ειναι μακρια για να πετα καλα ο αετος.Τον ριχναμε εκει που ειναι το γηπεδο τωρα.Τοτε εκει ηταν κοντρια και υπηρχαν λιγες πρασιναδες που οταν βαριομασταν τον αετο κυνηγουσαμε πεταλουδες.Παντως υπηρχε φοβερη επιτυχια γιατι ολοι οι αετοι μεσορανουσαν καμαρωτοι καμαρωτοι.Οποιος εφκιαχνε τον μεγαλυτερο αετο θεωρουνταν ηρωας και τον αετο τον ονομαζαμε Πλαστηρα.Καλα χρονια αξεχαστες εποχες….Χρονια πολλα σε ολους.
Παναγιώτης Κονιδάρης
6 Μαρτίου 2011 @ 14:06
Ναι Στράτο, τα θυμάμαι, τους πρόλαβα τους αυτοσχέδιους αητούς. Μιλάμε για μεγάλη τέχνη. Ακόμα και η συνταγή της αλευρόκολλας έπρεπε να είναι σωστή. Καλά, για τα ζύγια δεν το συζητώ. Αν σου έφευγε τσεντέζι, όλο κωλομύταγε ο έρμος. Φκιάναμε και σαϊτες θυμάμαι.Ο χαμός γινότανε άμα ντέζανε τα σπεδόνια! Αλήθεια, ξέρει κανείς γιατί οι πολύ μεγάλοι αητοί λεγόντανε «πλαστήρες»;
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΗΣ
6 Μαρτίου 2011 @ 20:36
Μα γιατί έμοιαζε με πλαστήρα. Λόγω της χρήσης πολλών καλαμιών το σχήμα ήταν πολυγωνικό και έτεινε προς αυτό του κύκλου. Η πλαστήρα ήταν το συνηθέστερο στα σπίτια αντικείμενο που να έχει το σχήμα δίσκου όπως και οι εν λόγω αετοί.
Παναγιώτης Κονιδάρης
7 Μαρτίου 2011 @ 00:20
Δεν σκέφτηκα ότι θα ήταν τόσο προφανής η ετυμολόγηση. Λογικό.
ολφ
7 Μαρτίου 2011 @ 17:09
Οι δικοι μας αετοι παιδια δεν ηταν όπως λέει το άρθρο.
Αποτελουνταν απο 4 κομμάτια καλαμιού που τα κοβαμε απο το πηγάδι και αφου κάναμε δυο σταυρους τους δεναμε μετα και μαζι και το σχημα εβγαινε οκτάγωνο.
Οπως λέει ο Φλίππος για την πλαστηρα.
Ιδιο ηταν το σχημα και ο σκελετος, μονο το μεγεθος άλλαζε.
Βαζοντας το αυτι στο σπεδόνι ακουγες τον αέρα να φυσσάει και στέλναμε και τηλεγραφήματα βάζοντας ένα χαρτακι στο σπεδονι το οπόιο το παράσερνε ο αερας μέχρι τα ζύ(γ)ια του αητου ( αν δεν εντεζε σε κάποιον κόμπο μάτισης).
Κατωπόδης Στρ. Γιώργος
6 Μαρτίου 2011 @ 18:39
εγώ θυμάμαι που αγοράζαμε λαδόκολα από το μαγαζί του Στραύρου στο Κατωμέρι και φτιάχναμε τον χαρταετό.
ΠΟΛΙΤΗΣ K. ΧΡΗΣΤΟΣ
6 Μαρτίου 2011 @ 22:27
και…. αγαπητέ φίλε Στράτο ενα μικρό … «τεστάκι».
Ποιός υπήρξε ο μεγαλύτερος σπεσιαλίστας στην κατασκευή χαρταετών;Μιλάμε (περίπου)βέβαια για τη δεκαετία του 60 και τα έργα του δικαίως θα κέρδιζαν το βράβείο.Θα τον ξέρεις βέβαια αφου είναι μάλλον συνομηλικός σου αλλά ..απο..Ράχη μεριά
ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩΠΟΔΗΣ
7 Μαρτίου 2011 @ 10:27
Χρονια πολλα Χρηστο.Φιλαρακι βοηθησε με λιγακι….Αν και νομιζω αετο(πλαστηρα)εφκιαχνα εγω με τη βοηθεια αρκετων παιδιων απο αλωνια.Δε ξερω μηπως εννοεις τον Μακη του μπαρμπα Θεοδοση….Αυτος ηταν;
ΠΟΛΙΤΗΣ K. ΧΡΗΣΤΟΣ
7 Μαρτίου 2011 @ 13:22
Λοιπον Φίλε Στράτο ηταν ο Σπύρος Μαρκεζίνης(Νταής).
Εντάξει ..ξέρεις εκείνα τα χρόνια αν και στο ιδιο το χωριό, οι αποστάσεις ηταν λίγο μεγάλες.Αφου παίζαμε μπάλα Αλωνιώτες – Ραχιώτες..Αλωνιωτες -Γραβαλίώτες κ.τ.λ.Θα τα θυμάσαι βέβαια.Τα Αλώνια ηταν λίγο πολυ το Κολωνάκι του Χωριού ενω η Ράχη σύμφωνα με την εκφραση του αγαπητού και αξέχαστου Γιάννη (Σκουριά) ηταν το ……Ποντικοφυλάκιο.Ετσι..καλο είναι να θυμόμαστε καπου .κάπου τα παλιά.Τις ευχές μου για καλή Σαρακοστή
ολφ
7 Μαρτίου 2011 @ 17:02
τηντιμητικη τους ειχαν και οικωλοφουσκες που ηταν εξαιρετικα απλες στην κατασκευη αλλά για πολυ πιο χαμηλες πτησεις απο τους αητούς.
Μόνο ενα χαρτι χρειαζοταν και μια ρικέλα.
STRATOS KATOPODIS
7 Μαρτίου 2011 @ 17:41
Χαρηκα πολυ φιλε μου με την λεξη ΡΙΚΕΛΑ.Αληθεια την ειχα ξεχασει αυτη τη λεξη και γελαω ακομα….Χρονια πολλα