Στα νότια των ακτών της Νάπολι και του Σαλέρνο της Ιταλίας, ανάμεσα στα ακρωτήρια Μισένο και Αμάλφι, ένας μεγάλος βράχος ξεπροβάλει, σαν χαμένο όνειρο, στην σμαραγδένια θάλασσα που τον περιβάλει. Αυτό το μεσογειακό κόσμημα, πολυτραγουδισμένο και στολισμένο από διάσημους λυρικούς ποιητές, είναι το νησί του Κάπρι.

  Σύμφωνα με μερικούς μελετητές, το όνομα προέρχεται από το ελληνικό «κάπρος», δηλαδή το αγριογούρουνο. Οι περισσότεροι όμως θεωρούν ότι η ρίζα της ονομασίας του πρέπει να αναζητηθεί στο λατινικό «caprea», τη λέξη για τις γίδες.

Ανασκαφές του 20^ου αιώνα έφεραν στο φως παλαιοντολογικά ευρήματα (οστά ζώων) καθώς και νεολιθικούς τάφους, σκεύη και εργαλεία, κοντά στη Marina Piccola.

  Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι όμως φαίνεται να είναι Έλληνες, οι Τηλεβόες ή Τάφιοι που έφτασαν στο νησί τον 8^ο π.Χ. αιώνα.

Ο Βιργίλιος το αναφέρει στην Αινειάδα VII 735: “Telebum Capreas cum regna teneret”,

(www.thelatinlibrary.com/verg.htm).

  Αναφορά γίνεται και από τον Ρωμαίο ιστορικό Λίβιο (8,22,5-6), που υποστηρίζει ότι οι Έλληνες πρώτα εγκαταστάθηκαν στο νησί της Ίσκιας και μετά εποίκισαν την Καπρία. Στην wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Capri), αναφέρεται και το όνομα του βασιλιά των Τηλεβόων: Τέλων.  

  Σήμερα, μόνο το οχυρωμένο τείχος μιας αρχαίας ελληνικής ακρόπολης διασώζεται, για να επιβεβαιώσει την παρουσία τους στο νησί.

Η κατοπινή ιστορία του Κάπρι, διέρχεται όλες τις φάσεις που γνώρισε η νότια Ιταλία ιστορικά. Στην ρωμαϊκή περίοδο, ερωτεύεται το νησί ο Καίσαρας Αύγουστος και χτίζει εκεί τις πρώτες villae (εξοχικά καταλύματα πλουσίων). Κι άλλοι αυτοκράτορες χρησιμοποιούν το Κάπρι για παραθερισμό, όπως ο Τιβέριος. Η γλώσσα των κατοίκων παραμένει ακόμα και τότε η Ελληνική, όπως βεβαιώνει πλήθος επιγραφών. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας του το νησί είναι υποτελές στο καθεστώς της Νάπολι κι ακολουθεί τις δυναστείες από τους Ανδεγαυούς μέχρι τους Βουρβώνους. Ενδιάμεσα δέχεται πολλές επιδρομές Αράβων και φυσικά του διαβόητου Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, που έκαψε και λεηλάτησε το νησί 7 φορές μέχρι τα μέσα του 16^ου αιώνα. Δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς ότι η μοίρα του Κάπρι ελάχιστα απείχε από αυτή του μητρικού του Μεγανησίου!

  Στις αρχές του 20^ου αιώνα το Κάπρι ανακαλύφθηκε ξανά από διάσημους καλλιτέχνες και διανοούμενους (Μάξιμ Γκόρκι κ.ά.) και έγινε ευρύτερα γνωστό από τις εκεί επισκέψεις τους. Σήμερα αποτελεί έναν εξαιρετικό τουριστικό προορισμό, αφού διατηρεί τη γοητεία και την αυθεντικότητά του. Σημαντικότερο αξιοθέατό του αποτελεί η περίφημη «Γαλάζια Λίμνη», μια πανέμορφη σπηλιά με καταγάλανα νερά που μπορείς να επισκεφτείς μόνο δια θαλάσσης (σας θυμίζει τίποτε;)

  Κι αφού η ιστορική κλωστή που συνδέει το Κάπρι με το Μεγανήσι, παρέμεινε άφθαρτη μέσα στους αιώνες, να θυμίζει το κοινό μας παρελθόν, άραγε πόσα οστά αρχαίων Ταφίων να βρίσκονται θαμμένα κάτω απ’ το κόκκινο χώμα και τα σκαμμένα βράχια της Καπρίας, της φημισμένης Μεγανησιώτικης αποικίας;   

Πηγές: Wikipedia, Caprinet, Capritourism, Αινιάδα (Βιργίλιου), Γεωγραφικά (Στράβωνα)