Η ασφυκτική οικονομική πίεση που ασκείται σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με θύματα τους υπαλλήλους είναι το θέμα του ανεκδότου, το οποίο είδαμε στο φιλικό μπλογκ «Λευκαδίτικα Νέα»:
– ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Κύριε Διευθυντά, Όπως γνωρίζετε είμαι στην εταιρία εδώ και 10 χρόνια. Δεν θα σας το πω δια της πλαγίας οδού, αλλά θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Ζητάω αύξηση του μισθού μου!
– ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αύξηση; Τρελός είσαι; Ίσως βέβαια αξίζεις κάποια αύξηση, αλλά δεν είναι η κατάλληλη οικονομική στιγμή, δε βλέπεις τι χαμός γίνεται;
– ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Καταλαβαίνω τη θέση σας, και γνωρίζω την υφιστάμενη ύφεση, που έχει αρνητικό αντίκτυπο στις πωλήσεις σας. Πρέπει όμως να λάβετε υπόψη σας τις ανάγκες μου, αλλά και την αφοσίωσή μου, καθώς και τη σκληρή μου δουλειά επί 10 χρόνια στην εταιρία. Παρεμπιπτόντως, κύριε διευθυντά, υπάρχουν, ούτε μία ούτε δύο, αλλά τέσσερις εταιρίες που με κυνηγάνε, απλά ήθελα πρώτα να μιλήσω σε σας.
– ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ (αφού το σκέφτηκε καλά-καλά και ξέροντας ότι επρόκειτο για άριστο υπάλληλο): Λαμβάνοντας υπόψη μου αυτά που μου λες τελικά θα σου δώσω την αύξηση. 15% και πέντε μέρες επί πλέον άδεια το χρόνο. Πώς σου φαίνεται, είσαι ικανοποιημένος;
– ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Συμφωνώ. Είμαι πολύ ικανοποιημένος και σας ευχαριστώ!
– ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Εντάξει λοιπόν, το συμφωνήσαμε, αλλά δε μου λες, ποιές είναι οι εταιρίες που τρέχουν από πίσω σου;
– ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Η Δ.Ε.Η., ο Ο.Τ.Ε., η Ε.Υ.Δ.Α.Π. και η Τράπεζα για το δάνειό μου!
